Μια ηχητική… Οδύσσεια µιας ώρας, όπου 60 άτοµα καταγράφουν την αγάπη, την αγωνία, το πάθος, τη δυσαρέσκεια, την ελπίδα, πάµπολλα συναισθήµατα και απόψεις για την αλλαγή της πόλης – µε αφορµή το κλείσιµο του “Όxo nou studio” στα Ταµπακαριά µετά από 25 χρόνια συνεχής λειτουργίας – καταγράφεται από την Clio Van De Walle και την Rebecca Pelayo.
Πρόκειται για ένα ξεχωριστό ηχητικό ντοκουµέντο στο οποίο οι δύο καλλιτέχνιδες από τη Γαλλία που για χρόνια ζουν µόνιµα στα Χανιά, µοιράζονται µαζί µε 60 ανθρώπους σκέψεις, ιδέες, ανησυχίες αλλά και την ελπίδα!
«Με το που µάθαµε ότι θα έκλεινε το “Όxo nou studio”, νιώσαµε ότι µπαίνει τέλος σε ένα ολόκληρο κόσµο όχι απλά σε ένα cafe, γιατί δεν ξέρω πολλά άλλα σηµεία που να συνδυάζουν τη δηµιουργικότητα, το σεβασµό στο φυσικό περιβάλλον» µας εξηγεί η Clio.
Ήταν δύσκολο να βρείτε 60 ανθρώπους – ρωτάµε την Clio- για να καταθέσουν τη δική τους σκέψη; «Οχι, ίσα-ίσα, ήταν εύκολο. Το πιο δύσκολο για να είµαι ειλικρινής ήταν το συναισθηµατικό! Το να συγκεντρώσουµε όλο αυτό το υλικό , να το βάλουµε σε µια σειρά, να το ακούσουµε στη συνέχεια. Κάποιοι ήταν λυπηµένοι, άλλοι πάλι µίλησαν πιο πολιτικά, άλλοι έβγαλαν θυµό, άλλοι πάλι έβγαλαν µεγάλο συναισθηµατισµό. Ήταν και πολλοί που είπαν ότι είµαστε µαζί σας αλλά δεν θα µιλήσουµε. Αυτό που χαρακτηρίζει την ηχητική “Οδύσσεια” είναι το συναίσθηµα» απαντάει.
Για την ίδια ο συναισθηµατισµός είναι κάτι απόλυτα υγιές. «Ξέρετε βλέπουµε πχ. µε τα περιβαλλοντικά προβλήµατα. Υπάρχουν άνθρωποι που λένε “και τι να κάνουµε”, “και δεν µπορούµε να αλλάξουµε τα πράγµατα”, δείχνουν µια αδιαφορία. Αυτό δεν είναι υγιεινό. Υγιεινό είναι να “πανικοβληθούµε” όπως λέει η Γκρέτα Τούνµπεργκ (γνωστή ακτιβίστρια για το περιβάλλον). Το να είσαι συναισθηµατικός, προβληµατισµένος και θυµωµένος δείχνει ότι είσαι ζωντανός, δεν είναι αδυναµία να δείχνεις συναίσθηµα! Για αυτό και το ωραίο για µας είναι πως στην “Οδύσσεια” υπάρχει πολύ συναίσθηµα, κόσµος που µε αφορµή την αλλαγή χρήσης ενός χώρου, ανησυχεί για τα Χανιά που έχει γνωρίσει, για την πόλη µε τις γειτονιές, τους ελεύθερους χώρους της και προβληµατίζεται που τα πάντα εµπορευµατοποιούνται ή καταστρέφονται. Για αυτό και η ηχητική “Οδύσσεια” είναι µια καλλιτεχνική προσπάθεια αλλά και παράλληλα πολιτική και κοινωνική!» τονίζει η Clio, που υπογραµµίζει πως για πολύ κόσµο το “Oxo nou studio” ήταν «ο σύνδεσµος µας που µας έφερνε πιο κοντά! ∆εν ήταν απλά ένας χώρος, ένα cafe και αυτό βγαίνει από όσα λένε και οι 60 άνθρωποι που µίλησαν».
Ανάλογη είναι η τοποθέτηση και της Rebecca.
«Μια από τις πιο αξιοµνηµόνευτες στιγµές της “Οδύσσειάς” µας ήταν οι αυθόρµητες µαρτυρίες που συγκεντρώσαµε στο πεζοδρόµιο από ανθρώπους που, µε δική τους πρωτοβουλία, ήθελαν να δώσουν συνέντευξη και ζήτησαν να µιλήσουν. Αυτοί οι άγνωστοι µιλούσαν µε συγκλονιστική ειλικρίνεια, µε θλιµµένα µάτια και δάκρυα στη φωνή τους. Ήταν ο άντρας στην παραλία, που παρασύρθηκε από τον ήχο των κυµάτων και βρήκε σε εκείνη τη θάλασσα το θάρρος να καλέσει τον δήµο των Χανίων. Η γυναίκα σε ένα τουριστικό κατάστηµα που άφησε τα δάκρυά της να τρέξουν, γεµάτη οργή, απόγνωση, αλλά και αγάπη για την πόλη της. Οι τρεις νεαροί άνδρες στο Oxo Nou Studio, λυπηµένοι που έβλεπαν να εξαφανίζεται ένας πολιτιστικός χώρος αγαπητός στους νέους των Χανίων. Τόσες πολλές δονήσεις, συναισθήµατα, οργή και αγάπη για έναν απλό αστικό χώρο. Τόσοι άλλοι που θα είχαν ξεκινήσει την Οδύσσειά µας, αν µπορούσαν. Αν µπορούσαµε… Χάρη σε αυτούς, έχουµε φτερά τώρα – και ίσως η Οδύσσεια να συνεχιστεί…».
Το ηχητικό
Ακούστε την ηχητική “Οδύσσεια” στο:
