Καλοί µου φίλοι, καλό Σαββατοκύριακο!
Χαρά µου να φιλοξενώ τα τελευταία χρόνια, κάθε καλοκαίρι, στον Παιδότοπο, καλοκαιρινά ποιήµατα και καλοκαιρινές εικόνες της ιδιαίτερα γνωστής Xανιώτισσας και ως ποιήτριας – εικονογράφου, συντ. καθηγήτριας Φιλολογίας Μαρίας Βογιατζάκη – Ντούζα. Παρούσα και φέτος στο ραντεβού µας η καλή µου φίλη. Αφιερωµένο στον «θείο», όπως τον αποκαλεί ο Κ.Π. Καβάφης, «Ιούλιο µήνα», το υλικό που µου έστειλε και φιλοξενείται σήµερα, µαζί µε ένα εν είδει, προλόγου, επίσης υπέροχο ποίηµά της, µε τίτλο ‘‘Κάποια µακρινά καλοκαίρια’’. ∆εν θα το κρύψω ότι έµεινα ιδιαίτερα σ’ αυτό. Συλλαµβάνω συχνά τον εαυτό µου αυτές τις µέρες να «ανασκαλίζω αναµνήσεις στον νου µου το συρτάρι», κάποια µακρινά καλοκαίρια… Από καρδιάς το «ευχαριστώ» µου… Καλή καλοκαιρινή συνέχεια, καλοί µου φίλοι!
Σας χαιρετώ µε αγάπη όλους!
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
δάσκαλος – λογοτέχνης
Κάποια µακρινά καλοκαίρια…
Ανασκαλίζω ανάµνησες στου νου µου το συρτάρι,
π’ ακόµα δεν κατάφερε ο χρόνος να µου πάρει
Έγιν’ αιτία κι αφορµή το πρώτο τζιτζικάκι,
που φώναξε τραγουδιστά «ήρθε καλοκαιράκι»
Αυτό µου ξαναθύµισε τα παιδικά µου χρόνια,
τότε που δεν το ήξερα, πως δε θα ζει αιώνια
∆εν ήξερα «το κύκνειο το άσµα» του, πως λέει,
ούτε πως αποχαιρετά κι αιτία έχει να κλαίει
Γιατί αν το γνώριζα, ΠΟΤΕ δε θα το κυνηγούσα,
ούτε τα διάφανα φτερά δε θα του τα στερούσα.
Μα τότε, τα παιχνίδια µας ήτανε µετρηµένα
και τα τζιτζίκια γίνονταν θύµατα τα καηµένα
Ψυχούλα αν έχουν και γρικούν, συγνώµη τους ζητάω
και τη γενιά τους-όσο ζω-πάντοτε θ’ αγαπάω
Θυµάµαι, πως πολλές βραδιές, που η ζέστη ήταν µεγάλη,
συνέχιζαν να τραγουδούν κι ας βγήκε το φεγγάρι
Τα γειτονόπουλα κι εγώ, στήναµε µια αυλαία
εις του σπιτιού µου την αυλή και νιώθαµε σπουδαία
Παράσταση θα δίναµε, -νοµίζαµε- µεγάλη
κι ας ήτανε οι θεατές µόνο δυο-τρεις µεγάλοι
Τη µουσική επένδυση έκαναν τα τζιτζίκια
κι εµείς απολαµβάναµε όλα τα συχαρίκια
Και στων Κληδόνων τη γιορτή, εις την αυλή µας πάλι,
τραγουδιστάδες ήτανε οι τζίτζικες µεγάλοι
Κι έλεγε η µανούλα µου σ’ όλους µια µαντινάδα
και τα τζιτζίκια όλα µαζί, την έκαναν καντάδα
Αυτά τα λίγα και απλά, συγκίνηση µου φέρνουν
κι όλο το βάρος της ζωής, από τους ώµους παίρνουν
Και τώρα το τραγούδι τους ,µε την ψυχή µου σµίγει
και µου θυµίζει «η ζωή πρόσκαιρη είν’ και λήγει»
Είµαι ο Ιούλιος
Έβδοµος είµαι στη σειρά, Ιούλη µε φωνάζουν,
τριανταµιά οι µέρες µου, µ’ από τις ζέστες βράζουν
Απ’ τον Ιούλιο Καίσαρα το πήρα τ’ όνοµά µου,
µα έχουν κι άλλα ονόµατα δώσει στην αφεντιά µου
Άλλοι µε λένε Αλωνευτή και άλλοι Αλωνάρη,
γιατί αλωνίζουν οι γεωργοί σιτάρι και κριθάρι
