Είναι γεγονός ότι υπάρχουν δυνάµεις µέσα στην κοινωνία που δεν µπορούν να εκφράσουν τα σηµερινά κόµµατα της κεντροαριστεράς. Έχουν απογοητευθεί, γιατί ο κατακερµατισµός αυτού του πολιτικού χώρου δεν επιτρέπει τη δηµιουργία ενός άλλου κυβερνητικού πόλου και που είναι αναγκαίο για να υπάρξει ισορροπία στο πολιτικό σύστηµα.
Η ∆ηµοκρατία είναι καχεκτική όταν υπάρχει η µονοκρατορία του ενός κόµµατος. Η µονοκρατορία του ενός κόµµατος εκτρέφει αλαζονεία και καθεστωτικές συµπεριφορές. Η ∆ηµοκρατία πρέπει να είναι συνακόλουθη της εναλλαγής των κοµµάτων στην εξουσία. Υπάρχει φθορά της κυβερνητικής παράταξης και τα κόµµατα της αντιπολίτευσης δεν την καρπώνονται. Εποµένως υπάρχει πρόβληµα στον χώρο της κεντροαριστεράς.
Η ανεπάρκεια των κοµµάτων που κινούνται σ’ αυτόν τον χώρο δεν δίνουν διέξοδο σε µεγάλο τµήµα του εκλογικού σώµατος. Αποτέλεσµα αυτής της κατάστασης είναι να µην µπορεί να σχηµατισθεί η πλησµονή µιας κοινωνικής ορµής, που θα δώσει µια κυβερνητική προοπτική. Υπάρχει πολιτικός µαρασµός και η πλειοψηφία του εκλογικού σώµατος απέχει στις τελευταίες εκλογές. Η αποχή είναι το πρώτο κόµµα! Όµας υπάρχει ένας πολιτικός και κοινωνικός δυναµισµός που κοχλάζει, αλλά τα κόµµατα της κεντροαριστεράς δεν µπορούν να τον µετατρέψουν σε πολιτική δύναµη ικανή να αποτελέσει κυβερνητικό πόλο. Είναι λοιπόν δηµοκρατική και κοινωνική ανάγκη να καλυφθεί αυτό το πολιτικό κενό. Και η µοναδική αλλά και τελική φάση για την κάλυψη του είναι η δηµιουργία ενός νέου πολιτικού φορέα. Μια νέα ελπιδοφόρα πολιτική κίνηση που θα µπορέσει να συναρθρώσει τις διαφορετικές όψεις σ’ ένα ενιαίο πολιτικό σχήµα και να συγκεντρώσει τις δυνάµεις της κεντροαριστεράς. Σ’ αυτό τον σκοπό στοχεύει ο πρώην πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας. Και είναι γεγονός ότι σ’ αυτόν τον πολιτικό χώρο είναι ο πλέον ευδιάκριτος. Μπορεί να καλύψει την επιθυµία της λαϊκης βάσης ότι ο αρχηγός πρέπει να «τραβά» και να αποτελέσει το κίνητρο για τα αντανακλαστικά της κεντροαριστεράς! Μπορεί να ανταποκριθεί στην επιθυµία της κοινωνίας, που γίνεται επιτακτικότερη, βλέποντας το «σκορποχώρι» της κεντροαριστεράς.
Ολα τα κόµµατα αυτού του πολιτικού χώρου, ενώ κινούνται από 1-14% φιλοδοξούν να προκαλέσουν πολιτική αλλαγή και επιµένουν στην αυτονοµία τους. Όµως για να γίνει κάτι τέτοιο απαιτείται ενα ποσοστό περίπου 39%. Εποµένως επικρατεί ένας παραλλογισµός!
