«Θαρσεῖτε, ἐγώ εἰµί· µή φοβεῖσθε».
∆εν έχουµε ίσως µελετήσει το πόση αξία έχει και πόσο αναγκαίο είναι το θάρρος για την ζωή γενικώτερα και ιδίως για την Ορθόδοξη Χριστιανική µας ζωή.
Το Ευαγγέλιο αναφέρεται στην κατάπαυση της τρικυµίας η οποία βασάνιζε το πλοίο στο οποίο βρισκόταν οι Μαθητές. Και αυτή η κατάπαυση έγινε µε την θαυµατουργική ενέργεια του Χριστού.
(: ο Ιησούς, για να µην παρασυρθούν οι µαθητές Του από τον ενθουσιασµό του πλήθους που ήθελε να Τον ανακηρύξει βασιλιά [µετά από το θαύµα του χορτασµού των πεντακισχιλίων] τους ανάγκασε να εισέλθουν στο πλοίο και να περάσουν πριν από Αυτόν στο απέναντι µέρος της λίµνης, ωσότου Αυτός διαλύσει τα πλήθη του λαού. Και αφού διέλυσε τα πλήθη, ανέβηκε στο όρος, για να προσευχηθεί µόνος και απερίσπαστος. Και όταν άρχισε να νυκτώνει, ήταν µόνος Του εκεί. Το πλοίο όµως βρισκόταν πλέον στο µέσο της λίµνης και κλυδωνιζόταν πολύ από τα κύµατα, διότι ήταν αντίθετος ο άνεµος)»[Ματθ.14,22-27]·[ερµην. απόδοση Παν. Τρεµπέλα].
Για ποιον λόγο ανεβαίνει στο όρος; Για να µας διδάξει ότι είναι καλό πράγµα η ερηµιά και η µόνωση όταν πρέπει να επικοινωνήσουµε µε τον Θεό. Για τον λόγο αυτόν βέβαια καταφεύγει συχνά στις ερήµους και εκεί πολλές φορές διανυκτερεύει προσευχόµενος για να µας διδάξει να επιδιώκουµε την απόλυτη ησυχία κατά την προσευχή και από τον χρόνο και από τον τόπο· διότι η έρηµος είναι µητέρα της ησυχίας και τόπος γαλήνης και λιµάνι που µας απαλλάσσει από κάθε θόρυβο.
Ο Χριστός κινείται µε διαφορετικό κάθε φορά τρόπο προς εµάς. Άλλοτε αποσύρεται από την ζωή µας, αναστέλλει την Χάρη Του και µας αφήνει να δοκιµασθούµε, ώστε έτσι να καταλάβουµε και την αδυναµία µας και να εκφρασθή και η ελευθερία µας. Υπάρχουν πολλές τέτοιες περιπτώσεις στην ζωή µας που φαίνεται ότι τα προβλήµατα είναι πολλά και είµαστε µόνοι, εγκαταλελειµµένοι και από αυτόν τον Ίδιο τον Θεό. Άλλοτε ο Χριστός έρχεται µέσα στα κύµατα της ζωής µας, στους πειρασµούς που µας βασανίζουν και µας ζητά να βγούµε από το πλοίο της ζωής µας, να βγούµε, δηλαδή, από την φιλαυτία και τον εγωϊσµό µας και να βαδίσουµε πάνω στα κύµατα γιατί εκεί θα δοκιµασθή η πίστη µας. Όµως εµείς ολιγοπιστούµε, δεν έχουµε την ψυχική ανδρεία να βγούµε από το καταφύγιο του εαυτού µας, και κλεινόµαστε µέσα στην φυλακή του εγώ µας. Και άλλοτε ο Χριστός εισέρχεται µέσα στο πλοίο της ζωής µας και τότε έρχεται µεγάλη γαλήνη και ειρήνη. Ο Χριστός χρησιµοποιεί και τους τρεις τρόπους για να µας βοηθήση και να µας σώση.
Ας µή νοµίσουµε, αδελφοί, ότι στην πορεία µας αυτή είµαστε µόνοι, κατάµονοι. Τι και αν συναντούµε καταιγίδες; Τι και αν µας κτυπούν οι φουρτούνες; Θα πρέπει να γνωρίζουµε και να είµαστε σίγουροι ότι στο τιµόνι του καραβιού της ψυχής µας στέκει πάντοτε ο Χριστός, µόνιµος οδηγός. Έτοιµος να απλώσει το προστατευτικό και πανίσχυρο χέρι Του. Γιατί, λοιπόν, να κλονιζόµαστε και να δειλιούµε, όταν κοντά µας έχουµε τον ευσπλαχνικό, γεµάτο αγάπη και παντοδύναµο Κύριο; Είναι δυνατό να µας αφήσει αβοήθητους σ΄ ένα τόσο ωραίο αγώνα που εµπνέει µάλιστα ο Ίδιος; Άλλωστε, Εκείνος υπόσχεται: «Ου µή σε ανώ, ουδ΄ ου µή σε εγκαταλείπω».
