Κομμάτια και αποσπάσματα…

Κομμάτι – κομμάτι κι αν προσπαθήσεις να τη συνθέσεις αυτή την κατάσταση που ζούμε, όλο και κάτι λείπει. Πες «ως εδώ καλά κάτι καταφέραμε…» μα μετά από πέντε λεπτά καταλαβαίνεις πως έχεις ακόμη πολλή περιπέτεια, πολύ ιδρώτα, πολλές θυσίες.
Σα να μας κυνηγά εκείνο το «καλό κουράγιο Ελληνες» του επιτρόπου Ολι Ρεν. Κουράγια, μισά κουμάντα, λόγια που εξαερώθηκαν, θάρρος που θαρρείς δώσαμε το μερτικό μας μα όλο μας ζητούν.
Κομμάτια κι αποσπάσματα μιας κρίσης θολής, που τη βλέπεις κατάματα μόνο άμα γυρίσει το κεφάλι.
Στα ίσια κιοτεύεις, δεν αντικρίζεται. Ωρες, στιγμές, μήνες, χρόνια, πάνε μπρος – πίσω σαν εκκρεμές. «Ευχαριστημένοι να είστε αν πιάσετε το τελευταίο τρίμηνο του 2014…», «Το 2017 έρχεται η ανάπτυξη…».
Τρυπώνει ο χρόνος στις κουτοπόνηρες φιλοδοξίες, μια τον βλέπεις, μια τον χάνεις, ίσα – ίσα για να αισθανθείς ότι κρατιέσαι ακόμη ζωντανός.
Τελικά τι συμβαίνει; Πάμε μπροστά ή πάμε πίσω; Τι θ’ απαντούσε ένας υποκριτής; Τι θ’ απαντούσε ένας ρεαλιστής;
Κομμάτια…