Στην πολιτική όλοι σπεύδουν να καλύψουν ένα κενό και ν’ απαντήσουν σε ένα ερώτημα: «χρειάζεται ο κεντρώος, μεταρρυθμιστικός χώρος σήμερα στην χώρα; Αυτός που η πολιτική αργκό ονομάζει κεντροαριστερά;» Οταν απαντηθεί αυτό το ερώτημα, θα έχουν λυθεί και οι απορρίες της κας Φ. Γεννηματά, του κ. Στ. Θεοδωράκη και των αυτόνομων προσωπικοτήτων. Εχει αξία για το ιδιεολογικό περίγραμμα της κεντροαριστεράς, να υπενθυμίσουμε εδώ ότι άλλο φιλελευθερισμός κι άλλο σοσιαλδημοκρατία. Η ιδιελογική σύγχυση που επικρατεί στην Ελλάδα με το πρόσχημα του “εκσυγχρονισμού” δεν θέτει στέρεες ιδιελογικές βάσεις στο εγχείρημα της κεντροαριστεράς.
Ο νέος χώρος που επωάζεται (εν μέσω σπασμωδικών διαξιφισμών) δεν μπορεί να είναι απλά μια συγκόλληση μηχανισμών, με έναν γκλαμουράτο αρχηγό. Απαιτεί προγραμματική συμφωνία. Για να επιτευχθεί η συμφωνία αυτή, πρέπει να έχεις πολιτικό πρόγραμμα που να λέει κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που λέει η φιλελεύθερη κεντροδεξιά. Τι μπορεί να είναι αυτό όταν η Ελλάδα βρίσκεται υπό επιτροπεία και η κοινωνία βιώνει μια έκπτωση αξιών; “Εδώ σε θέλω κάβουρα…” Η ιδεολογική αντίφαση ως πρωτόλειο πολιτικής ύπαρξης, δεν σε βοηθά να πάρεις τη “στροφή”. Επίσης η νέα κεντροαριστερά -για να διαδραματίσει ρόλο- πρέπει να έχει και ψηφοφόρους (sic!).
Για να πεισθεί ο άλλος να σε ψηφίσει, πρέπει τα πρόσωπα να είναι ελκυστικά, η πολιτική γραμμή συμπαγής, ο νέος πολιτικός χώρος εναρμονισμένος με ευρωπαϊκά μοντέλα άσκησης πολιτικής. Η νέα κεντροαριστερά (ή όπως αλλιώς θέλετε να την λέτε) πρέπει… να είναι πολιτικός οργανισμός, όχι παρέα. Οχι τίποτε άλλο, για να μπορέσει κάποτε να κυβερνήσει… Και κάτι τελευταίο. Αν γινόταν μια ιδιεολογική προσπάθεια να προσεγγισθεί περισσότερο αυτό που λέμε “φιλελεύθερο κέντρο” των νοικοκυραίων, αυτό ίσως είναι πιο συγκινητικό…
