Συνθετο και περίπλοκο θέμα ο κανονισμός των κοινόχρηστων χώρων. Οι αποφάσεις (αν υλοποιηθούν…) πρέπει να συγκεράσουν το ιδιωτικό κέρδος, τον εξωραϊσμό της πόλης και την πολεοδομική ανάγκη του αστικού ιστού να είναι χρήσιμος για τους δημότες.
Αντιλαμβανομαι την περιπέτεια της τοπικής ηγεσίας, κατανοώ την αγωνία των επιχειρηματιών, νιώθω την ανάγκη των Χανιωτών… Εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν. Θα μου πείτε, έτσι είναι η πολιτική… Αν ήταν εύκολη, θα γινόμασταν όλοι δήμαρχοι…
Το ευφυολογημα γράφτηκε για να γίνει αντιληπτό ότι άλλο η “μάχη” προθέσεων, άλλο το “περιτύλιγμα” κι άλλο η διοίκηση. Η διοίκηση προϋποθέτει βιώσιμες λύσεις, αποδοτικές και συναντίληψη. Καλώς ή κακώς οι πρωτοβουλίες πρέπει να γίνονται αντιληπτές από την τοπική κοινωνία. Κρίσιμο στοίχημα.
Οι ηγεσιες όπως εκφράζονται θεσμικά, δεν πρέπει να λησμονούν ότι το δημόσιο συμφέρον και η υπεράσπισή του είναι ο μόνος λόγος ύπαρξής τους. Αλλον προφανή λόγο δεν βρίσκω. Το δημόσιο συμφέρον είναι κοινή παραδεκτή αξία που δεν τιμολογείται.
Απο την άλλη, οι Χανιώτες επιχειρηματίες είναι -συν τω νόμω- η ραχοκοκκαλιά της οικονομίας. Και αυτό είναι κοινά αποδεκτή αξία. Πέρα, όμως, από τη βιωσιμότητα των επιχειρήσεων, φωτίζει το πεπρωμένο των Χανίων, η ιστορική σχέση του πολίτη με τον δημόσιο χώρο. Μπεσαλίδικες κουβέντες.
αλλη λύση ο Δήμος πέρα από τη διαβούλευση δεν έχει. Διαβούλευση, διαβούλευση, διαβούλευση και στο τέλος αποφάσεις. Αποφάσεις, όμως, πρέπει να ληφθούν. Αυτή είναι η μοίρα των Χανίων. Για να δούμε…
