«Με μια πιρόγα φεύγεις και μ’ αφήνεις…»

Καμιά φορά αισθάνομαι πως τούτη η κρίση μοιάζει σα να ’μαστε σε μια πιρόγα, χωρίς προσανατολισμό, μέσα στον Αμαζόνιο και προσπαθούμε να τον διασχίσουμε. Περάσαμε τόσες περιπέτειες, άνθρωποι μίσεψαν, έχασαν τη δουλειά τους, άλλαξε ολάκερη η ζωή τους και μεις μέσα στην πιρόγα, αγχωμένοι να προσπαθούμε να πιάσουμε στεριά.
Πόσα και πόσα δεν μεσολάβησαν όλα αυτά τα χρόνια.
Μας πέρασε “λεπίδι” η Ιστορία…
Εχασε ο Ελληνας τον προσανατολισμό του.
Επεσε, σηκώθηκε, φώναξε, αλύχτησαν οι καιροί, έγειρε, στάθηκε μπροστά, στο πλάι, πίσω. Κι η κρίση, κρίση.
Σκεφθείτε τον απέραντο Αμαζόνιο, την πιρόγα, την αγωνία του ταξιδιώτη.
Μετρήστε πόσες φορές μπορεί να πει “κουράγιο” μέσα σε μια τέτοια νύχτα.
Κάθε λέξη και μιαν ανάσα.
Στο τέλος συνηθίζεις και η λέξη γίνεται ένα με την ανάσα σου.
Απνευστί…