Μεγαλώνοντας… σημειώσεις για το παιδί

Ανθρωπος αθάνατος δεν υπήρξε, δεν υπάρχει! Το όποιο μέλλον το αδιόρατο, έφτασε· το ζεις και πριν προλάβεις, μιλάς πια παρελθοντικά για όσα βίωσες και για εκείνα τα όνειρα τ’ αλλοτινά!
…Και τώρα βλέπω τα πάντα μες από τα μάτια σου παιδί μου. Και προσπαθώ να σε μάθω, να κατανοήσω αυτά που σε σκιάζουν, όλα εκείνα που οφείλω να σου συμπαραστέκομαι όχι για το “πρέπει” μα επειδή το νιώθω στα κατάβαθα!
Άνθρωπος, θνητός, με αδιευκρίνιστη “ημερομηνία λήξης”, μα όσο ζω και φρονώ, δεν έχω για σένα παρά την ίδια αυτή έγνοια, όπως οι παππούδες σου για μένα! Μην τύχει και πονέσεις πιο πάνω από τις αντοχές σου, κι αν συμβεί να είμαι κει να σ’ αγκαλιάσω! Κι αυτό ένα από τα πολλά μέσα στα μύρια άλλα!
…Μεγαλώνοντας εσύ, μεγαλώνοντας εγώ! Τροχός που γρηγορότερα από ποτέ γυρίζει, ορθοπεταλιά πάνω στο ποδήλατο τ’ ανέμου!
…Πνίγομαι στα λάθη μου, αναδύομαι καθημερινά, να ’μαι κοντά, δίπλα κι ας μην με “βλέπεις”! Να ’μαι “παρών”, όταν με ψάξεις· όταν εσύ θελήσεις να μου ζητήσεις το ο,τιδήποτε!
Κάποτε, ευχή μου να δοθείς στο παιδί σου· κάποτε καθώς γιαγιά γριούλα θα αγωνιάς για τα εγγόνια σου!
Τούτες οι μέρες, τούτοι οι καιροί πόσο αλλάξανε; Πόσο μου λείπουν κι εμένα οι αγωνίες της ηλικίας σου; Κι όμως την ίδια στιγμή γίνομαι ο πατέρας σου, γίνομαι ο πατέρας μου, ψάχνοντας ή κοιτώντας τον αναστεναγμό σου, μην μπορώντας να ξέρω, δίχως να έχω τις απαντήσεις σε όλα όσα αποζητάς, ούσα στα χρόνια της μικρής σου εφηβείας, μικρούλα μου!
Και ένα από τα αρκετά που πια… μεγαλώνοντας μπορώ με βεβαιότητα να ξέρω, είναι πως την αλήθεια την ειλικρινή, την καθάρια αλήθεια της ψυχής, οφείλουμε όλοι να μην τη φοβόμαστε! Να την ορίζουμε ως παντιέρα της συνείδησής μας, να τη μιλούμε, να την προσφέρουμε ολόγυρα, αγαπώντας…!