Καλά στερεωμένος στον τοίχο μπόλικες δεκαετίες. Ακοίμητος φρουρός λες, της κάμαρας που με φιλοξενεί! Ταγμένος στον σκοπό ν’ αναπαράγω το καθετί που στέκει μπρος μου… Αμέτρητες οι χάρες κι οι λύπες, οι καλές και οι κακές στιγμές που έχουν αποτυπωθεί στα τρίσβαθα της ασημής μου επιφάνειας.
Καθρέφτισα νεαρά κορίτσια που έγιναν γριές, παιδιά που μέστωσαν, κόσμο και κοσμάκη που ήλθε κι απήλθε… Αλλά και τι δεν είδαν τα μάτια μου στα χρόνια τα πολλά που στέκω στην ίδια θέση!
Εδώ ακριβώς, στο κλειδωμένο πια δωμάτιο, με το περυσινό, ταπεινό Χριστουγεννιάτικο δενδράκι απέναντι. Μην λυπάστε ωστόσο, γιατί έχω ζήσει εγώ απερίγραπτα μεγαλεία!
Φωταψίες και κόσμο πολύ, και γέλια και χαρές! Στις καλές εποχές των ενοίκων του σπιτιού, είδα δέντρα αληθινά να φτάνουν μέχρι το ταβάνι, φορτωμένα διαλεχτά στολίδια, πολύχρωμα φωτάκια κι ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς!
Στις πιο ώριμες ξερά κλαδιά δένδρων στολισμένα με κουκουνάρες και καρπούς. Ύστερα ήλθε μια εποχή σιωπηλή, μουντή, στενόχωρη, που το μόνο φως που καθρεφτιζόταν πάνω μου ήταν απ’ τη μπαλκονόπορτα, όταν σπανίως την άνοιγαν. Αλλά καλύτερα στα σκοτεινά!
Για να μη συγχύζομαι με τη μούχλα των τοίχων και τα σκονισμένα έπιπλα ολόγυρα… Τώρα ηρέμησαν λίγο τα πράγματα. Δεν βλέπω βέβαια γιορτές και πανηγύρια, αλλά με τιμούν κάθε χρόνο -έτσι για το έθιμο- μ’ ένα μικρό δενδράκι με πάνινα χειροποίητα… Πάντα ο ίδιο, μα μου αρκεί!
Οι καιροί βλέπεις αλλάζουν κι οι γιορτές αλλάζουν κι αυτές. Δεν έχω παράπονο ωστόσο! Εδώ είμαι ακόμα κι ελπίζω για καλύτερες μέρες…
Για σκέψου να ΄χα σπάσει σε χίλια κομμάτια τις προάλλες, όταν ήλθαν ν’ ασπρίσουν, με άρπαξαν άγαρμπα απ’ τα πόδια και παραλίγο να με γκρεμίσουν; Ή να είχα διαλυθεί ολότελα, από καράβι σε καράβι, στην πρώτη μου μετακόμιση πριν 80 χρόνια;
