Λέξεις πίσω από τον μύθο: Οι τρεις ∆ράκοι

Πάνω σ’ ένα γεφύρι, δίπλα από το νεραϊδόκαστρο της σκέψης, καθόµουν µε κάτι δροσουλίτες. Είχε ξαστεριά και τ’ άστρα φαίνονταν πιο καθαρά από ό,τι το πιο καθαρό. Είχαµε πιάσει κουβέντα και λέγαµε για το ποιος είναι ο δρόµος µου. ∆εν είχα και πολλά να πω εγώ. Κι οι δροσουλίτες κάθονταν σκεφτικοί.
Ένας τους ξαφνικά κάλεσε την αστραπή. Κι αυτή αµέσως ήρθε και µε πήρε αντάµα της. Καβαλάρης στην αστραπή, έφτασα στα πέρατα του σύµπαντος. Εκεί, σε µια απλωσιά από νεφελώµατα, κάθονταν τρεις δράκοι. Κάπως νυσταγµένοι ήταν, είναι αλήθεια. ∆εν µου έδωσαν και πολύ σηµασία θα έλεγα.
Μετά κάτι αιώνες τους ρώτησα για τον δρόµο µου. Αυτοί απλά γύρισαν πλευρό και συνέχισαν να λαγοκοιµούνται. Απ’ ό,τι έµαθα αργότερα, ο καθένας είχε αναλάβει από κάτι. Ο ένας την ανατολή και τον βορά, ο δεύτερος τη δύση και το νότο. Κι ο τρίτος είχε όλες τις διαστάσεις του απείρου.
Αφού τους ρώτησα µερικές φορές, ένας τους –µάλλον της ανατολής– µε αγριοκοίταξε. Και µου είπε: «Γιατί µας ξυπνάς εµάς; Κοίτα να ξυπνήσεις εσύ». Έµεινα άφωνος. ∆ηλαδή εγώ ήµουν που έπρεπε να ξυπνήσω; Κοίτα να δεις, έπρεπε να ξυπνήσω ενώ όλοι µε είχαν για ξύπνιο. Χαµήλωσα το κεφάλι και σχεδόν ψιθυριστά είπα: «Έχετε δίκιο. Αυτός είναι ο δρόµος µου. Το ξύπνηµά µου». Και χαµήλωσα ακόµα περισσότερο το κεφάλι µου από ντροπή για την αυθάδειά µου.
Κοίταξα κάποια στιγµή προς τη µεριά των δράκων, οι οποίοι είχαν µαζευτεί γύρω µου και µε κοιτούσαν µε ανυποµονησία και πραγµατικό ενδιαφέρον. «Και λοιπόν, και λοιπόν;» είπαν όλοι εν χορώ. Τότε τους είπα όλη την ιστορία, πώς καθόµουν µε τους δροσουλίτες και τα λέγαµε. Και τα υπόλοιπα τα ήξεραν.
Τότε είπαν και οι τρεις πάλι εν χορώ: «Πάµε να δούµε τους δροσουλίτες». Πραγµατικά, πετάξαµε όλοι µαζί και φτάσαµε στους δροσουλίτες µετά κάτι χιλιετίες στεναγµών. Αυτοί χάρηκαν που είδαν τους δράκους. Φαινόταν ότι ήταν γνωστοί από παλιά. Και αφού χαιρετήθηκαν όλοι µε χαρά, κοίταξαν προς το µέρος µου.
«Βρήκε το δρόµο του» είπε αυτός του απείρου.
«Αλήθεια;» είπαν οι δροσουλίτες. «Ξύπνησε τελικά;»
«Ναι» είπαν οι τρεις δράκοι εν χορώ. «Ξύπνησε τελικά».
Εγώ δεν µιλούσα καθόλου. Αφού πέρασαν κάτι αιωνιότητες, είπα τελικά στους δράκους: «Καιρός να πηγαίνουµε. Θα γίνω µαθητής εκείνου του απείρου».
«Έγινε» είπαν οι δράκοι. Έγνεψαν λίγο κατά τ’ άστρα. Και χαθήκαµε στην οµίχλη της απεραντοσύνης.