Εχω γνωρίσει κάμποσους αυτοδιοικητικούς όλα αυτά τα χρόνια. Κάποιοι είχαν έναν πνευματισμό που κάπου κατέληγε, κάποιοι άλλοι όχι… Δεν μπορούμε να είμαστε και πλεονέκτες.
Ολοι τους, όμως, είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Αποστρέφονταν την κριτική. Εκνευρίζονταν, θύμωναν, ξεφυσούσαν… Αλλά κι εμείς θυμώναμε όταν γράφαμε κάτι εκτός τόπου και χρόνου και μας το επεσήμαναν. Αυτό ήταν το γλυκό καλοκαίρι του ευδαιμονισμού στα Χανιά. Τώρα, όμως, τα πράγματα άλλαξαν.
Αλλαξαν οι καιροί, άλλαξε και η γκρίνια. Εγινε πιο πικρόχολη. Αυτό μου το ομολογούν πλείστοι όσοι συνάδελφοι.
Ψήλωσε η τοπική εξουσία ή κόντυνε η κριτική; Η πολιτική, ξέρετε, είναι ένας μορφασμός. Ενα πρόσωπο κι ένα προσωπείο.
Τα Χανιά, όμως, παραμένουν τα ίδια.
Εις πείσμα των μορφασμών.
Ιδιες είναι και οι ανάγκες των Χανιωτών.
Πάλι εις πείσμα των προσωπείων.
Πρόσωπα και προσωπεία…
Και στη μέση τα Χανιά. Στο κέντρο της “μάσκας”.
Ο Σενέκας έλεγε «δεν θα φυσήξει ούριος άνεμος, αν δεν ξέρεις πού πηγαίνεις».