Η ολιγοπιστία παρά τις ισχυρές όµως διαβεβαιώσεις που µας δίνει ο Κύριος, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που η ολιγοπιστία καταλαµβάνει ακόµα και ανθρώπους που κατά τα άλλα διαθέτουν διάθεση για ν΄αναλάβουν πνευµατικούς αγώνες και να κατακτήσουν κορυφές της αρετής. Να ατενίσουν τις παρυφές της αιωνιότητας. Φαίνεται ότι ο άνθρωπος δεν στηρίζεται πάντοτε στην αγάπη και την προστασία του Θεού, ούτε ενθυµείτε αδιάλειπτα την παντοδυναµία Του. Ακολουθεί συνήθως, ό,τι του υπαγορεύει η ανθρώπινη λογική ή οι προσωπικές του αντιλήψεις, που είναι αποτέλεσµα των παθών και του εγωισµού του. Αφήνει τον εαυτό του να εκφυλισθεί στο έρεβος χαµερπών αναζητήσεων και επιδιώξεων. Η ασθένεια ή καλύτερα αδυναµία πίστεως, παρουσίασε και ο Απόστολος Πέτρος, γι΄ αυτό και ο Κύριος τον αποκάλεσε ολιγόπιστο. Το πρώτο του βήµα, να περπατήσει στα κύµατα, το κατάφερε µε την πίστη που διέθετε. Στο δεύτερο όµως που βυθίστηκε στα βαθιά νερά, απέτυχε, επειδή φοβήθηκε τον ισχυρό άνεµο. «Ώστε, εάν δεν είχε ασθενήσει η πίστη του, θα αντιστεκόταν εύκολα και στον άνεµο», επισηµαίνει εύστοχα ο ιερός Χρυσόστοµος. Ο τολµηρός µαθητής δεν είχε σκεφθεί ότι Εκείνος που τον ενίσχυσε και περιπάτησε στα κύµατα, θα τον ενίσχυε να αντισταθεί και στον ισχυρό άνεµο. Η πίστη και η εµπιστοσύνη στον Χριστό, είναι το σωσίβιο που οδηγεί στην κιβωτό της σωτηρίας και της γαλήνης.
Αλλά και εµείς ανταποκρινόµαστε διαφορετικά σε κάθε κίνηση του Χριστού. Άλλοτε απογοητευόµαστε από την φαινοµενική αποµάκρυνση του Χριστού και χάνουµε το θάρρος µας η στρεφόµαστε εναντίον Του, χωρίς να καταλαβαίνουµε την σηµασία αυτής της παιδαγωγικής ενεργείας του Χριστού. Άλλοτε, ενώ Εκείνος µας καλεί να βγούµε από τον εαυτό µας, από τα πάθη µας και να ελευθερωθούµε από την δουλεία τους, εµείς δυσανασχετούµε και διαµαρτυρόµαστε. Λέµε: «Γιατί Θεέ µας ενοχλείς; Άφησε µας στην ησυχία µας. ∆εν θέλουµε να σε ακολουθήσουµε». Και άλλοτε τον αφήνουµε να έλθη µέσα στο πλοίο της ζωής µας και της οικογενείας µας, οπότε δοκιµάζουµε την ευεργετική παρουσία Του.
Πολλούς τρόπους χρησιµοποιεί ο Χριστός για να µας θεραπεύση, αλλά και εµείς χρησιµοποιούµε πολλούς τρόπους για να τον αποδεχθούµε η να τον αρνηθούµε. Το ευτύχηµα θα είναι να συντονιζόµαστε πάντοτε στον τρόπο που χρησιµοποιεί κάθε φορά ο Χριστός για να µας βοηθήση, αν υποµένουµε στην σιωπή Του, αν ανταποκρινόµαστε στην κλήση του για έξοδο από την φυλακή των παθών και αν ανοίγουµε την καρδιά µας για να Τον δεχθούµε µέσα σε αυτήν. Γιατί, αν Εκείνος προτιµά την σιωπή και εµείς θέλουµε λόγο, αν Εκείνος ενδιαφέρεται για την ελευθέρωσή µας από τα πάθη και εµείς αρεσκόµαστε στην ζωή των παθών, αν Εκείνος θέλη να έλθη στην καρδιά µας και εµείς του το αρνούµαστε, τότε δεν µπορεί να γίνη η συνάντηση. Κάθε συνάντηση, και η συνάντηση µε τον Θεό, πρέπει να έχη το στοιχείο του συντονισµού. ∆ιαφορετικά ο Θεός θα θεωρήται απροσπέλαστος και άγνωστος.
Αδελφοί, είναι καιρός, να ριχθούµε όλοι µε πραγµατική πίστη στον αγώνα για να φθάσουµε στο Χριστό. Ο φόβος και η ολιγοπιστία είναι εκδηλώσεις ανθρώπων που τους διακρίνει επιφανειακή και όχι η βιωµατική πίστη. Κάθε φορά που διαπιστώνουµε κάποιο φόβο, ας είµαστε πραγµατικοί χριστιανοί, ας φέρουµε στο νου µας τα λόγια του Ιησού: «Θαρσείτε, µή φοβείσθε». Και όταν αντιλαµβανόµαστε κάποιο είδος ολιγοπιστίας, ας θυµόµαστε το ελεγκτικό ερώτηµά Του: «Ολιγόπιστε, γιατί δείλιασες;». Όταν συµπορευόµαστε µε τον Χριστό και ακολουθούµε πάντοτε το θέληµά Του, θα αισθανόµαστε ό,τι και ο απόστολος Παύλος όταν έγραφε: «Πάντα ισχύω εν τω ενδυναµούντι µε Χριστώ».
Γράφει ο
Αρχιµανδρίτης του οικουµενικού θρόνου εφηµέριος Στερνών
π. ΜΕΛΧΙΣΕ∆ΕΚ ΑΜΠΕΛΙΚΑΚΗΣ
