Μαύρη τρύπα

Πέρασαν μέρες και στιγμές μέσα στην κρίση που έλεγες: «δεν μπορεί, θα ‘χουμε καλύτερη τύχη».
Και οι μέρες της καλύτερης τύχης ξαργούσαν, ξεμάκραιναν σαν τον απόηχο της τελευταίας προεκλογικής υπόσχεσης.
Κι όλο πάλευες να σταθείς όρθιος μέσα σε κάτι αφανείς συμπληγάδες -που φαίνεται μόνο η επιφάνειά τους πάνω από το νερό- κι όλο άκουγες διάφορα μηνύματα από τα ΜΜΕ που σε μπέρδευαν πιότερο, μα όλο προσπαθούσες.
Κυβερνήσεις ήλθαν και έφυγαν.
Εφευγαν μέσα σε ένα κρότο διάψευσης, (μόνες ανήμπορες και αυτές…) κι όλο έλεγες «πάμε τώρα παρακάτω, κάτι θ’ αλλάξει».
Μέρες της Πομπήιας… Κι ερχόταν οι επόμενες κυβερνήσεις μέσα σε ένα αχνό πέπλο πολιτικού ρομάντζου, έλεγαν, ξανάλεγαν, ξανάλεγαν, μα ο κρότος έμοιαζε πάλι με κρότο.
Ο κρότος ερχόταν ο μακριά, ήταν τσίγκινος, τράνταζε το μεδούλι των πολιτικών λόγων.
Ετσι περνούν τούτες οι μέρες.
Φλεβάρης, Μάρτης, Απρίλης, μέρες, νύχτες… κι ο θόρυβος που ερχόταν από μακριά.
Ακούς;