Μάχη της Κρήτης: Αναζητώντας απογόνους των σωτήρων του πατέρα του

» Ένας Αυστραλός αναζητά τους σωτήρες του πατέρα του που πολέµησε στην Κρήτη

«Ο πατέρας µου σπάνια µιλούσε για τον πόλεµο, πέρα από το να εκφράζει τη βαθιά του ευγνωµοσύνη προς τον κρητικό λαό για τη γενναιότητα και τη βοήθεια που του προσέφεραν όσο κρυβόταν στα βουνά» λέει ο Σάιµον Πεκ, γιος του Λόρενς Λέοναρντ Πεκ, που τον Μάιο του 1941 πολέµησε στην Κρήτη, συνελήφθη, δραπέτευσε, φυγαδεύτηκε από τους ντόπιους.

1 από 2

Σήµερα, 84 χρόνια µετά, ο γιος του µέσα από µια φωτογραφία της εποχής αναζητεί στοιχεία και απόγονους των Κρητικών που στάθηκαν δίπλα στον πατέρα του. Μιλώντας στα “Χανιώτικα νέα ” ο κ. Σάιµον περιγράφει την περιπέτεια του πατέρα του: «Κατατάχθηκε εθελοντικά το 1939 και στάλθηκε µε το πρώτο στρατιωτικό πλοίο στην Αίγυπτο µε το 2/2ο Σύνταγµα Πυροβολικού της 6ης Μεραρχίας. ∆εν είµαι σίγουρος πότε µεταφέρθηκε στην Κρήτη, αλλά πιστεύω ότι ήταν στις αρχές του 1941. Συνελήφθη τον Μάιο του 1941 και δραπέτευσε τον Ιούνιο του ίδιου έτους. ∆ιέφυγε από το νησί το Νοέµβριο ή ∆εκέµβριο του 1941 µε ψαροκάϊκο (SS Hedgehog) προς την Παλαιστίνη. Μετά την επαναπατρισµό του στην Αυστραλία, κατατάχθηκε στη Βασιλική Αεροπορία της Αυστραλίας (RAAF) και στάλθηκε στην Αγγλία ως πιλότος. Αποστρατεύθηκε το 1946 ή 1947 και επέστρεψε στην Αυστραλία».
Όλα τα στοιχεία που έχει συλλέξει ο κ. Σάιµον δείχνουν ότι ο πατέρας του αρχικά φυλακίσθηκε στα Χανιά, ενώ µε βάση το ηµερολόγιο του στρατιώτη David Frey Spark που βρέθηκε µαζί του όταν δραπέτευσαν αφού περιπλανήθηκαν σε ορεινά χωριά του Ρεθύµνου βοηθούµενοι από ντόπιους κατέληξαν σε παραλία στα νότια από όπου παρελήφθησαν από σκάφος που τους µετέφερε στην Παλαιστίνη.

Ο Λόρενς Λέοναρντ Πεκ, σύµφωνα µε το γιο του, «επέστρεψε στην Κρήτη κάποια στιγµή στα τέλη της δεκαετίας του 1950 ή στις αρχές της δεκαετίας του 1960 µαζί µε τη µητέρα µου και, όπως φαίνεται, κατάφερε να έρθει σε επαφή µε ορισµένα από τα άτοµα που τον είχαν βοηθήσει στα βουνά, ώστε να µπορέσει να τους ευχαριστήσει για τη γενναιοδωρία και το θάρρος που επέδειξαν. ∆υστυχώς, δεν έχω κάποιο αρχείο αυτής της επίσκεψης.»
Για τον κ. Σάιµον είναι πολύ σηµαντικό να εντοπίσει τους απογόνους των ανθρώπων που βοήθησαν τον πατέρα του. « Έχω επισυνάψει µια φωτογραφία του πατέρα µου (δεύτερος από αριστερά) µαζί µε δύο από τους αντάρτες που πιστεύω ότι ενδέχεται να τον βοήθησαν να δραπετεύσει» υπογραµµίζει χαρακτηριστικά.
Η επιθυµία να αναζητήσει περισσότερα στοιχεία γεννήθηκαν όπως λέει αφού παρακολούθησε την εκδήλωση για την Επέτειο της Μάχης της Κρήτης και γνώρισε µέλη της κρητικής κοινότητας. «∆εν έχω καµία αµφιβολία ότι υπάρχουν ισχυροί δεσµοί ανάµεσα στους Αυστραλούς και τον Κρητικό λαό. Κατά τη διάρκεια της συνάντησης µε τα µέλη της Κρητικής κοινότητας, µε ενηµέρωσαν ότι ο πατέρας µου είναι επιλέξιµος να λάβει ένα µετάλλιο που απονέµει η Ελληνική Κυβέρνηση σε στρατιώτες που έλαβαν µέρος στην εκστρατεία, και ότι η Επιτροπή θα προχωρούσε σε ενέργειες προς την Ελληνική Κυβέρνηση για να του απονεµηθεί αυτή η τιµή».
Η αναζήτηση των απογόνων των σωτήρων του πατέρα του έχει δηµιουργήσει την επιθυµία να βρεθεί στην Κρήτη. Όπως εξοµολογείται «δεν έχω επισκεφθεί ακόµη την Κρήτη, καθώς κάθε φορά που ταξίδευα στην Ελλάδα αναγκαζόµουν να αλλάξω τα σχέδιά µου λόγω επαγγελµατικών υποχρεώσεων. Ωστόσο, η σύζυγός µου είναι Ελληνίδα και γεννήθηκε στο νησί της Σάµου. Ο γαµπρός µου, Κον Λιµπέρης, και η σύζυγός του Βασιλική ζουν ακόµα εκεί. Η Βασιλική γεννήθηκε στην Κρήτη και το πατρικό της όνοµα είναι Τριανταφυλάκη – η οικογένειά της ζει ακόµα στο νησί. Τώρα που έχω πλέον συνταξιοδοτηθεί, σκοπεύω να επιστρέψω στη Σάµο και από εκεί να οργανώσω ταξίδι στην Κρήτη. »

