Την 24η Φεβρουαρίου, τα παιδιά αντί να ξυπνήσουν με το τρυφερό χάδι της μητέρας τους, ξύπνησαν με σειρήνες πολέμου. Το καταφύγιο έγινε το νέο τους σπίτι, με κρεβάτι το πάτωμα, με παιχνίδι μια κουβέρτα, για ζεστασιά μια αγκαλιά.
Το μυαλό τους και η φαντασία τους μπορούν να δημιουργήσουν ένα παιχνίδι από το οτιδήποτε, από το μηδέν, και εκείνα πάλι θα είναι χαρούμενα. Νέες ζωές γεννιούνται μέσα σε αυτά τα καταφύγια, βρέφη προσπαθούν να κοιμηθούν και μικρά παιδιά ρωτούν αν αύριο θα μπορούν να βγουν να παίξουν.
Τα μεγαλύτερα θύματα του πολέμου είναι πάντα αυτά τα πιο αγνά χαμόγελα. Ζούμε έναν πόλεμο, ο οποίος συμβαίνει στην εποχή της γρήγορης πρόσβασης σε εικόνα και ήχο. Έχουμε ακούσει παιδιά να λένε πως δεν θέλουν να πεθάνουν, παιδιά που φεύγοντας κλαίνε γιατί δεν ξέρουν αν θα ξαναδούν τον πατέρα τους, καρκινοπαθή παιδιά από παιδιατρικό νοσοκομείο στο Κίεβο να ζητάνε να σταματήσει ο πόλεμος.
Πώς θα συγχωρήσουμε στους εαυτούς μας τα δάκρυα που προκλήθηκαν στα πιο αθώα μάτια; Παιδιά με όνειρα, που θέλουν μόνο αγάπη και μια αγκαλιά για να είναι ευτυχισμένα.
Ποιος θα τους εξηγήσει γιατί αναγκάστηκαν να ζήσουν την φρίκη ενός πολέμου, εγκλωβίζοντας στο μυαλό τους βίαιες εικόνες;
Η απώλεια, σε όλα τα επίπεδα, θα γίνει για εκείνα μια νέα καθημερινότητα και σε συνδυασμό με τον φόβο που βιώνουν -σε έντονο βαθμό- θα αποκτήσουν έντονα ψυχικά τραύματα. Όταν έρχεται ο πόλεμος, η ψυχοσύνθεση ενός παιδιού αλλάζει τραγικά.
* Η Κατερίνα Μακράκη είναι τελειόφοιτος Φιλοσοφικής Ρεθύμνου, πρακτικά ασκούμενη στα “Χ.ν.”.
