Μία μοβ σκιά Μαΐου

Κάθε κοινωνία αναδύει μία γοητεία που άλλοτε συναρπάζει κι άλλοτε όταν η κοινωνία κλυδωνιστεί μοιάζει με υπόκωφο βουητό που έρχεται από τα μακριά.
Κάτι σαν τον εκκωφαντικό θόρυβο που κάνουν τα κατσαρολικά στα μπαλκόνια της Βενεζουέλας (το cacerolato) ή κάτι σαν τούτο τον μοναδικό γαλλικό Μάη.
Κατά κάποιον τρόπο είμαστε τυχεροί εδώ στην Ελλάδα· τούτο τον Μάη ξεκινήσαμε τα καλοκαιρινά μας μπάνια ή μας ξενίζουν οι κοινοβουλευτικές απρέπειες στη συζήτηση για το πολυνομοσχέδιο.
Είμαστε τυχεροί στην Ελλάδα γιατί ακόμη για έναν Μάη η χώρα στέκεται στα πόδια της και δεν παίρνει έναν ξέφρενο κοινωνικό κατήφορο. Εξάλλου στην έκρηξη απάνω (στο φιτίλι) χάνουν και οι δύο.
Κερδισμένοι απ’ την κοινωνική εκτράχυνση δεν υπάρχουν. Ξέρω ότι οι νουθεσίες και το διδακτικό ύφος μέσα στην οικονομική κρίση δεν αρέσουν. Τα προβλήματα είναι “δρεπάνια”, ο κόσμος παλεύει με πολλή δυσκολία, όνειρα πολλά τσάκισαν. Μα η Ελλάδα στέκεται ακόμη στα δύο της πόδια.
Δεν θέλω να σκεφτώ άλλου τύπου σκηνές… “από άλλες ταινίες”.
Τρέμω αυτό το λάθος…