Σ.Σ.
Θα θέλαµε να ευχαριστήσουµε τον κ. Μιχάλη Γεωργίου από την εφηµερίδα «Νέος Κόσµος»  Αυστραλίας, για την πολύτιµη βοήθειά του στο ρεπορτάζ.

«Η καλοσύνη και η αντίσταση, απόδειξη βαθιών δεσµών»*

«…Συγκεντρωθήκαµε για να τιµήσουµε τη Μάχη της Κρήτης—µία από τις πιο αξιοσηµείωτες και σκληρές µάχες των αρχών του Β’ Παγκοσµίου Πολέµου, µε τραγικές συνέπειες για τους ντόπιους κατοίκους. Ήταν µια µάχη που δοκίµασε την αντοχή των στρατιωτών και ανέδειξε το θάρρος και τη γενναιοδωρία του κρητικού λαού, του οποίου η αντίσταση στην τυραννία, µε κίνδυνο της ίδιας του της ζωής, έγινε σύµβολο γενναιότητας που συνεχίζει να µας εµπνέει µέχρι σήµερα. Ανάµεσα σε αυτούς που πολέµησαν ήταν και ο πατέρας µου, ο Λόρι. Μαζί µε χιλιάδες άλλους συνελήφθη και οδηγήθηκε µε πορεία διαµέσου του νησιού σε στρατόπεδο αιχµαλώτων, το οποίο πιστεύω βρισκόταν στα Χανιά. Όµως η αιχµαλωσία δεν έκαµψε το φρόνηµά του. Στο τέλος Ιουνίου του 1941, µαζί µε τον σύντροφό του Πιτ Σπαρκ, πραγµατοποίησαν µια τολµηρή απόδραση—αφήνοντας πίσω τις µπότες τους για να µην τους εντοπίσουν και γλιστρώντας µέσα από τα συρµατοπλέγµατα προς τα βουνά. (Πιστεύω ότι έµειναν χωρίς παπούτσια για αρκετούς µήνες µετά.) Εκεί, βρήκαν καταφύγιο—όχι µόνο στο άγριο τοπίο, αλλά και στις καρδιές των ντόπιων Κρητών. Για πέντε µήνες, αυτοί οι γενναίοι άντρες φιλοξενήθηκαν, τράφηκαν και προστατεύτηκαν από ανθρώπους που ρίσκαραν τα πάντα για να εξασφαλίσουν την επιβίωσή τους. Η καλοσύνη και η αντίστασή τους είναι η απόδειξη του βαθιού δεσµού που δηµιουργήθηκε ανάµεσα σε εκείνους που πολέµησαν και σε εκείνους που στάθηκαν δίπλα τους.
Είµαι πραγµατικά τυχερός, γιατί χωρίς τη γενναία βοήθεια του λαού της Κρήτης, δεν θα βρισκόµουν απόψε εδώ για να διηγηθώ την ιστορία του πατέρα µου. Μετά την απόδρασή του στην Παλαιστίνη, επαναπατρίστηκε στην Αυστραλία και αργότερα κατατάχθηκε στη Βασιλική Αεροπορία της Αυστραλίας ως πιλότος και αξιωµατικός, υπηρετώντας στην Αγγλία µέχρι το τέλος του πολέµου. Έλεγε ότι σε ηλικία 32 ετών ήταν “πολύ µεγάλος” για να πετάει αποστολές—αυτό ήταν, όπως έλεγε, “δουλειά για τους νεαρούς”. Ο πατέρας µου πέθανε το 1979 από τραύµατα που σχετίζονταν µε τον πόλεµο, αλλά η σύνδεσή µου µε την ελληνική κοινότητα συνεχίστηκε».

*Μέρος της οµιλίας του κ. Σάιµον Πεκ κατά την εκδήλωση στην Αυστραλία για τη Μάχη της Κρήτης.