Κουβαρνταλίκια

Καμιά φορά, στ’ αλήθεια, είναι δύσκολο στην πολιτική να ξεχωρίσεις “τα ορατά από τα αόρατα”.
Και τούτο γίνεται ακόμη πιο δύσκολο όταν παρεμβάλλονται οι προσωπικές επιδιώξεις, η καριέρα, οι ξεπερασμένες -απ’ την ίδια την ζωή- αντιλήψεις.
Αχνή η γραμμή που τα χωρίζει τούτα τα δύο.
Για πολλά χρόνια στην Ελλάδα βασανίστηκε η πολιτική ζωή της χώρας, απ’ αυτή την ταλαιπωρία.
Θαρρώ πως ακόμη και τούτη την ύστατη ώρα αυτό δεν το ’χουμε ξεπεράσει τελείως.
Δεν εξηγείται διαφορετικά το φαινόμενο πως η πολιτική ζωή περιστρέφεται γύρω απ’ τον φατριασμό, τις ψευδεπίγραφες αγκυλώσεις, την μαμπρόζικη παροχολογία που στο… επόμενο eurogroup γίνεται καπνός.
Κυβέρνηση κι αντιπολίτευση αφού είδαν κι απόειδαν ότι δεν μπορούν να προσφέρουν άρτο, μας έχουν φλομώσει στα “θεάματα”.
«Δώστε πίσω στην κοινωνάι το 0,5 του πλεονάσματος» λέει ο κ. Μητσοτάκης.
«Σιγά τον κουβαρντά» του απαντά ο κ. Τσίπρας.
«Ελα, βρε παιδιά, δώστε κάτι».
«Εμείς θα δώσουμε πρώτοι…».
«Οχι εμείς, άμα γίνουμε κυβέρνηση…».
Και καλά θα κάνετε να δώσετε, αλλά να μην κάνετε “δήλωση μετανοίας” μετά στον Σόιμπλε…