» “Άνθρωπον ουκ έχω”: Η κραυγή αγωνίας της σηµερινής εποχής
» Γιατί την εορτάζουµε τώρα µέσα στην Πεντηκοστή,
Το θαύµα αυτό ορίστηκε να εορτάζεται τώρα µέσα στην Πεντηκοστή, γιατί ο Χριστός το έκανε κατά την περίοδο της Πεντηκοστής των Εβραίων.
Ανέβηκε δηλαδή, κάποτε στα Ιεροσόλυµα για την εορτή της Πεντηκοστής και πήγε στην κολυµπήθρα (δεξαµενή) µε τις πέντε στοές, που την είχε φτιάξει ο Σολοµών και ονοµαζόταν Προβατική.
Το θαύµα αυτό εορτάζεται αυτές της µέρες, επειδή έγινε την περίοδο της Πεντηκοστής των Εβραίων, όπως και το γεγονός µε τη Σαµαρείτιδα και το θαύµα της θεραπείας του τυφλού. Έτσι τα σχετικά µε το Θωµά και τις Μυροφόρες τα εορτάζουµε για να βεβαιωνόµαστε στην πίστη µας για την Ανάσταση του Χριστού, επειδή ήταν αυτόπτες και ερευνητικοί µάρτυρες. Τα υπόλοιπα γεγονότα όµως µέχρι της Αναλήψεως τα εορτάζουµε, επειδή συνέβησαν -όπως είπαµε- κατά την περίοδο της εορτής της Πεντηκοστής των Εβραίων κι επειδή αυτά τα αναφέρει σχεδόν όλα µόνο ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, του οποίου το Ευαγγέλιο διαβάζεται κατά την εκκλησιαστική αυτή περίοδο.
Κάθε φορά που διαβάζουµε το Ευαγγέλιο εκείνη την Κυριακή του Παραλύτου από την Ωραία Πύλη, και φτάνουµε στο σηµείο που ο παράλυτος µε παράπονο λέει του Χριστού “άνθρωπον ουκ έχω”…, άµα δεις προσεκτικά το εκκλησίασµα, όλοι κουνούν συγκαταβατικά το κεφάλι τους. Σαν να λένε: Για µένα το λέει.
Η τέταρτη Κυριακή από του Πάσχα, η Κυριακή του Παραλύτου και το µεν Αποστολικό ανάγνωσµα, είναι µια περικοπή από το 9ο κεφάλαιο των Πράξεων, το δε Ευαγγελικό µια περικοπή από το 5ο κεφάλαιο του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου, στο οποίο ο Ευαγγελιστής µας περιγράφει το θαύµα της θεραπείας του Παραλύτου. Πρόκειται για ένα θαύµα, που έκανε ο Κύριος στην Ιερουσαλήµ, εκεί στην προβατική πύλη της Βηθεσδά, όπου υπήρχε κολυµβήθρα, δηλαδή κάποια λίµνη, γύρω από την οποία υπήρχαν πέντε θολωτά υπόστεγα, στα οποία βρίσκονταν ξαπλωµένοι ένα πλήθος αρρώστων, που περίµεναν εκεί καρτερικά την θεραπεία τους.
Εκεί, λοιπόν, βρήκε ο Χριστός έναν άνθρωπο παράλυτο που περίµενε τριάντα οκτώ ολόκληρα χρόνια για να µπει στο νερό, αλλά δεν είχε άνθρωπο να τον βάλει µέσα. Εδώ πρέπει να τονίσουµε ότι ο Θεός, επειδή επρόκειτο αργότερα να δώσει το άγιο Βάπτισµα, το οποίο συγχωρεί και καθαρίζει κάθε αµαρτία µας, έκανε έτσι τα πράγµατα, (δηλαδή µε το νερό της κολυµπήθρας εκείνης να γίνονται τόσο µεγάλα θαύµατα), ώστε, όταν έλθη το Βάπτισµα, να είναι εύκολο να το αποδεχθούν οι άνθρωποι.
