Μακρύ ζεϊμπέκικο….

Μου φαίνεται σαν να ‘ταν χθες, μα πάνε τόσα χρόνια, από τότε που βγήκε η χώρα απ’ τις Αγορές. Από τότε μέχρι σήμερα, άλλαξαν οκτώ υπουργοί Οικονομικών και τρεις πρωθυπουργοί. Για Δούρειος ίππος, μου μοιάζει…
Μέσα σε αυτό τον χαμό, χάθηκαν περιουσίες, άνθρωποι, η αξιοπρέπεια της Ελλάδας. Μου φαίνεται σα νά ναι χθες, μα πάνε τόσα χρόνια -από τότε που άρχισα να καταλαβαίνω τον κόσμο- που άκουσα το τραγούδι των Φατμέ: “της Μεταπολίτευσης καημένη γενιά…”
Τότε δεν πολυκατάλαβα. Φρόντισε η ιστορία με τα τερτίπια της, να με κάνει να καταλάβω, πως κατ’ ουσίαν ήμασταν “συμβασιούχοι” στην εξέλιξη και την Δημοκρατία.
Χρόνια ήλθαν και πέρασαν, άλλοι με ένα εισιτήριο στο χέρι στ’ αεροδρόμια έφυγαν, άλλοι “κάθονταν” πάνω στους κολλημένους λεπτοδείχτες του χρόνου και το τραγούδι των “Φατμέ” παιζόταν όλο και πιο σπάνια στο ραδιόφωνο. Πέρασε η μόδα του;
Μα έμεινε το γύρισμα της φωνής του Πορτοκάλογλου, να ξύνει το ραδιόφωνο, τη σκουριά από μια μελαγχολία. Αυτό έμεινε…
Η χώρα στέκεται με ένα ζεϊμπέκικο που κλαίει για κάποιον Τάσο…