Μόνο η συµπόρευση των δυνάµεων της Κεντροαριστεράς, µπορεί να φθάσει σ’ αυτόν τον στόχο. Σ’ αυτόν τον σκοπό θα στραφεί η πολιτική κίνηση του Αλ. Τσίπρα. Επιθυµεί να ξαναδώσει ελπίδα και προοπτική στο εκλογικό σώµα, που είναι απογοητευµένο για τις σκόρπιες δυνάµεις αυτού του χώρου. Και τίθεται το ερώτηµα. Μόνο ο Τσίπρας µπορεί; Βρείτε µου τον καλύτερο σ’ αυτόν τον πολιτικό χώρο.
TO KOMMATIKO ΣΥΣΤΗΜΑ
Στη µεταπολίτευση µπορεί να δηµιουργήθηκαν µαζικά κόµµατα αλλά ήταν άρχηγικά. Ήταν αρχηγικά γιατί η κοινωνία πιστεύει στον αρχηγικό χαρακτήρα των κοµµάτων. Αυτή η ιδιοσυγκρασία των Ελλήνων εχει ενσκήψει τόσο πολύ σαν τη δύναµη της φύσης. Kαι είναι γεγονός ότι είχαν κυριαρχήσει στο πολιτικό σύστηµα µεµονωµένα πρόσωπα. Ο Κ. Καραµανλής και ο Α. Παπανδρέου. ∆ηλαδή επικράτησε ο προσωποπαγής χαρακτήρας των ηγεσιών τους. Ο ρόλος των χαρισµατικών ηγετών έχει απολυτοποιηθεί και αναδειχθεί σε κεντρική ερµηνεία της απήχησης των κοµµάτων. Η απήχηση των ηγετών βαρύνει περισσότερο από τα προγράµµατα τους. Ο πολιτικός ηγέτης προσωποποιεί τον κοινό παρονοµαστή των τάσεων και εκφράζει τις βασικές αρχές και κεντρικές επιλογές του κόµµατος. Ο ηγέτης καθοδηγεί την ιδεολογική συγκρότηση του χώρου. Για να κερδίσει τις κεντρικές επιλογές το ΠΑΣΟΚ της µεταπολίτευσης και που είχαν ενταχθεί δυνάµεις από το φιλελεύθερο κέντρο µέχρι τους Τροτσκιστές, χρειάστηκε ο Α. Παπανδρέου να φτιάξει κόµµα- Παπανδρέου. Το ίδιο συνέβη και µε τον Κ. Καραµανλή. Το µισό κόµµα της Ν.∆. πίστευε στον θεσµό της µοναρχίας και κατάφερε να το φιµώσει στο δηµοψήφισµα του 1974.
Το έζησα στη Βουλή της µεταπολίτευσης και πραγµατικά οι βασιλόφρονες βουλευτές είχαν σιγήσει. Αυτός ο αρχηγικός χαρακτήρας κράτησε αυτά τα κόµµατα. ∆εν συνέβη οµως το ίδιο µε την Ε.Κ του Γ. Μαύρου. Και δυστυχώς το κόµµα διαλύθηκε! Και εµείς που το ακολουθήσαµε γίναµε παιδιά του… γείτονα. Μπορεί λοιπόν οι παραπάνω διαπιστώσεις να καθιστούσαν τα κόµµατα περιορισµένα, αλλά αυτή είναι η πολιτική πραγµατικότητα. Μια πραγµατικότητα που δεν υποχωρεί, γιατί ταιριάζει στη νοστροπία του λαού µας.
ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ
Το 2015 υπήρξαν αλλαγές στο πολιτικό σύστηµα που εξέπληξαν. Τα δύο µεγάλα κόµµατα που κυβερνούσαν για 40 χρόνια από 85%, έφθασαν στο 32%. Ιδιαίτερα το παντοδύναµο ΠΑΣΟΚ έφθασε στο 4%! Το εκλογι κό σώµα ακολούθησε ένα µικρό κόµµα του 3% και το εκτόξευσε στο 37% και έγινε κυβέρνηση.
