ΕΙΝΑΙ μεγάλη η ανάγκη τούτης της χώρας να ξανασταθεί στα πόδια της, να γυρίσει στην κανονικότητα.
Το βλέπεις στα μάτια των ανθρώπων, το νιώθεις σε κάθε κουβέντα στις παρέες.
ΜΑ πιστέψτε με πως την Ιστορία δεν την εκβιάζεις, δεν την τέμνεις με τυμπανοκρουσίες.
Οπως κατεβαίνει ορμητικά ο ποταμός, κατεβαίνει και η επιθυμία των δικών μας ανθρώπων.
ΣΙΓΟΥΡΑ ακόμη ο δρόμος είναι μακρύς και δύσβατος. Μόλις χθες οι Γερμανοί φιλελεύθεροι (του 8%) επανέφεραν το Grexit.
ΠΡΕΠΕΙ ολάκερη η χώρα να στοιχηθεί πίσω από την αδήριτη ανάγκη να γίνουν αλλαγές στην οικονομία και στον δημόσιο βίο.
Τούτο είναι το διακύβευμα. Η χώρα πρέπει να εκσυγχρονίσει τις δομές της, το θεσμικό της σύνολο, την ίδια την αντίληψη για προκοπή και πρόοδο.
ΜΕΤΑ από τόσα χρόνια κρίσης αίρονται στην επιφάνεια παρωχημένες αντιλήψεις.
Η κρίση σκοτώνει το εννοιολογικό περιεχόμενο της χώρας, το βυθίζει στο σκοτάδι.
ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΟΥΝ σήμερα οι έννοιες που σημάδεψαν τη χώρα το 2004; Τι σκεφτόμαστε σήμερα, τι σκεφτόμασταν τότε; Αυτό ονομάζω κρίση εμπιστοσύνης.
ΕΙΝΑΙ μια αλληλουχία γεγονότων. Από την θεσιθηρία μέχρι την αμφισβήτηση πυλώνων των θεσμών. Τίποτα δεν συμβαίνει τυχαία, μα τίποτα…
ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ το σύμπτωμα μιας γκρίζας αμφισβήτησης του αξιακού κορμού και του εφησυχασμού απέναντι στο μέλλον.
Αυτό συμβαίνει γιατί αισθανόμαστε ηττημένοι, ψυχολογικά.
Εκεί πρέπει ν’ αλλάξουν όλα.
