Με τρύπιες τσέπες μπροστά στην πραγματικότητα

Πικρό το ποτήρι της διευθέτησης του χρέους. Θα πρέπει να το πιούμε στάλα – στάλα και μετά το 2018.
Τα ψέμματα τελειώσανε· να πούμε και καμιά αλήθεια. Το “τζάμπα μάγκας” μας τελείωσε. Τους τέλειωσε, βασικά, και ο ορυμαγδός των εξελίξεων μάς συμπαρασύρει.
Πάει περίπατο η ανέξοδη ρητορική, τα προπαγανδιστικά τσιτάτα, οι αφορισμοί παλαιάς κοπής. Ολοι, τώρα, ενώπιον των ευθυνών τους. Οι Ευρωπαίοι αν δεν πάρουν, δεν δίνουν…
Επέλεξαν μια λογιστικά “αναίμακτη” βελτίωση του προφίλ του χρέους και ζητούν, ζητούν, ζητούν… Παραμύθι, εξάλλου, χωρίς δράκο δεν υπάρχει.
Τώρα τι κάνουμε; Παραμένουμε στο Θέατρο σκιών ή λέμε την αλήθεια; Γέμισαν οι τσέπες του παντελονιού μας από πομφόλυγες. Τρύπησαν οι τσέπες και τώρα οι πομφόλυγες τρέχουν από τα μπατζάκια μας.
Θέλω να πω απλά ότι ο πολιτικός ρεαλισμός επιστρέφει αμείλικτος.
Δεν εκδικείται αλλά δεν χαϊδεύει κι αυτιά. Βρισκόμαστε στην Ευρώπη της αποθέωσης του πολιτικού ρεαλισμού…
Αυτό, κατά βάσιν, δεν συμφέρει εμάς, συμφέρει, όμως, την Ευρώπη.
Η παραίτηση Ρέντσι δείχνει ότι χάσαμε ακόμη έναν φίλο που μαχόταν εναντίον της λιτότητας.
Αυτά τα ολίγα προς το παρόν…