Η αριστερά που για 30 χρόνια δεν µπορούσε να περάσει έξω από το… ∆ηµόσιο, γιατί χαρακτηριζόταν σαν… µίασµα, εγινε κυβέρνηση µε τη θέληση του Λαού και όχι µε αντιδηµοκρατικά µέσα, όπως η προπαγάνδα της εθνικοφροσύνης φηµολογούσε. Το 2015 υπήρξε µια πολιτική και πολιτισµική τοµή, που ίσως και σήµερα να µην την έχουν συνειδητοποιήσει τα δύο παλιά µεγάλα κόµµατα. Μια τοµή που οδήγησε τον λαό µας να ξανακοιτάξει την πρόσφατη ιστορία του. Τα συµπεράσµατα και οι επιπτώσεις του αναστοχασµού κατηύθυναν τελικά τη
διαφορετική συµπεριφορά του Λαού µας.
Το πολιτικό σύστηµα είχε διαφοροποιηθεί µετά την πτώση της δικτατορίας. Ο αντικοµµουνισµός έδωσε τη θέση του στον αντιφασισµό, η εθνικοφροσύνη στην προοδευτική και δηµοκρατική κουλτούρα, ο Γράµµος στον Γοργοπόταµο. Ο λαός δηλαδή ξεπέρασε προπαγάνδα για «αντιεθνικά», κόµµατα. Ενα µεγάλο τµήµα του που είχε πιστέψει σ’ αυτές τις νέες συνθήκες που διαµορφώθηκαν, ακολούθησε µαζικά και αβασάνιστα αυτό το µικρό κόµµα της αριστεράς. ∆εν ήταν «µπαµπούλας», αλλά µια πολιτική δύναµη που σεβάστηκε το σύνταγµα της χώρας, περισσότερο από τη συντηρητική παράταξη. ∆έν ηλθε στην εξουσία για κάποιο ρεµβανσισµό για όσες διώξεις είχε υποστεί, αλλά για να µαζέψει ένα κράτος χρεωκοπηµένο, που αφησαν οι προηγούµενες κυβερνήσεις. Ό,τι χειρότερο για ένα νέο κόµµα!
Όµως αυτή η εξέλιξη αυτού του µικρού κόµµατος οφείλεται στο µεγαλύτερο ποσοστό, στη χαρισµατική ηγεσία του Τσίπρα. Ο Αδ. Γεωργιάδης δήλωσε ότι είναι το µεγαλύτερο πολιτικό ταλέντο της µεταπολίτευσης. Η θέση του µου θύµισε τον Ιµπραήµ που προσκύνησε τον αντίπαλό του Παπαφλέσσα.
Παρόλο που η θέση αυτή εκφράστηκε από τον Γεωργιάδη, είναι πραγµατική αλλά και παράδοξη. Είναι παράδοξη γιατί στον τόπο µας το πάθος του φθόνου εκτοπίζει τους ικανούς Ελληνες.
Και Αλέξης Τσίπρας έδειξε ικανότητες.
Ένας νέος πολιτικός 40 ετών, χωρίς να προέρχεται από οικονοµικο και πολιτικό τζάκι, που το µοναδικό περουσιακό του στοιχείο είναι ένα διαµέρισµα 100 τ.µ. στην Κυψέλη (πόθεν έσχες), κατάφερε να οδηγήσει ένα µικρό κόµµα της αριστεράς στην κυβέρνηση.
∆υστυχώς δεν εκτιµήθηκε όσο θάπρεπε από τους πρώην «συντρόφους» του.
Αυτό που συµβαίνει είναι πρωτοφανές. Αντί να τον ευχαριστήσουν, τα αποµεινάρια του ΣΥΡΙΖΑ, τον υβρίζουν µε τον πιο χυδαίο τρόπο. Τον αποκαλούν «προδότη», αποτυχηµένο αρχηγό και ότι πρέπει να µπει σε λαγούµι. Μάλιστα ένας «γενναίος» δήλωσε ότι µια συνεργασία µε τον Τσίπρα θα περάσει πάνω από το… πτώµα του. Ποιοι λένε αυτά;
Οι ευεργετηθέντες «πολιτικοί» που, αν έλειπε ο Τσίπρας, δεν θα τους ήξερε ο θυρωρός της πολυκατοικίας, όπως ελεγε ο Κατσιφάρας για τον Α. Παπανδρέου. Πόσο δίκιο είχαν οι Αρχαίοι Ελληνες που έλεγαν ότι οι ευεργετηθέντες είναι οι πιο αχάριστοι.
