Λέξεις πίσω από τον μύθο: Η αλµυρή µελωδία της σιωπής

Αλικο ρόδο στο σκοτάδι. Ολόφωτο. Σα δελφίνι το γλυκοχάραµα. Που τριγυρίζει να βρει τους ναυαγούς των λογισµών. Μα κανείς λογισµός δεν είναι στη θέση που θα ‘πρεπε. Ευτυχώς, γιατί έτσι όλα µοιάζουν καινούργια.
Λες και µόλις βγήκαν απο το δωρόκουτο της ευχής. Είναι όλα ήσυχα. Ποιά να ‘ναι η µελωδία της σιωπής άραγε; Σιγουρα αλµυρή θα ‘ναι. Κάτι απο την αλµύρα χαµένων κυµάτων θα  ‘χει. Σίγουρα. Μάλλον αυτά τα χαµένα κύµατα αθα ‘χουν νοιαστεί για τα δελφίνια το γλυκοχάραµα.
Ποιά άλλα κύµατα άλλωστε θα ψαχναν το φως τους. Αν όχι τα χαµένα. Όλα τα υπόλοιπα κύµατα έχουν την τάξη τους. Εκτός απο αυτά. Και τα δελφίνια µόνο το ξέρουν αυτό. Κι η µελωδία της σιωπής στον απαλό τους φλοίσβο θα σιγανασαίνει. Ίσως και να ‘ναι η ανάσα τους. Ποιός ξέρει.
Ήσυχη που είναι η σιωπή όταν αφουγκράζεται. Τις χαµένες ανάσες των δελφινιών. Οι ηλιαχτίδες κοιµούνται στο εικονοστάσι των περασάρικων αθιβολών. Ως ειθισται. Όταν οι καιροί σκουραίνουν.
Μα όµως τώρα υπάρχει κάτι διαφορετικό. Οι κεραυνοι έκλεισαν τα πλήκτρα των τυµπάνων τους. Και στέκουν αθόριβα κρυµένοι. Μεσα στο σκοτεινό φως. Γιατί το φως σκοτεινό ήταν πριν την γέννησή του .
Μα ήταν όντως φως. Είναι σα το φως να είπε γενοιθήτω απλά για να γίνει ορατό ενώ µέχρη τότε αόρατο ήταν. Το θέµα είναι ότι αόρατη  παραµένει η σκοτεινή αρχέγονη δύναµή που το περιέκλυε, ακόµη.
Και για  πάντα. Είχε σιωπή και τότε µαλλον. Μια΄µελωδική σιωπή του φωτεινού σκοταδιού. Η έκφραση είναι πτωχή για να περιγράψει το απερίγραπτο. Και τρίζουν οι στιγµές. Σα παλιό ξύλινο τραπέζι στο µικρό δώµα των σπουργιτιών. Εκεί που µαζευονται τα νέφελα όταν θυµώνουν.
Μα αυτός είναι ένας καλος θυµός. Γιατί γεννά. Πιο πέρα κι απο τον µύθο πάει η µελωδία της σιωπής. Κυµατίζει στην άβυσσο. Εκει που ζουν τα χαµένα κύµατα. Κι η ανάσα τους.  Καποιες φορές στον κόσµο των γιασεµιών και των νυχτολούλουδων, χωρούν µόνο τα µικρά δώµατα της σιωπής.
Γιατί στα µικρά δωµατα η σιωπή µένει. Εκεί είναι γαλήνια.  Και πραγµατικά σιωπά γιατί δεν έχει λόγο να µιλήσει.  Αφού δεν εχει τιποτα να λογοµαχήσει. Αφού δεν εχει τίποτα γενικότερα. Γιατί όλα είναι εκεί.
Όταν το σκοτεινο γως γεννούσε τον εαυτό του. Και εφτιαχνε πρωτα πρωτα τις αββύσσους. Σαν αφεθείς στη ψυχή, ο νους ψυχή γίνεται. Τότε ο δρόµος φαίνεται καθαρα  κάτω απο τα σκούρα νέφελα. Τότε ο καιρός εχει τελειώσει.
Κι ο χρόνος δεν έχει καµµιά αξία. Γιατί τι δίνει στον χρόνο την αξία του, παρα το ότι κάπως χρησιµοποιήται. Ούσιαστικά χρόνος δεν υπάρχει. Ο νους, ψυχή γίνεται, σιωπηλά και αµέτρητα.
Λένε πως έχει αρχή µα τελος δεν έχει. Ίσως να ‘ναι κι έτσι. Μα αν το σκοτεινό φως υπαρχει απο πάντα, κι η αιώνια ψυχή του απο πάντα είναι.
Κι αφού όλα βγήκαν απο τα τρίσβαθα του, εχουν κάτι απο την απεραντοσύνη του. Ας είναι.
Λίγο ακόµα και θα ξυπνήσουν τα σπουργίτια.
Μικρό τραγούδι κλεµένο απο τα συµπαντα. Η αλµυρή µελωδία της σιωπής.