Λέξεις πίσω από τον μύθο: Βόρισε ο άνεµος

Βόρισε ο άνεµος. Και καθαρισε ο νους. Πάνω στις καστροπολιτείες του είναι. Και πέρασε µέσα απο τις σχισµάδες των βράχων. Και τραγούδισε στα ιστία των κα’ι’κιών. Χορεύοντας καλοσόρισε το φως που έρχεται. Μα σκότος είναι ακόµα. Ξηµέρωµα γαρ. Πάνω στη καρδιά. Όµορφο είναι το ξηµέρωµα της καρδιάς. Μοσχοβολά φρεσκοψηµάνο ψωµί. Και σαπούνι πράσινο. Με το οποίο πλύθηκαν παλιές αµαρτίες. Κι είναι το αχνοφέγγισµα, το βαφτιστικό ένδυµα θαρρείς, του ανθρώπου που ξαναγεννιέται. Κάθε µέρα. Κάθε που ξηµερώνει. Κι ο βοριάς περνά µέσα απο τα κάστρα, σφυρίζοντας. Νεαρός. Με ενα ανθό απο νυχτολούλουδο που µοσχοβολά, περασµένο στ’ αυτί του. Κι είναι ο νέος αυτός βοριάς, καθάριος. Σα τα κρυστάλινα νερά, θάλασσας αταξίδευτης. Και ‘γω, παλιός ταξιδευτής, που τώρα κάθεται στο απάγγειο. Χαζεύοντας τα δενδρα που χορεύουν στο ρυθµό τ’ ανέµου. Απλά είναι όλα, σαν απλά σκέφτεσαι. Κι αν απλά σκέφτεσαι και απλά θα νιώθεις. ∆εν θα ‘χουν σηµασία οι Βαβυλώνες και οι πάσης φύσεως Βαβέλ. Εσύ στην Ατλαντίδα βρίσκεσαι. Βαθιά πολύ στ’ ανέµου τον λόγο. Κι είναι ένας λόγος αυτός, κοφτερός. Καθαρίζει τα πάντα. ∆εν του ξεφεύγει τίποτα. Ξέρει τις σκέψεις και τους λογισµούς. Σου χα’ι’δεύει κάπως απότοµα το πρόσωπο. Ανακατεύοντας τα µαλλιά και ότι υποτίθεται πως σε τάξη είναι. Χτυπά τα παραθύρια στο µικρό µου κάστρο. Που τα ‘χω ορθάνοιχτα. Να ‘ρθει το φως. Να χαρώ µαζί του. Κι ο βοριάς προάγγελός του. Να καθαρίζει το δρόµο θαρρείς. Να µην λερωθεί το αµόλυντο. Κι ύστερα, δροσιά έχει η ψυχή. Σα να της έδωσε ο βοριάς ένα ποτήρι κρύσταλο νερό, απο πηγή παλιά που δεν σταµατά να τρέχει. Ακόµα κι όταν το εντός, ξηρασία έχει. Κι όµως µιά σταγόνα ιδρώτας, το δάκρυ του κορµιού θαρρείς, της αρκεί. Για να πάρει θάρρος και να τρέχει αιώνια. ∆ροσίζοντας το είναι. Κρατόντας κρύο το νου. Για να µπορεί να σκεφτεί µε τρόπο ταιριαστό στα σύµπαντα. Βόρισε ο άνεµος. Και µαζί του ταξιδεύει η ψυχή µου. Στο σήµερα που γεννιέται. Καθε που γεννιέσαι και ‘συ. Κάθε που ξηµερώνει.