Αυταπατώνται οι Τοπικές Αρχές των Χανίων για το Στρατόπεδο Μαρκοπούλου, αλλά τι πειράζει, µήπως θα είναι η πρώτη φορά;
Ας ετοιµάσουν όµως από τώρα µια ευπρεπή δικαιολογία για την ώρα της οπισθοχώρησης.
Για τον «θερµοσίφωνα», είπαν την προηγούµενη φορά ας βρουν κάτι καλύτερο τώρα.
Το πρόβληµα µε τον χρόνο είναι ότι κυλά.
Ας µην κρυβόµαστε: το στρατόπεδο Μαρκοπούλου είναι πάνδηµη απαίτηση να γίνει πάρκο, όχι χώρος στάθµευσης αυτοκινήτων.
Όσον αφορά τη δηµόσια διαβούλευση που έχει προηγηθεί στα Χανιά για το Στρατόπεδο, θυµίζει έντονα το περίφηµο βιβλίο ‘‘Fire and Fury’’, του Μάικλ Γουλφ, όπου εκεί στη σελίδα 226 γράφει ο συγγραφέας για τους Τούρκους και τον Τραµπ το 2016:
«Προκειµένου να αποκτήσουµε πρόσβαση (ρωτούν οι Τούρκοι…), να πιέσουµε µέσω της αµερικανικής στρατιωτικής παρουσίας στην Τουρκία ή να του δώσουµε ένα σούπερ οικόπεδο στον Βόσπορο για να κάνει ένα ξενοδοχείο;»
Μη σας φανεί αστείο.
Η δηµοτική Αρχή των Χανίων είναι αδιάλλακτη.
Και οι Χανιώτες προσπαθούν να αποκτήσουν πρόσβαση για το Στρατόπεδο Μαρκοπούλου, στο κέντρο λήψης των αποφάσεων.
Τους χωρίζει µια ιδεολογική και πολιτική απόσταση.
Κάπως πρέπει να προχωρήσουµε για να συναντηθούν οι δύο πλευρές…
Η πραγµατικότητα δεν αναιρείται στα Χανιά από τις αντιρρήσεις της δηµοτικής Αρχής.
Στο τέλος βέβαια κάτι άλλο θα σκεφτούν για να µετατοπίσουν τη συζήτηση, όταν έλθει ξανά στο προσκήνιο το ζήτηµα του Στρατοπέδου Μαρκοπούλου.
Είναι σαν να θέλεις να κάνεις οµελέτα χωρίς αυγά.
