Λέξεις πίσω από τον μύθο: Μικρό παραµύθι

Σα τη δροσιά ήρθε το σκότος. Στων αγγέλων το ληµέρι. Και ‘γω, ταξιδευτής. Σε τόπο που δεν ξέρω, µα δικός µου είναι. Τα πουλιά κοιµήθηκαν νωρίς απόψε. Μα ‘γω ξαγρυπνώ. Ν’ ακούσω το νανούρισµα του Θεού, στο νου των ανθρώπων και των αγριµιών. Ήσυχα είναι όλα, σαν ήσυχος είσαι. Σα, το εντός, να καθορίζει,, του εκτός την ησυχία. Μα έτσι δεν ήταν πάντα; Ένας φίλος µακρινός, σαν του µιλούσα για τα σύµπαντα, κουνούσε αινιγµατικά το κεφάλι του.  Και ένας περαστικός άγγελος κοντοστάθηκε ν’ ακούσει, µαζεύοντας λίγο τα φτερά του. Ένα µικρό τραγούδι είπα. Που βγήκε απο τις εσχατιές της ψυχής. Εκεί που δεν φτάνει ανθρώπου µάτι. Και το ‘λεγα ψιθυριστά. Σχεδόν απο µέσα µου. Μη το ακούσουν, τυχαία, οι ασκιανοί των καιρών. ∆ύσκολοι είναι αυτοί οι ασκιανοί.
Κι όσο το φως θεριεύει, θεριεύουν κι αυτοί. Και πληθαίνουν στα τρίσβαθα. Εκεί που δεν φτάνει ανθρώπου µάτι. Κι ύστερα είπα ένα µικρό παραµύθι. Ψιθυριστά πάντα. Μη ξυπνήσουν τα πουλιά , που κοιµήθηκαν νωρίς απόψε. Γιατί αυτό το µικρό παραµύθι, ήµουν εγώ, εσύ, όλοι. Βλέπεις όλοι είµαστε ένα µικρό παραµύθι. Εκει που δεν φτάνει ανθρώπου µάτι.
Οξύµορο θαρρείς αυτό. Μα έτσι το νιώθω. Φαντάσου. Είναι, λες, ο άνθρωπος ενα µικρό παραµύθι, εκεί που δεν φτάνει ανθρώπου µάτι. ∆εν ξέρω. Σταλιά δεν γνωρίζω. Τίποτα σα να λέµε δεν ξέρω. Και εύχοµαι να είναι πάντα έτσι. Να µην ξέρω. Λερώνεται ο νους του ανθρώπου απο τα πολλά. Σα κάτασπρο υφάδι είναι ο νους του ανθρώπου. Μα νιώθω, πως πρέπει αυτό το υφάδι, να το πλένει κανείς συχνά. Γιατί λερώνεται ευκολα. Κι είναι κρίµα. Γιατί αυτό το υφάδι, είναι του Θεού το υφάδι. Που µας το δώρησε. Κι εµείς… Ας είναι.
Σχεδόν µέσιασε η νύχτα. Περνά γρήγορα η ώρα. Ισως γι ‘ αυτό τα πουλιά κοιµήθηκαν νωρίς απόψε. Σα να το ‘ξεραν. Πως απόψε, το µικρό παλιό ρολόι, θα τρέχει. Νιώθω ότι ξάγρυπνος θα πρέπει να ‘µαι απόψε. Κι ας είναι βαριά πια τα µατόκλαδα. Απο το κυνήγι του βίου. ∆ροσέρεψε η ψυχή, καθώς το σκότος ερχόνταν. Ησύχασε το θεριό των ανέµων, που λυσσοµανούσε στα τρίσβαθα. Εκεί που δεν φτάνει ανθρώπου µάτι. Κι εγώ ταξιδευτής. Σε τόπο ξένο. Που, κάποτε, δικός µου ήταν.