“Ας γίνει αυτό που ζητάτε σύµφωνα µε την πίστη σας”). Καὶ ἀνεῴχθησαν αὐτῶν οἱ ὀφθαλµοί (:Και aνοίχτηκαν τα µάτια τους)»[Ματθ. 9, 27-30].
Τη σηµασία της πίστεως στη ζωή µας έρχεται να µας τονίσει ακόµα µία φορά η αγία µας Εκκλησία, µέσα από την περικοπή του κατά Ματθαίον. Ακολούθησαν τον Ιησού στο δρόµο δύο τυφλοί, µας διηγείται ο ευαγγελιστής, φωνάζοντας “ελέησέ µας, υιέ του ∆αβίδ”. Και µόλις έφτασαν στο σπίτι, τους ρωτά: “Πιστεύετε ότι έχω τη δύναµη να κάνω αυτό που ζητάτε;” -”Ναί, Κύριε”, του απαντούν, κι Εκείνος άγγιξε τα µάτια τους λέγοντας “ας γίνει σύµφωνα µε την πίστη σας”.
Αµέσως οι τυφλοί θεραπεύτηκαν, και ο Κύριος τους συνέστησε µε αυστηρό τόνο κανείς να µη µάθει για το θαύµα αυτό. Εκείνοι όµως, Τον εξυµνούσαν σε όλη την περιοχή. Στη συνέχεια, έφεραν στον Ιησού έναν άνθρωπο βουβό και δαιµονισµένο. Και µόλις ο Κύριος έδιωξε το δαιµόνιο, αµέσως µίλησε ο άνθρωπος εκείνος, ενώ ο κόσµος θαύµαζε και έλεγε: “τέτοια θαύµατα ουδέποτε έγιναν στο Ισραήλ”. Οι Φαρισαίοι πάλι έλεγαν ότι βγάζει τα δαιµόνια στο όνοµα του άρχοντα των δαιµονίων. Ωστόσο ο Χριστός, συνέχισε να περιοδεύει στις πόλεις και τα χωριά, κηρύσσοντας το ευαγγέλιο της Βασιλείας του Θεού, και θεραπεύοντας κάθε ασθένεια του λαού.
Βλέπουµε δυο θαύµατα που έκανε ο Χριστός.
Το ένα είναι ότι θεράπευσε δυο τυφλούς, που απέκτησαν αµέσως το φως τους και είδαν τα δηµιουργήµατα του Θεού. Το άλλο είναι ότι θεράπευσε έναν κωφό, του οποίου η κώφωση ήταν συνέπεια δαιµονικής κατάστασης και δεν ήταν απλώς µια σωµατική ασθένεια. Ο άνθρωπος είναι το τελειότερο δηµιούργηµα του Θεού. Το σώµα του έχει διάφορες αισθήσεις µεταξύ των οποίων είναι η όραση και η ακοή. Με την όραση βλέπουµε την δηµιουργία του Θεού και κινούµαστε µε ευχέρεια. Με την ακοή µπορούµε να ακούµε και να συνεννοούµαστε µε τους ανθρώπους.
∆εν µπόρεσαν βέβαια να συγκρατηθούν οι τυφλοί, αλλά αντίθετα έγιναν κήρυκες και ευαγγελιστές του θαύµατος· και µολονότι έλαβαν εντολή να µην αναγγείλουν το γεγονός, δεν µπόρεσαν να το κρατήσουν µυστικό. Εάν όµως σε άλλες περιπτώσεις φαίνεται να λέγει: «Πήγαινε και διηγήσου τη δόξα του Θεού»[ πρβ. Μάρκ.5,19: «Ὕπαγε εἰς τὸν οἶκόν σου πρὸς τοὺς σοὺς καὶ ἀνάγγειλον αὐτοῖς ὅσα σοι ὁ Κύριος πεποίηκε καὶ ἠλέησέ σε(:Πήγαινε στο σπίτι σου κοντά στους δικούς σου και διηγήσου σε αυτούς όσα σου έκανε ο Κύριος και πόσο σε ελέησε, αφού σε ελευθέρωσε από τόσο πλήθος δαιµόνων)» και Λουκά 8,39: «Ὑπόστρεφε εἰς τὸν οἶκόν σου καὶ διηγοῦ ὅσα ἐποίησέ σοι ὁ Θεός(:Γύρισε πίσω στο σπίτι σου και να διηγείσαι όσα σου έκανε ο Θεός, ο Οποίος σε απάλλαξε από τα δαιµόνια)»] δεν δηλώνει αυτό αντίθεση προς αυτό που αναφέρθηκε προηγουµένως, αλλά αντιθέτως αυτό ακριβώς δηλώνει, σε µεγάλο µάλιστα βαθµό· διότι µας διδάσκει να µη λέµε τίποτε για τους εαυτούς µας, αλλά και να εµποδίζουµε αυτούς που θέλουν να µας εγκωµιάσουν. Όταν όµως η δόξα αναφέρεται στον Θεό, όχι µόνο δεν µας εµποδίζει, αλλά και προστάσσει να το πράττουµε αυτό.