Φρούτα πολλά και νόστιµα, έχω να σας δροσίσω,
σύκα, καρπούζια ζουµερά και ρώγα θα γυαλίσω
Φέρνω όµως και πολλές γιορτές, π’ έχουνε πανηγύρι
κι αρχή κάνουν την πρώτη µου οι Αγίοι Αναργύροι
Έρχονται η Αγία Κυριακή (07/07),η Αγία Αµαλία (10/07),
η Αγία Μαρίνα στις δεκαεπτά και του Προφήτη Ηλία(20/07)
Εις τις εικοσιτέσσερις γιορτάζει η Αγία Χριστίνη
κι η Αγία Άννα την επόµενη, υγεία να µας δίνει
Της Μάρτυρος Παρασκευής ακολουθεί η χάρη (26/07)
και τ’ Άγιου Παντελέηµονα, (27/07)των ιατρών καµάρι
Να έχει ο κόσµος δύναµη, τις ζέστες µου ν’ αντέχει,
γιατί «στο κακορίζικο χωριό τον Αλωνάρη βρέχει»
Καλό Ιούλη να ‘χετε κι όµορφο καλοκαίρι
και τι θα πει κακή στιγµή, κανείς σας να µην ξέρει
Να µην αφήσετε στιγµή χαµένη, να σας φύγει,
γιατί η ζωή ‘ναι ψεύτικη, προσωρινή και λίγη
ΥΓ. ∆εν θα ξεχάσω βέβαια Υάκινθο(03/07) Ευφηµία(11/07)
Προκόπιο (08/07) και Αιµιλιανό(18/07)
και µια Παρθενοµάρτυρα ,τη Χιώτισσα Μαρκέλλα,
που τη ζωή της στέρησε η πατρική η τρέλλα
Το φεγγάρι του «Κόκκινου ελαφιού»
Του Ιούλη η Πανσέληνος έχει δική της χάρη,
κι όνοµα έχει όµορφο,»Του Ελαφιού» Φεγγάρι
Ιθαγενείς του χάρισαν αυτό το όνοµά του,
γιατί αυτή την εποχή
για το ελάφι γίνεται µεγάλη η οµορφιά του
Στη µέση του καλοκαιριού πανσέληνος θα γίνει
κι από τον ήλιο απέναντι θα πάει η σελήνη
Πανέµορφο, ξεχωριστό,κι όσοι θα το θαυµάσουν,
την σπάνια εικόνα του ποτέ δεν θα ξεχάσουν
Κι εγώ ευχή µου θα του πω, τον κόσµο να οµορφύνει
και µόνο κι ασυντρόφευτο κανένα µην αφήνει
Ν’ ακούει γι’ αγάπες και καηµούς και λόγια πονεµένα,
να θλίβεται η όψη του, µα να µη λέει ούτ’ ένα
Και το ρωτώ, σαν το κοιτώ, πάντοτε µόνο να ‘ναι
πώς το µπορεί στη µοναξιά, οι νύχτες να περνάνε
Κι αφού έχει µάθει µοναχό, ας πει κι εµάς τον τρόπο…
χάρη θα του χρωστούσανε καρδιές πολλών ανθρώπω(ν)
Το φως σου τη πανσέληνο την σκέψη µου να πάρει
και να την πάει όπου αγαπώ, όπου αγαπώ, φεγγάρι
Ο τραγουδιστής του καλοκαιριού
Μέρες πολλές από νωρίς ακούω το τζιτζικάκι
να διαλαλεί τραγουδιστά «ήρθε καλοκαιράκι»
Από κλαδάκι σε κλαδί πετώ κι εγώ µαζί του
και θέλω το τραγούδι του, να γίνει και ευχή του
για να ‘χουµε χαρούµενες καλοκαιριού ηµέρες
ξένοιαστες και χωρίς εχθρού αρρώστιες και φοβέρες.
Μα ο τραγουδιστής αυτός θα έπρεπε να κλαίει,
γιατί το τελευταίο του στη γη, τραγούδι λέει.
Μέσα στο χώµα, µέσ’ τη γη ζούσε σαν το σκουλήκι
για πολλά χρόνια κι άδοξο το τέλος που τ’ ανήκει
Αφότου θ’ ανεβεί στο φως, πλούσιο τραγούδι κάνει,
µα του ‘χει γράψει η µοίρα του, σύντοµα να πεθάνει
Κι αν λέµε εµείς, πως τραγουδά, αυτός µπορεί να κλαίει
κι οληµερίς στη µοίρα του «κύκνειο άσµα» λέει
Κι αν ο µύθος ο Αισώπειος τον βάφτισε τεµπέλη,
τα πλούτη δε χρειάζονται, όσοι γενούν αγγέλοι…
