Μια χώρα χωρίς γραβάτα…

Αλήθεια τι “γραβάτα” βάλαμε μετά από 10 μήνες διαπραγμάτευσης;
Μονόχρωμη, πουά με ρίγες, με ελαφαντάκια σαν τον Ακάλυπτο στο “Και οι παντρεμένοι έχουν ψυχή”.
Χθες το πρωί, ξεκίνησα τον περίπατο στα Χανιά και είδα τις γυναίκες να τινάζουν τα σεντόνια τους στα μπαλκόνια. Πήγα πιο κάτω και είδα πελάτες σε δυο-τρια καφενεία, περαστικούς με γυμνό μάτι, αυτοκίνητα στην Αποκορώνου.
Αυτό το θεωρώ πολιτική σταθερότητα.
Τα μαγαζιά άνοιξαν στην ώρα τους, οι υπάλληλοι πήγαν στις δουλειές τους χωρίς “γραβάτα” όμως…
Κάθε φορά που ταλαντεύεται η χώρα σε μια νευρική δίνη με πομφόλυγες και “τα σφάζω όλα, τα υπογράφω όλα”, σκέφτομαι πως στο τέλος κάτι κερδίζουμε κι εμείς οι πληβείοι των προσωρινών διαψεύσεων.
Δεν μπορεί… τα μαγαζιά άνοιξαν στην ώρα τους, ο Νίκος σχεδιάζει να πάει κάπου διακοπές τον Αύγουστο χωρίς “γραβάτα”…
Έτσι κι αλλιώς πάντα δίνεις πολλά και κάτι παίρνεις…