Με το πρωινό άνοιγµα των παραθύρων…

Σε κάθε ανατολή του ήλιου, ανοίγοντας τα παράθυρα του σπιτιού µας, όλοι µας προσβλέπουµε σε ένα νέο ξεκίνηµα των αγώνων µε προορισµό τη Γη της πραγµάτωσης των ελπίδων και της υλοποίησης των ονείρων µας…
∆ύσκολο µεν, αδύνατο δε, αρκεί να βγάλουµε το ψέµα και την κακία, τον εγωισµό και κάθε νοσηρό µισάνθρωπο πάθος από τη ζωή µας, τις τσίµπλες από τα µάτια και την κυψελίδα από τ’ αφτιά…!
Αρκεί να διδαχτούµε από τα εκούσια ή ακούσια λάθη µας µετανιωµένοι που τα διαπράξαµε εις βάρος του εαυτού µας ή των γύρω µας.
Και τούτο, διότι η ίδια η ζωή µάς διδάσκει ότι τα µόνα που ανήκουν, από το κάθε χάραµα έως το ηλιοβασίλεµα, ακέραια σε κάθε άνθρωπο στην καθηµερινή ζωή µας είναι τα λάθη του και, συνάµα, η ευκαιρία να δείξει έµπρακτα τη µεταµέλειά του, όταν συνειδητοποιήσει πως πλήγωσε άλλους και πληγώθηκε ο ίδιος…
Και ας µην ξεχνάµε, όταν ευχόµαστε το θα θέλαµε να µας φέρει η κάθε µέρα στη δηµόσια και την προσωπική ζωή, πως το «είναι» θα ωφελούσε πιο πολύ την κοινωνία και τον άνθρωπο εάν ήταν σκοπός µας και όχι το «έχειν». Και κοντά σε αυτά,  χρησιµότερη για όλους και για καθετί φαίνεται και είναι η γενναιόδωρη µοιρασιά της αγάπης, της αλήθειας και της γνώσης παρά η ακόρεστη µανία κτήσης παντός υλικού αγαθού…