Τίποτα στον κόσμο δεν μυρίζει σαν το γιασεμί των Χανίων. Τούτα τα βράδια του Μάη, στα καλντερίμια του Τοπανά, οι γλάστρες απ’ τις παλιές Χανιώτισσες σε ξεσηκώνουν…. Πόσοι και πόσοι συγγραφείς, ηθοποιοί, μουσικοί δεν γεύτηκαν τούτο τον καρπό. Ητανε, λέει, πάντα μια μοβ σκιά Μαΐου, που ριγούσε τούτη την πόλη και σ’ έκανε ν’ ανατριχιάζεις με ένα ιδιαίτερο, ξεροκαμμένο τρόπο… Και πάνω σε τούτη την ζέστη του Μαγιού, από την Σπλάντζια μέχρι ίσα κάτω στο Αρσενάλι, δυο και τρεις φορές ζητάς να ξαναρχίσεις τη ζωή σου… Ζωή πάνω απ’ τη γη, στα Χανιά (γιατί υπάρχει αλλού και μια άλλη ζωή “στα έγκατα”)… Ο Μάης είναι ο μήνας της Παλιάς Πόλης. Μόνο τούτη την στιγμή, λες «αφερίμ· όλα ξεκινούν…». Αυτή η μοναδική αφετηρία -ένα ελιξήριο να το ρουφήξεις- μόνο τον Μάη στο λιμάνι… Είναι φοβερό το συναίσθημα να νιώθεις ότι ξεκινάς, ότι ζεις και ξεκινάς. Καλό καλοκαίρι, πατριώτες…
Μια μοβ σκιά Μαΐου
1 Comment
Αφήστε ένα σχόλιο
Εντός εκτός και επί τα αυτά
Μικρές αγγελίες
Μόνιμες στήλες
Μια και μιλάς για ομορφιές, και σου λέω πως αυτή η ομορφιά των γιασεμιών και της Παλιάς μας Πόλης με έκανε τα χρόνια που ζούσα στην Γερμανία να κλαίω από νοσταλγία, μιας και μιλάς και για την γειτονιά Σπλάντζια αναρωτιέμαι αν σε ενοχλούν οι μουτζούρες παντού πάνω σε αυτήν την άγια ομορφιά. Αναρωτιέμαι, γιατί συχνά αισθάνομαι εντελώς μόνος μου με την απελπισία που μου προκαλεί η καταστροφή των ονείρων μου, της αγάπης μου για τα Χανιά μας, η απελπισία και της μοναξιάς. Πραγματικά με κάνει να γυρίζω σαν χαμένη σκιά σε αυτήν την πόλη και να νομίζω πως κανείς άλλος δεν την αγαπά, μόνο λόγια είστε όλοι- ό, τι αγαπάς πρέπει να το προστατεύεις, κύριε Ουντράκη, αλλιώς αυτό που αγαπάς δεν είναι τίποτα άλλο από τον εαυτό σου, και αυτό που νομίζεις πως αγαπάς το λιβάνι για να λιβανίζεσαι.