Πριν από 90 χρόνια ο Ταχήρ Εφέντης (ψευδώνυμο του αρθρογράφου) έγραψε στην εφημερίδα “Κήρυξ” (9/3/1930) ένα αξιόλογο διήγημα με τίτλο «ΛΙΛΙΚΑ».
«Κανένας από τους στρατιωτικούς και υπαξιωματικούς που έμεναν στο θάλαμο του λόχου δεν ήξερε από πού κρατούσε η σκούφια της, αν και είχε κάνει αισθητή την παρουσία της εδώ και δύο χρόνια. Δημόσια είδη δεν είχε πάρει ποτέ. Της αρκούσαν όσα φιλόστοργα της είχε δώσει ο Δημιουργός. Ένα γκρίζο ραβδωτό πουπουλένιο πουλόβερ. Ο επιλοχίας δεν την είχε γράψει ούτε στο βιβλίο υπηρεσιών του λόχου ούτε στο βιβλίο «κωλυομένων και απόντων». Επίσης, ο σιτιστής δεν της είχε δώσει ποτέ ατομική μερίδα, ενώ κουβέρτες, σεντόνια, μαξιλάρι δεν πήρε ποτέ. Και για ποιό λόγο να τα χρεωθεί όλα αυτά; Μήπως όλα τα κρεβάτια του θαλάμου δεν ήταν όλα δικά της; Μήπως δεν κουλούριαζε το εύκαμπτο σώμα της όπου ήθελε, χωρίς να της γίνει παρατήρηση από τον θαλαμοφύλακα; Στο βιβλίο ασθενών δεν καταχωρήθηκε ποτέ, καθώς όποτε αισθανόταν αδιαθεσία έβγαινε στον κήπο, μασούσε μερικά τρυφερά χορταράκια και της περνούσε. Έτσι, γλίτωνε τις ενέσεις, τα χάπια και τον περιορισμό στο θάλαμο.
Στο μαγειρείο του στρατοπέδου είχε ελεύθερη είσοδο, ειδικά τις τρεις μέρες της εβδομάδας που ο σιτιστής έφερνε τα τετράπαχα αρνιά. Αυτή έπαιρνε το συσσίτιό της από το προηγούμενο βράδυ προκαταβολικά, ακόμα και όταν ήταν άψητο. Γιατί να επιβαρύνει τα έξοδα καύσης το μαγειρείο του λόχου με τη μερίδα της; Αλλά και στην αποθήκη είχε ελεύθερη πρόσβαση μέσω του φεγγίτη, καθώς κυνηγούσε κάτι απρόσκλητους επισκέπτες με άγριες διαθέσεις από τα γειτονικά χωράφια. Ήθελε να τους ελαττώνει καθημερινά, καθώς ο αποθηκάριος δεν μπορούσε να το κάνει αυτό….
Η φύση, όμως, έχει τους νόμους της και τις επιταγές της για όλα τα έμψυχα όντα κι έχει την αξίωση να εκτελούνται κατά γράμμα. Έτσι, ένα κρύο βράδυ του Γενάρη, που οι στρατιώτες κοιμόταν κουκουλωμένοι στα κρεβάτια τους και ο θαλαμοφύλακας κουτουλούσε από τη νύστα, εξήλθε λάθρα από το στρατόπεδο. Το πρωί στο προσκλητήριο ο λοχίας την έδωσε απούσα, λέγοντας ότι έπασχε από συναισθηματικό νόσημα. Πέρασε μια ακόμα ημέρα και μια νύχτα και κάποιος ανέφερε ότι την είδε σε μια κεραμοσκεπή να δίνει ρεσιτάλ φωνητικής με δυο ομοφύλους της. Την τρίτη ημέρα απουσίας κι ενώ κινδύνευε να κηρυχθεί λιποτάκτης επέστρεψε. Όλοι οι στρατιώτες τη ρωτούσαν γιατί έφυγε, αλλά αυτή δεν απαντούσε. Και για ποιό λόγο να απαντήσει; Μήπως οι συναισθηματικές υποθέσεις και τα ζητήματα καρδιάς εκμυστηρεύονται έτσι εύκολα;…
…Δυο μήνες πέρασαν και με την καλή διαγωγή της Λιλίκας το συμβάν ξεχάστηκε. Ξαναπήρε τη θέση της στο μαγειρείο, στο θάλαμο, στην αποθήκη και στο γραφείο του λοχαγού πάντα ναζιάρα, χαδιάρα και κοκέτα, ένα σύγχρονο θηλυκό. Εκείνο, όμως, το νυχτερινό ρεσιτάλ είχε συνέπειες, οι οποίες φάνηκαν προχθές τα μεσάνυχτα…
Τώρα είναι ανάγκη να σας πω ότι ο σιτιστής του λόχου βρέθηκε το πρωί στο κρεβάτι του με συντροφιά πέντε μαύρα, καφέ και παρδαλά νεογέννητα γατάκια, της Λιλίκας, της γκρίζας ραβδωτής γατούλας του λοχαγού;».
ΥΓ. Το διήγημα ήταν στην καθαρεύουσα και για διευκόλυνση των αναγνωστών αποδόθηκε στη δημοτική.
