Ας χαιρετήσουµε τη σηµερινή ηµέρα και κάθε µέρα µε αγάπη στην καρδιά µας.
Ας στείλουµε µήνυµα αγάπης σε φίλους και εχθρούς – ναι στους εχθρούς µας- σε ταπεινούς και ισχυρούς, σε νέους και ηλικιωµένους, σε άσχηµους και σε όµορφους.
Ας είναι το µήνυµά µας χωρίς λόγια, ας είναι η σκέψη µας η θετική, ας είναι το λαµπύρισµα της µατιάς µας.
Ας αφήσουµε το πνεύµα µας να περιπλανηθεί… εκεί που ο άνθρωπος προκαλεί πόνο σε άνθρωπο, εκεί που η εβδοµάδα των παθών κατοικεί µόνιµα σε κατοικίες ταπεινές σε καλύβες και σε αντίσκηνα, εκεί που η ανάσταση είναι ακόµα όραµα.
Ας αφήσουµε το θεϊκό στοιχείο που έχουµε µέσα µας να βρει το δρόµο της επικοινωνίας µε όλους τους ανθρώπους του πλανήτη µας σπάζοντας τα δεσµά των ορίων και της άρνησης, γκρεµίζοντας τα τείχη της ιδιοτέλειας και του µίσους.
Ας αφήσουµε την ψυχή µας ελεύθερη να ανυψωθεί σε επίπεδα χωρίς ορίζοντες, εκεί που κατοικεί η γνώση των αιώνων, εκεί που φτεροκοπά η µνήµη της ανθρωπότητας, εκεί που κυριαρχεί η παντοκρατορία ενός συστήµατος, της αγάπης,
Ας στείλουµε µήνυµα αγάπης σήµερα και κάθε µέρα µε ένα χαµόγελο στα χείλη µας, µε µια κουβέντα µας γλυκιά, µε µία χειρονοµία φιλική στο γείτονα, στο συνάδελφο, στο συνάνθρωπό µας.
Χαιρετίζω τη σηµερινή ηµέρα µε αγάπη στην καρδιά µου και µε τη βεβαιότητα ότι η αγάπη θα διώξει το µίσος και ότι η ανθρώπινη οντότητα θα συνεχίσει το ταξίδι της στην αιωνιότητα πάνω σε ένα πλανήτη που θα κυριαρχεί η κοινωνική δικαιοσύνη.
28.4.86
Ο απολογισµός είναι θλιβερός
Κάθε δεκαετία, µετά τον Β Παγκόσµιο Πόλεµο, αµαυρώνεται µε γενοκτονίες, λοιµούς, επιδηµίες κι ακήρυχτους πολέµους.
Στα 39 χρόνια που πέρασαν από τότε που έγραψα το παραπάνω ιδεαλιστικό κείµενο ο απολογισµός της ανθρωπότητας είναι θλιβερός.
Η δεκαετία των 80 ήταν ίσως η τελευταία πριν τις µεγάλες µετακινήσεις φυγής σε όλες τις ηπείρους. Από τότε, κάθε δεκαετία µένει στη συλλογική µνήµη…
Φυλές και γενιές αφανίζονται.
Ταραχές υποκινούνται ή πνίγονται στο αίµα. Οι εκατόµβες αθώων συνεχίζονται.
Οι περισσότερες δεν καταγράφονται.
Ακήρυχτοι πόλεµοι µαίνονται.
Οι λοιµοί, ασθένειες και επιδηµίες θερίζουν.
Σήµερα όλα είναι στις πόρτες και στις αυλές µας µε διαφορετικές ορολογίες. Τους αποκαλούµε εκκαθαρίσεις, επεµβάσεις, επιχειρήσεις, γυναικοκτονίες, εκφοβισµούς, διακρίσεις, επιδηµίες…
Βία και ανισότητες κυριαρχούν. Ύπουλα αλλά σταθερά µας υπονοµεύουν…
Τα θύµατα, απανταχού, έχουν ένα όνειρο… όπως ο µικρός της επαναστατηµένης φυλής των Igbo που συνάντησα στα νιάτα µου στο ∆έλτα του Νίγηρα. Ήταν στην αρχή του εµφύλιου της Biafra στην Ανατολική Νιγηρία που στοίχισε πάνω από 1 εκατοµµύριο ζωές.
Στον Igbo που είναι µόνος…
Ανώνυµο βουτηχτή τον γνώρισα ένα σούρουπο,
Νίγηρας, πηχτά νερά και εξαθλίωση
Αφέντη, Ιgbo µε λένε.
Tου φτωχοδιάβολου το πνεύµα αγνό, το λεξιλόγιο φτωχό, η καρδιά του ολάνοιχτη.
Της φύτρας του ολάκερης το βιός µια καλύβα χορτάρινη
Αφέντη, είµαι φίλος σου…
Είναι το όνειρό του να γίνει µεγάλος, λευκός, ιεραπόστολος, µορφωµένος;
Τι θέλεις να γίνεις σαν θα µεγαλώσεις;
Να ζήσω, αφέντη, να ζήσω, να γεράσω!
Κι ήρθε πόλεµος αδελφοκτόνος κι έσβησε την οθόνη του ονείρου.
Νίκες, ήττες σε παλιρροϊκή συχνότητα.
Φοβάµαι, αφέντη.
Απορφανίστηκε ο Igbo από συντρόφους και δικούς, αφανίστηκε η γενιά του, φάντασµα της ζούγκλας το χωριό του.
Αφέντη, είµαι µόνος.
*Πτυχ. Ψυχολογίας-Ανάπτυξης Παιδιού, Master Εκπαίδευσης στη ∆ιά Βίου Μάθηση. Επικοινωνία polygnosi@otenet.gr