Οι άνθρωποι που τις στερούνται καταλαβαίνουν την αξία τους, αν και ο Θεός τους δίνει δύναµη για να ξεπερνούν το πρόβληµά τους. Ο Χριστός έκανε πολλά θαύµατα αποδεικνύοντας στους ανθρώπους ότι αυτός είναι ο αναµενόµενος Μεσσίας και ότι αυτά που έκανε είναι προµηνύµατα της νέας ζωής που εγκαινίασε. Τα θαύµατα ήταν απόδειξη της Μεσσιανικής Του ιδιότητας, πέρα από την αγάπη που έδειχνε στους ανθρώπους που υπέφεραν από διάφορες ασθένειες σωµατικές και ψυχικές.
Εκείνο ωστόσο που ξεχωρίζει στη σηµερινή περικοπή, είναι ότι ο Χριστός, µε αυστηρό τόνο, λέει στους θεραπευµένους τυφλούς να µη πουν σε κανένα για το θαύµα που τους έκανε. Άσχετα από την παρακοή που οι ίδιοι επέδειξαν, η σηµασία της επισήµανσης αυτής από τον ευαγγελιστή Ματθαίο είναι πολύ σηµαντική για την πνευµατική µας ζωή. Ο Χριστός, όπως είπαµε, τελεί το θαύµα µε κύριο γνώµονα την ψυχική, την πνευµατική µας υγεία. Το θαύµα δηλαδή αποτελεί υπόθεση σωτηριολογική, η οποία αφορά τον Θεό, που το επιτελεί, και τον άνθρωπο που δέχεται τη συγκεκριµένη ευεργεσία. Εκείνο που οφείλει σε κάθε περίπτωση ο πιστός, ειδικά στην περίπτωση του θαύµατος, είναι να δοξολογήσει τον Θεό, να Τον ευχαριστήσει µέσα από όλη την καρδιά του, να συναισθανθεί το µεγαλείο του Θεού και να οδηγηθεί σε µεγαλύτερη µετάνοια, προσευχή και κοινωνία µε τον Θεό.
Η πίστη προς τον Θεό δεν είναι αποτέλεσµα πειθούς, αλλά αποτελεί υπέρβαση του ορθολογιστικού τρόπου θεώρησης των πραγµάτων. Όταν η αγάπη του Θεού συναντά την πίστη του ανθρώπου, τότε δεν πραγµατώνεται µόνο το θαύµα της θεραπείας, αλλά και το µυστήριο της σωτηρίας. Η αντίδραση των φαρισαίων απέναντι στο θαύµα είναι αξιοπρόσεκτη. Οι φαρισαίοι δεν αρνούνται το θαύµα, αλλά παραµορφώνουν επικίνδυνα την πραγµατικότητα, διαστρεβλώνουν την αλήθεια. Αναποδογυρίζουν την πραγµατικότητα, που είναι η φανέρωση της αγάπης του Θεού για τον ταλαιπωρηµένο και αγνώριστο από την φθορά της αµαρτίας άνθρωπο, αποδίδοντας τις ενέργειες του Θεού στις δαιµονικές δυνάµεις. Θα ήταν, όµως, παιδαριώδες και απλοϊκό να δούµε στην συµπεριφορά των φαρισαίων µόνο τους ανθρώπους εκείνους που αδίκησαν, κατηγόρησαν και συκοφάντησαν αδίστακτα το πρόσωπο και το έργο του Χριστού. Η στάση τους αποκαλύπτει τους ανθρώπους κάθε εποχής οι όποιοι έχουν µια αντεστραµµένη συνείδηση του κόσµου και της ζωής. Είναι όλοι εκείνοι που εγκλωβισµένοι µέσα στον ορθολογισµό τους απορρίπτουν ακόµη και τα πιο οφθαλµοφανή και ολοφάνερα θαύµατα. Αυτοί που σε κάθε θαύµα βλέπουν ψυχολογικά αιτία και φαινόµενα, φαντασιώσεις και αυθυποβολές, φυσικά αίτια, τυχαίες συµπτώσεις και ανεξήγητες συγκυρίες. Όχι, δεν υπάρχουν αποδείξεις «λογικής» για τα θαύµατα. Τα θαύµατα τα αναγνωρίζουν οι καλοπροαίρετοι άνθρωποι εκεί όπου οι άλλοι δεν θέλουν να τα δουν
Αγαπητοί αδελφοί, µόνο αν νεκρώσουµε την αλαζονεία της λογικής µας και την εµπάθεια του εγωισµού µας, θα µπορέσουµε να αναστηθούµε σε µια νέα ζωή, όπου θα βλέπουµε και να καταλαβαίνουµε τα συνεχή θαύµατα του µυστηρίου του Θεού. Αµήν.
Γράφει,
ο Αρχιµανδρίτης του Οικουµενικού Θρόνου
π. ΜΕΛΧΙΣΕ∆ΕΚ ΑΜΠΕΛΙΚΑΚΗΣ εφηµέριος Στερνών
