ΤΟ ΣΗΜΑ κατατεθέν της πανδημίας ήταν και παραμένει η μάσκα. Η οποία, από είδος πρώτης ανάγκης και διαφύλαξής μας από τη νόσο Covid-19 (άσχετα με τους αρνητές της), τελικά δεν ξέφυγε από το εμπορικό δαιμόνιο να γίνει κι αυτή ένα χαριτωμένο accessoire καθημερινής μόδας!
ΚΑΘΕ τι δε που γίνεται μόδα αποτελεί και συλλεκτικό αντικείμενο.
ΓΙΑ ΠΟΛΛΟΥΣ η μάσκα αποτέλεσε -κι αποτελεί- ένα είδος “προφύλαξης των ατομικών συναισθημάτων”. Ας πούμε, φορώντας τη μάσκα από έξω μπορείς να μορφάζεις από μέσα, χωρίς να το αντιλαμβάνεται ο συνομιλητής σου! Αν κοροϊδεύεις τον άλλο, αν επικροτείς αυτά που σου λέει, αν αδιαφορείς, αν διαφωνείς ή συμφωνείς, όλα καλύπτονται.
Ή, ΘΕΛΕΙΣ να δείξεις την κακοδιαθεσία σου, μα ο άλλος δεν το αντιλαμβάνεται ώστε να σου πει «τι έχεις και είσαι κακόκεφος;». Θέλεις να εκφράσεις τη χαρά σου, αλλά ο συνομιλητής δεν σου συμπαραστέκεται γιατί δεν υπάρχει καμιά έκφραση-κάλεσμα!
ΤΗ ΜΑΣΚΑ, άλλοι την εκλαμβάνουν ως ένα “μέσον” υποστηρικτικό τής “συναισθηματικής” τους ελευθερίας, ενώ άλλοι ως εμπόδιο για ελεύθερη έκφραση.
ΚΑΠΟΙΟΙ αισθάνονται ασφάλεια πίσω από τη μάσκα, άλλοι απειλή.
ΔΕΝ έχουμε πάντα τη διάθεση να χαμογελάσουμε στον απέναντί μας, να του φερθούμε ευγενικά ή ήρεμα. Έτσι η μάσκα καλύπτει όχι μόνο πρόσωπα αλλά και εσωτερικούς κόσμους: αυτό για μερικούς είναι λυτρωτική διέξοδος, για άλλους ανυπόφορο κι απάνθρωπο.
ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ παραμένει: Μπορεί άραγε να κάνει κανείς ψυχανάλυση φορώντας μάσκα; Μπορεί να δικαστεί με μάσκα, να πει την αλήθεια, να ερωτευθεί, να κάνει σχέσεις, να εξεταστεί ή να δεχθεί μια διδασκαλία σε μια τάξη;
ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ πως στο μέλλον η σημειολογία της μάσκας, όπως διαμορφώνεται σήμερα, θα απασχολεί πολύ περισσότερο ψυχολόγους, συγγραφείς, εκπαιδευτικούς, αστυνομικούς, δικαστικούς, διπλωμάτες, κινηματογραφιστές κ.λπ. Εκτός κι αν βρεθεί κάποιος άλλος, διάφανος τρόπος διαφύλαξής μας από τους θανατηφόρους ιούς και ταυτόχρονα να είναι κι αποκαλυπτικός του ψυχισμού μας.
