Κρίση στην εφημερο-γραφία

Στην περίοδο που διανύουμε, αναφύονται γεγονότα σοβαροφανή ή χαμηλού ενδιαφέροντος, τα οποία σκιαγραφούν την κοινωνία και τροφοδοτούν τη δημοσιογραφία για την ενημέρωση του αναγνωστικού και ιντερνετικού κοινού, διατηρώντας καλές και κακές στιγμές στα κανάλια με κραυγές και καυγάδες, δημιουργώντας τη “χάβρα των Ιουδαίων”.
Στην έντυπη κυρίως ενημέρωση διαμορφώνεται μια κατάσταση όπου οι δυνατότητες επιλογής εκτύπωσης έχουν μειωθεί και το αναγνωστικό κοινό λιγοστεύει απελπιστικά. Παρά ταύτα η πολιτεία αντί να παρέμβει, να ενισχύσει τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, έρχεται με διαδικασίες εξπρές, να ψηφίσει νόμο, στον οποίον περιλαμβάνονται διατάξεις, που σύμφωνα με ανακοινώσεις της ΠΟΕΣΥ, διαφόρων άλλων συλλόγων και της ΕΣΗΕΑ, καταλύουν τα εργασιακά δικαιώματα των εργαζομένων, επιφέροντας συρρίκνωση των θέσεων εργασίας και ευχέρεια στις απολύσεις. Επιπλέον επιφέρει αλλοιώσεις στον ασφαλιστικό φορέα, υπονομεύει τις συλλογικές διαπραγματεύσεις και φαλκιδεύεται το δικαίωμα της κοινωνίας για αξιόπιστη και έγκυρη ενημέρωση.
Εν τω μεταξύ έχει γίνει “κοινό μυστικό”, ότι κανείς σοβαρός επιχειρηματίας δεν επενδύει στην έντυπη ενημέρωση. Χωρίς επενδυτές, με τις κυκλοφορίες να καταρρέουν, με τον ανταγωνισμό των προσφορών να υποσκάπτουν τα οικονομικά, με την διαφημιστική πίτα να συρρικνώνεται, λόγω της ιντερνετικής προτίμησης, οι εφημερίδες υπερχρεώνονται και επιζητούν την κρατική βοήθεια. Το σχέδιο νόμου δεν διασώζει τον Τύπο.
Αν πάρουμε και την άλλη πλευρά θα διαπιστώσουμε ότι μεγάλη μερίδα της κοινωνίας δεν είναι ευχαριστημένη απ’ τα Μ.Μ.Ε. Ο κύκλος της κοσμιότητος έχει περιορισθεί, ενώ συχνά δυστυχώς, προβάλλεται η χυδαιότητα με ελάχιστες εξαιρέσεις. Τηλεοπτικοί “αστέρες” μολύνουν το περιβάλλον αποβλέποντας στην προσωπική τους προβολή.
Οι εφημερίδες και ο ηλεκτρονικός Τύπος σήμερα αποτελούν την πιο δυνατή εξουσία. Πολιτικός σχηματισμός χωρίς να διαθέτει προσκείμενη δημοσιογραφία είναι εκ προοιμίου χαμένος.
Μεγάλοι αρθρογράφοι, δεξιοτέχνες της παλαιάς γραφής, όπως Παπαδιαμάντης, Παπανούτσος, Τερζάκης, Βλάχος κ.ά. δεν υπάρχουν. Έχουμε τώρα τους λογογράφους, που ασκούνται στην “παχυλογία”, μεταφέροντας μια “νόσο” που διογκώνει τα ελαττώματα και ελαχιστοποιεί τις αρετές. Καταφέρνουν να μετατρέπουν τους τηλεοπτικούς δέκτες σε φαυλοκρατικό εσμό. Υπάρχουν δημοσιογράφοι, που πληροφορούν το κοινό ότι “σκοτώνονται” για την αληθινή ενημέρωσή του. Και τούτο γίνεται με την ανοχή των καναλαρχών.
Ένα κείμενο, πολλάκις, παρουσιάζεται ως γενόμενο, ενώ δεν είναι παρά προσωπική εκτίμηση. Οι πολιτικοί παράγουν πολιτική και οι δημοσιογράφοι μπερδεύουν το πολιτικό σχόλιο με το “κουτσομπολιό”. Τότε η πολιτική ξεμένει χωρίς τη δημοσιογραφία και αυτή χωρίς πολιτική.
Επίκαιρη θεωρείται και η φράση του 3ου Προέδρου των ΗΠΑ Τόμας Τζέφερσον, ότι «ανάμεσα σε μια κυβέρνηση χωρίς εφημερίδες και σε εφημερίδες χωρίς κυβέρνηση, δεν θα είχα τον παραμικρό δισταγμό, να επιλέξω το δεύτερο».