Η πολιτική πρέπει να συνοδεύεται µε το ήθος. ∆εν αρκεί ο πολιτικός λόγος νάχει µόνο πειθώ, αλλά και ήθος, έλεγε ο Αριστοτέλης. Όσοι δεν ακολουθούν αυτές τις αρχές θα περιθωριοποιηθούν, γιατί µετά τις ύβρεις δεν θάχουν να πουν τίποτα αλλο.
ΗΓΕΣΙΑ ΤΣΙΠΡΑ
Παρόλο που ο ΣΥΡΙΖΑ είχε µια εκπληκτική πορεία υπό την ηγεσία του Τσίπρα, ο Τσίπρας δεν προσπάθησε να ισχυροποιήσει την αρχηγία του. Βέβαια δεν τον άφηναν οι 11 τάσεις της… ιδεολογικής καθαρότητας, αν και ο Τσίπρας είχε τη δύναµη να τις παραµερίσει. ∆εν έκανε ότι έκαναν ο Κ. Καραµανλής και ο Α. Παπανδρέου. Ακολούθησε την πολιτική του Γ. Μαύρου. Η τύχη και των δυο κοµµάτων ήταν όµοια. ∆ιαλύθηκαν!
Όµως είναι γεγονός ότι ο Τσίπρας επιχείρησε να κάνει πολιτική διεύρυνση προς την Κεντροαριστερά, µε τη σύσταση της Κεντρικής Επιτροπής Ανασυγκρότησης (υπήρξα µέλος της) για να µπορέσει ο ΣΥΡΙΖΑ να κρατήσει τα 2.000.000 νέους ψηφοφόρους, που δεν ήταν αριστεροί. ∆υστυχώς οι εξωπραγµατικές τάσεις δεν άφησαν και το πλήρωσε ο ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές.
Μάλιστα το ανέφερε προχθές ο Τσακαλώτος, ότι η τάση της «οµπρέλας» αντέδρασε στο άνοιγµα του Τσίπρα προς το κέντρο. Όπως αποδείχθηκε ήθελαν τον Τσίπρα σαν αρχηγό, αλλά µε περιοριστικούς όρoυς. Τoν ήθελαν µπροστά σαν αρχηγό- βιτρίνα, γιατί έφερνε ψήφους και όλοι αυτοί της ιδεολογικής καθαρότητας, µπορούσαν να αν να κάνουν πολιτική καριέρα. Ηθελαν τις ψήφους του Κέντρου, µόνο για να εκλέγονται βουλευτές. Αυτό δεν λέγεται πίστη στην ιδεολογική καθαρότητα, αλλά αχαριστία. Προτίµησαν να στριµωχτεί ο ΣΥΡΙΖΑ στο 20% του πολιτικού φάσµατος και άφησαν τη Ν.∆. να αλωνίζει στο υπόλοιπο 80%.
Αυτή είναι η βασική αιτία της απώλειας της εκλογικής δύναµης του, που είχε φθάσει 3 φορές πάνω από 30%. Γιατί άφησαν τον Μητσοτάκη να καταλάβει τον κεντρικό χώρο και πέτυχε να καλύψει τις απώλειες της Ν.∆. από δεξιά. Οι υπαίτιοι αυτής της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ ζητούν µάλιστα να κάνει αυτοκριτική ο… Τσίπρας! Αυτοί όµως που οδήγησαν τον ΣΥΡΙΖΑ σ’ αυτή την πολιτική πορεία, έφτιαξαν κόµµα σκέτο-αριστερά και πήραν 1,5%! Το αφήγηµα τους περί ιδεολογικής καθαρότητας κατέρρευσε. Οι ιδεολογίες δεν προχωρούν όταν είναι καθηλωµένες στους δογµατισµούς. Πρέπει να συµπορεύονται µε την πολιτική και κοινωνική πραγµατικότητα. Σήµερα λοιπόν ο Αλ. Τσίπρος σχεδιάζει τη δηµιουργία µιας νέας πολιτικής κίνησης, µε σύµµαχο την κοινωνία. Μια κίνηση απαλλαγµένη από τα βαρίδια του ΣΥΡΙΖΑ που τα πάλευε για 15 χρόνια.