Σ’ αυτόν λοιπόν τον παράλυτο, που ονοµαζόταν Ίαρος, έρχεται ο Χριστός και τον ρωτάει αν θέλει να γίνει υγιής. Κι εκείνος Του παρουσιάζει το πρόβληµά του, ότι δηλαδή δεν έχει άνθρωπο να τον βάλει στην κολυµπήθρα, όταν ταραχθεί το νερό. Κι ο Χριστός γνωρίζοντας πόση υποµονή έχει κάνει τόσα χρόνια, του λέει: «Σήκωσε το κρεβάτι σου και περπάτα». Κι αµέσως έγινε καλά. Απ’ αυτό βλέπουµε πόσο µεγάλο καλό είναι η υποµονή κι η καρτερικότητα. Κι ο πρώην παράλυτος σήκωσε το κρεβάτι του (για να µη νοµισθεί ότι η θεραπεία του ήταν µόνο στα λόγια) κι έφυγε για το σπίτι του. Επειδή όµως ήταν Σάββατο, τον µάλωναν οι Ιουδαίοι, γιατί δεν επιτρεπόταν ούτε να σηκώνει κανείς το κρεβάτι του ούτε και να βαδίζει περισσότερο δρόµο απ’ όσον όριζε ο νόµος για το Σάββατο. Αυτός όµως τους απαντούσε ότι τέτοια εντολή είχε από Εκείνον που τον θεράπευσε: Να περπατήσει σηκώνοντας το κρεβάτι του και να πάει στο σπίτι του, έστω κι αν ήταν Σάββατο. ∆ε γνώριζε όµως ποιος ήταν Αυτός που τον έκανε καλά, γιατί ο Χριστός εκµεταλλεύθηκε τον πολύ κόσµο και κρύφτηκε µέσα στο πλήθος. Μετά απ’ αυτά τον ξαναβρίσκει ο Χριστός στο Ιερό και του λέει: «Κοίταξε, έγινες καλά. Πρόσεξε µην αµαρτήσεις πλέον, για να µη σου συµβεί κάτι χειρότερο». Παρά κάτω ο ευαγγελιστής σηµειώνει ότι ο Κύριος προχώρησε αµέσως στο θαύµα και µε ένα παντοδύναµο πρόσταγµά του, αµέσως τον θεράπευσε. Και µάλιστα τον θεράπευσε όχι µόνο σωµατικά, αλλά και ψυχικά, όπως αυτό φαίνεται από την συνέχεια της διηγήσεως. Η µακροχρόνια αρρώστια έφερε µέσα στην ψυχή του πολλή πνευµατική ωφέλεια και ήταν τώρα πλέον ώριµος να δεχθεί τη θεραπεία. Όταν αργότερα ο Κύριος τον συνάντησε στο ιερό, του είπε: «Ίδε υγιής γέγονας, µηκέτι αµάρτανε, ίνα µη χείρον σοι τι γένηται».
Εδώ ο Κύριος επισηµαίνει ένα µεγάλο κίνδυνο, που όλοι µας διατρέχουµε και πρέπει να ιδιαιτέρως να τον προσέξουµε. Τον κίνδυνο δηλαδή να παλινδροµήσουµε και πάλι πίσω στην αµαρτία και στην κοσµική ζωή µετά την πνευµατική µας θεραπεία από τα πάθη. Και τούτο, διότι όπως επισηµαίνουν οι άγιοι Πατέρες, τα πάθη είναι φιλεπίστροφα, δηλαδή αν τυχόν δεν προσέξουµε και χαλαρώσουµε τον πνευµατικό µας αγώνα από ραθυµία και αµέλεια, αυτά επανέρχονται, αρχίζουν και πάλι να αιχµαλωτίζουν την ψυχή µας. Οι δε πνευµατικές συνέπειες µιας τέτοιας παλινδροµήσεως είναι φοβερές και ασυγκρίτως χειρότερες ακόµη και από την πιο φοβερή σωµατική ασθένεια. Τόσο φοβερές, ώστε µας οδηγούν στην αιώνια καταστροφή και στον αιώνιο θάνατο. Και εδώ εφαρµόζεται ο θεόπνευστος λόγος του αποστόλου Πέτρου στην Β΄ Καθολική του Επιστολή: «κρείττον γαρ ην αυτοίς µη επεγνωκέναι την οδόν της δικαιοσύνης η επιγνούσιν επιστρέψαι εκ της παραδοθείσης αυτοίς αγίας εντολής», (2,22). ∆ηλαδή θα ήταν πολύ καλυτέρα γι’ αυτούς, [που παλινδροµούν στην αµαρτία], να µην είχαν γνωρίσει καθόλου τον δρόµο της δικαιοσύνης, παρά, αφού τον εγνώρισαν καλά, να φύγουν και να αποµακρυνθούν από το παραδοθέν εις αυτούς άγιον θέληµα του Κυρίου και να επιστρέψουν στην ακαθαρσία της αµαρτωλότητος. ο παράλυτος δεν είχε κανέναν άνθρωπο να τον βοηθήσει, όπως λέει το ιερό Ευαγγέλιο.
