Κιτρινοπράσινο µισοφέγγαρο πάνω σε πρόσωπο λευκό

Πάει λίγος καιρός…
Όµορφη κοπέλα, αυτό που άλλοτε έλεγαν “σαν τα κρύα τα νερά”, µε την sic τσάντα της, περασµένη στο µπράτσο της!
Προχωρά σε κάποια απόσταση πίσω από το θυµωµένο ταίρι της!
Μακρυά όµορφα µαλλιά και λεπτές γραµµές στο πρόσωπό της! Χείλη κοντυλογραµµένα, που δεν χαµογελούν, που σκουραίνουν το ανοιχτόχρωµο βλέµµα…
Ή µήπως αυτό το βλέµµα δεν σκουραίνει µόνο από την κατάλευκη λύπη που… φωνάζει από µακριά!
Ένα κιτρινοπράσινο µισοφέγγαρο, αναποδογυρισµένο κάτω από το δεξί της µάτι, πασχίζει να χάσει το χρώµα του!
Θα ‘ναι και βδοµάδα που αλλάζει τους χρωµατισµούς του!
Θα ‘ταν µια άτυχη στιγµή, µία από εκείνες που δεν θα ξανασυµβεί;
Μπορεί και όχι!
Εκείνος προχωρά σε ακάποια πόσταση από το λυπηµένο ταίρι του!
Το εξ αποστάσεως ταίριασµα· ένα λυπηµένο κορίτσι και ένας θυµωµένος άντρας που προχωρούν στην ίδια κατεύθυνση!
Από τα ηχεία ακούγεται η φωνή της Ιουλίας: «Το κοριτσάκι πίσω σου, που ‘χει χαθεί στον ίσκιο σου…”!
Για να ‘‘δέσει’’ η τροµερή εικόνα µπροστά στα µάτια µου!
Θέλω να της πω:
«Άκου κοριτσάκι το τραγούδι», µα δεν το λέω!
Αποφεύγω να κοιτάξω το κιτρινωπό µισοφέγγαρο που κρέµεται και αναβαστά το λυπηµένο βλέµµα!
Την προσπερνώ και ξέρω πως δεν έκανα καλά…
Μία ακόµη λύπη στις τόσες των καιρών µας, µία ακόµη θλίψη στις τόσες της καθηµερινότητάς µας!
Αν το διαβάσεις κοριτσάκι, αν έφτασες έως εδώ, άκου κι αυτό το τραγούδι:
Το κοριτσάκι πίσω σου/ Που ‘χει χαθεί στον ίσκιο σου Λάθος το λογαριάζεις./ Σύντοµα θα βγει µια βόλτα µες στην πόλη/ Χωρίς κρυφό πιστόλι, χωρίς να φοβηθεί./ Κάποια Κυριακή, φουστάνι και αέρας/ Θα ποδοπατηθεί στο διάβα της το τέρας/ Τακούνια για καρφιά, να εκδικηθεί η οµορφιά./
Αυτή η γυναίκα σπίτι σου/ Που ‘χεις για ισοβίτη σου. Σε λίγο θα σου φύγει./ Σύντοµα θα βγει µια βόλτα µες στην πόλη/ Θα την κοιτάζουν όλοι, µα αυτή θα αδιαφορεί./
Κάποια Κυριακή, φουστάνι και αέρας/ Γελώντας θα αφεθεί στο άπλετο φως της µέρας/ Τακούνια για καρφιά, να εκδικηθεί η οµορφιά.
(Στίχοι – µουσική: Ορέστης Ντάντος.
Ερµηνεία: Ιουλία Καραπατάκη).