Λέξεις πίσω από τον μύθο: Ανάπαυλα ολίγων λεπτών

Μέσιασε κιόλας η µέρα. Οι εργάτες παίρνουν ολίγων λεπτών ανάπαυλα. Κι οι πολεµιστές αποσύρονται στα κάστρα τους. Τα σπουργίτια πετούν χαµηλά. Σε µικρούς θάµνους, ζητώντας ολιγόλεπτο καταφύγιο. Και ‘γω, απορροφηµένος από το µικρό µου γεύµα, µαζί τους βρίσκοµαι. Κι είναι ένα φτωχικό γεύµα τούτο. Γεµάτο απο γυµνές αθιβολές, µακρινών καιρών. ∆εν ακούς πολλά τις ώρες τούτες. Παρά µόνο κουρασµένες λέξεις που ψάχνουν τις ιστορίες τους.
Ακόµα και τα νέφελα έχουν αποσυρθεί κάπου µακριά. Και ίσως ανασυντάσσονται. Τους κεραυνούς τους ψάχνοντας. Ταξιδευτές, µε τους σάκους στον ώµο, προχωρούν µε βήµα ακούραστο. Κι εγώ τους ακολουθώ. Αναχωρητής του κόσµου τούτου. Και καλώ τα σύµπαντα να µε συνδράµουν.
Καθώς η µέρα δεν έχει τελειώσει ακόµα. Και ένας φίλος µακρινός, εργάτης του µόχθου ξεκινά για ανάπαυλα, πηγαίνοντας στη χώρα του. Που πόλεµο έχει. Τι παράξενο. Ανάπαυλα ολίγων ηµερών σε εµπόλεµη ζώνη. Τα ‘χε όλα ετοιµάσει. ∆έµατα µε λογής λογής καλούδια, για όλους τους αγαπηµένους. Και τον σάκο του έτοιµο τον είχε. Με λίγες καθαρές αλλαξιές και κάτι για προσφάι. Παράξενο, του είπα.
Να πηγαίνεις να ξεκουραστείς εκεί που έχει πόλεµο. Και µε µεγάλη απλότητα µου είπε, πως αυτό είναι φυσικό, αφού εκεί είναι το σπίτι του. Μου είπε πως θα φύγει πριν ξηµερώσει κι αν µπορώ να ρίχνω µια µατιά στη πόρτα του, καθώς λείπει. Γείτονες είµαστε, µου είπε. Σε εµπιστεύοµαι. Κι εγώ ντράπηκα. ∆εν ξέρω ακριβώς τον λόγο. Μα ντράπηκα. ∆εν είπα τίποτα. Χαιρέτησα κι έφυγα. Κι ύστερα, κλείνοντας την καστρόπορτά µου, γαλήνεψα.
Έχω ένα µικρό δωµάτιο, το µικρό µου κάστρο στις εσχατιές της σκέψης. Εκεί πηγαίνω για ολίγων λεπτών ανάπαυλα. Ανοίγω το παράθυρο, που µοιάζει µικρή πολεµίστρα. Φρέσκος άνεµος χαϊδεύει το νου. Κι η καρδιά σκιρτά. Κι αναπηδά. Σα µικρό παιδί που ένα ψεύτικο δώρο πήρε. Μα που για κείνο, είναι όλη η αλήθεια. Του νοιαξίµατος. Το σύµπαν είναι απέραντο. Μα η αγκαλιά του µικραίνει. Τόσο, όσο να µας χορέσει. Καθώς είµαστε τόσοι δα. Αλλιώς θα σκιαζόµασταν την αγκαλιά του. Όλα τα ‘χει προβλέψει το σύµπαν.
Ακόµα και το να µη σκιαχτούµε από την αγάπη του. Ταξίδι πολλών ωρών µε κάτι ξεχαρβαλωµένα αµάξια του εντός. Σταµατώ στην άκρη. Μία µικρή πηγή, ή µικρή πληγή, δεν κατάλαβα καλά, µε ξεκουράζει µε το χάδι της. Ες αεί ταξιδευτής. Ξενάκι παντού. Ξενάκι του κόσµου τούτου.