Μουσική: Κάθε τέχνη της οποίας προστάτιδες ήταν οι Μούσες — Μούσα: Η θεότητα της μουσικής ποίησης, η έμπνευση της πνευματικής δημιουργίας
Η μουσική είναι τέχνη της συναρμολόγησης των ήχων με τρόπο που παράγει μέσα στην ανθρώπινη ψυχή την αίσθηση της αρμονίας και του ρυθμού.
Μία δημιουργική εργασία, μία σύνθεση ήχων που αναλαμβάνει ο μουσικός και δίδει αξία στο έργο (ποίημα). Εχουμε πολλά ήδη μουσικής.
Η μουσική εκπαίδευση βασίζεται αφενός στη μηχανική άσκηση για την απόκτηση τεχνικής ικανότητας, δηλ. στον χειρισμό της φωνής, του μουσικού οργάνου, αφετέρου στη θεωρητική διδασκαλία που είναι η γραμματική της μουσικής και της οποίας τα στάδια είναι η διδασκαλία της αρμονίας, της αντιστήριξης, της ελεύθερης σύνθεσης.
Η μουσική επιστήμη περιλαμβάνει και άλλο κλάδο, τον κλάδο της ιστορίας της μουσικής, διά του οποίου αποκτά τις απαιτούμενες γνώσεις, όπου εξελίσσονται πάνω σε πρακτικές ασκήσεις, στους τύπους της σύνθεσης, των οργάνων, της γραφής, των φθογγόσημων.
Η ακουστική, εξετάζει πώς παράγονται οι ήχοι, οι παλμικές κινήσεις των σωμάτων, οι συντηχήσεις, παραφωνίες, τόνοι και σύνδεση συγχορδιών κ.λπ. και γι’ αυτό η μουσική θεωρείται επιστήμη. Η φιλοσοφία της μουσικής αποτελεί κλάδο της όλης αισθητικής και έχει σκοπό να καθορίζει τις ψυχικές ενέργειες των στοιχείων της μουσικής (μελωδίες, ρυθμούς, μετρική αρμονία, αγωγή κ.λπ.).
Οι αρχαίοι Ελληνες θεωρούσαν τη μουσική ως διεθνή γλώσσα και την κατέταξαν στη σπουδή της φιλοσοφίας. Και ήταν γι’ αυτούς ασφαλέστερο μέσο για να καλλιεργήσουν στο ανθρώπινο πνεύμα τις αρχές της ηθικής, της αγάπης, της αρετής και να μεταπλάσουν την ψυχή σε ό,τι ωραίο και αγαθό. Η σπουδή της μουσικής ήταν απαραίτητη σε κάθε άνθρωπο ανώτερης μόρφωσης. Η ψυχή, κατά τον Πυθαγόρα, αποκαθίσταται και ολοκληρώνεται μόνο διά της αισθητικής αρμονίας της μουσικής. Η μουσική έχει την αρχή της απροσδιόριστη όπως και ο λόγος. Το άσμα των πουλιών, οι πνοές του ανέμου, το θρόισμα των φύλλων, η ανάσα της θάλασσας, έδωκαν στον άνθρωπο την ιδέα του ήχου. Παλαιότερα ίχνη της μουσικής ευρίσκονταν στις Ινδίες και έμοιαζαν πολύ με την ελληνική μουσική.
Οι Ελληνες έδωσαν μεγάλη σημασία στη μουσική και πήρε μεγάλη πρόοδο. Τη θεωρούσαν εξ ουρανού κι έδωσαν σ’ αυτήν μαγική δύναμη, ικανή να επιτελέσει και θαύματα και η λατρεία της έγινε αναπόσπαστο μέρος στη θεία τύχη. Οι θεατρικές παραστάσεις συνοδεύονταν από μουσική, όπως και τ’ αγωνίσματα. Η θρησκευτική μουσική αποτέλεσε σε όλες τις εποχές και σε όλους τους λαούς τον ίδιο κλάδο και έλαβε την πιο μεγάλη εξέλιξη στη χριστιανική εκκλησία.
Το ρεύμα της ελληνικής μουσικής στη Μ. Ασία επωφελήθηκε ο Χριστιανισμός κατά τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες, έδειξε μεγάλη πρόοδο στην εκκλησιαστική μουσική, η οποία άρχισε από τα μοναστήρια, έφθασε στην Αντιόχεια και στην Αλεξάνδρεια και απλώθηκε παντού.
Κατά τη Βυζαντινή περίοδο έλαμψε η βυζαντινή εκκλησιαστική μουσική, της οποίας άριστοι πρωτεργάτες ήταν οι μελοποιοί και μελωδοί Ρωμανός, Ανδρέας ο Κρης, Ιωάννης ο Δαμασκηνός και Κοσμάς.
Η πολυφωνική εκκλησιαστική χορωδία με τα αξιόλογα εκκλησιαστικά άσματα και τα εκκλησιαστικά μουσικά όργανα καταξίωσαν τον Χριστιανισμό και έδωσαν νέο χάρισμα στον βυζαντινό πολιτισμό. Με τους εκκλησιαστικούς ύμνους ο ενθουσιασμός και το μουσικό ενδιαφέρον ήταν έκδηλο και συμβάδιζαν μουσική και θρησκεία.
Η μουσική σαν επιστήμη ασκεί ισχυρή επίδραση στην ψυχή του ανθρώπου, ιδίως σ’ αυτούς που την αγαπούν και διακρίνει τους χαρισματικούς σε ποιητικές, τεχνικές και φωνητικές δεξιότητες και μας ακολουθεί όλους σε κάθε στάδιο της ζωής μας, λύπη, χαρά, αλλά και σαν θεραπευτικό μέσο μας είναι απαραίτητη.