«Άνθρωπο ουκ έχω»,
µια αλήθεια ακόµα και στην εποχή µας που οι τρόποι επικοινωνίας έχουν πολλαπλασιαστεί µε την (κατα) χρήση της τεχνολογίας. Η διαπίστωση της µοναξιάς, η µοναχικότητα των ανθρώπων, το κλείσιµο στον εαυτό µας, οι επιφανειακές διαπροσωπικές σχέσεις και δυστυχώς οι “συµβατικές συζυγίες ”, παραµένουν µια θλιβερή πραγµατικότητα. «ποτέ άλλοτε οι στέγες των ανθρώπων δεν ήταν τόσο κοντά η µία στην άλλη , όσο σήµερα και ποτέ άλλοτε οι καρδιές των ανθρώπων δεν ήταν τόσο µακριά η µία από την άλλη, όσο σήµερα» . Είναι γεγονός πως στις µέρες µας επικρατεί πολλή και αβάσταχτη µοναξιά. Είναι γεγονός πως ανάµεσά µας υπάρχουν και κυκλοφορούν « άνθρωποι µονάχοι» .
Η µοναξιά στα κόκκινα.
Το κλείσιµο ανάγκη.
Η απελπισία συντροφιά.
Η κατάθλιψη κυρίαρχος πολλών ψυχών!
Η διαπίστωση αυτή γίνεται ακόµα πιο τραγική όταν όλα τα παραπάνω συµβαίνουν µέσα στις οικογένειες, ανάµεσα στα ζευγάρια. Είναι συνηθισµένο αυτό το φαινόµενο πια στα σπιτικά της Ελλάδας µας. Νοµίζουµε πως φταίει η οικονοµική κρίση αλλά µάλλον µας βολεύει αυτή η δικαιολογία. Όταν η συζυγία από συνοδοιπορία και συµπόρευση, γίνεται θλιβερή και αβάσταχτη συνύπαρξη, όταν, αντί να είναι ο ένας για τον άλλο βοηθός, γίνεται πρόβληµα, όταν ο άλλος αντί να είναι ο παράδεισός µας, µετατρέπεται στην κόλασή µας, τότε η πραγµατικότητα είναι η µοναξιά µας. Και δυστυχώς δεν είναι λίγες τούτες οι περιπτώσεις.
Υπάρχουν όµως και οι περιπτώσεις που «έχουµε άνθρωπο». Βέβαια, η λύση είναι να είµαστε εµείς άνθρωποι για κάποιους άλλους. Πολλοί αδελφοί µας εγκλωβίζονται και µένουν στάσιµοι στην αναζήτηση φίλων και ανθρώπων που να τους αγαπούν. Λησµονούν πως θα έπρεπε πρώτα και κύρια να είναι οι ίδιοι για κάποιους άλλους φίλοι και συνοδοιπόροι. Με τον τρόπο αυτό δεν θα υπήρχε µοναξιά στις ζωές των ανθρώπων. Οι σχέσεις των ανθρώπων όµως, ακόµα και όταν υπάρχουν, λίγες φορές είναι σωστά προσανατολισµένες ( προς τον ουρανό & την αιωνιότητα ). Τις πιο πολλές φορές και όταν ακόµα έχουµε άνθρωπο ή όταν εµείς είµαστε για κάποιους άλλους φίλοι , δεν αποσκοπεί αυτή η επικοινωνία και η σχέση για την απόκτηση αρετών και την πνευµατική οικοδοµή µας. Αντίθετα για τα κοσµικά και τα επιφανειακά, είµαστε πρώτοι και ενωµένοι. Στην αµαρτία διαπρέπουµε όλοι µαζί.
Ας κάνουµε όµως ακόµα µια διαπίστωση. Βλέπουµε πως τα µέσα επικοινωνίας στις µέρες µας βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη και άνθιση. Η σύγχρονή τεχνολογία κατακλύζει την καθηµερινότητα µας. Οι τρόποι που µπορεί κάποιος να επικοινωνεί µε τους άλλους είναι πάρα πολλοί.
Και όµως, όλα δεν είναι αρκετά και ικανά να σπάσουν την µοναξιά.
Και όµως, όλα αυτά είναι και παραµένουν επιφανειακές και πολύ ρηχές προσπάθειες επικοινωνίας.
Γιατί ο καλύτερος τρόπος επικοινωνίας και προσφοράς είναι αυτός της προσευχής.
Γιατί ο πραγµατικά αγωνιζόµενος και υγιής σκεπτόµενος Χριστιανός θα είναι χωρίς δυσκολία και επιδεξιότητα φίλος και αδελφός.
Γιατί µέσα στην Εκκλησία και συγκεκριµένα µέσα στις Ενορίες µας βρίσκουµε τον τόπο µα και τον τρόπο αυτής της ευλογηµένης επικοινωνίας.
Μακάρι έτσι να πορευόµαστε και να αναπαύουµε στη ζωή µας.