Απευθύνεται στην κοινωνία και όχι στην κορυφή. Εκεί βρίσκεται η δύναµη των πολιτικών και όχι στη µιζέρια της «κορυφής…».
Η ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΙΑ ΤΣΙΠΡΑ
Ο Αλ. Τσίπρας βρήκε σαν πρωθυπουργός µια ρηµαγµένη Ελλάδα, το 25% της οικονοµίας κατεστραµµένο, την ανεργία στο 27%, ουρές στους κάδους των σκουπιδιών, ουρές στα συσσίτια της εκκλησίας, ένα χρέος δυσβάστακτο, µια Ελλάδα στα µνηµόνια, µία κοινωνία χωρίς ελπίδα και προοπτική. Παρόλα αυτά εβγαλε τη χώρα από τα µνηµόνια που άλλοι την έβαλαν. Άφησε στα δηµόσια ταµεία µε 37 δισ. ενώ τα βρήκε άδεια. Είναι πρωτοφανές στην πολιτική ιστορία της χώρας. Έκλεισε την µακροχρόνια εκκρεµότητα µε τα Σκόπια, γιατί δεν υπολόγισε το πολιτικό κόστος. Τακτοποίησε το δηµόσιο χρέος για 15 χρόνια. Και παρόλα αυτά λένε ότι ο Τσίπρας χρεωκόπησε τη χώρα, που, όταν χρεωκοπούσαν τη χώρα, ο Τσίπρας ήταν… µαθητής!
∆έχεται λοιπόν την επίθεση µιας απατηλής προπαγάνδας από τους πολιτικούς του αντιπάλους και την αχαριστία από τους πρώην «συντρόφους» του. Έφυγε πικραµένος από τον ΣΥΡΙΖΑ και ζει το µίσος των ανθρώπων, που υπό την ηγεσία του τους γνώρισε η Ελλάδα. ∆έχεται επιθέσεις από δεξιά και αριστερά. Ο λόγος είναι προφανής. Γνωρίζουν ότι ο Τσίπρας ξεχωρίζει στον χώρο της κεντροαριστεράς και γι’ αυτό ασχολείται σήµερα µαζί του όλη η Ελλάδα. Γι’ αυτό συµπεριφέρονται µ’ αυτόν τον τρόπο. Μέχρι που λένε ότι δεν δικαιούται να ζητήσει από τον Λαό µια δεύτερη ευκαιρία!
Οσοι το λένε είναι τουλάχιστον ανιστόρητοι. ∆εν υπολογίζουν τη βούληση του Λαού. Ο λαός έδωσε δεύτερη ευκαιρία στους πρωθυπουργούς Ε. Βενιζέλο, Κ. Καραµανλή και Α. Παπανδρέου. Ο Ε. Βενιζέλος έχασε τις εκλογές το 1920 και δεν βγήκε βουλευτής. Ευτυχώς που δεν υπήρχαν τότε η Ν.∆. και το ΠΑΣΟΚ, για να πουν ότι δεν έχει το δικαίωµα της δεύετρης ευκαιρίας. Ο Κ. Καραµανλής πήρε από τον λαό τη δεύτερη ευκαιρία, παρόλο που ο λαός δεν είχε τις καλύτερες αναµνήσεις, από την πρώτη. Ο λαός έδωσε δεύτερη ευκαιρία στον Α. Παπανδρέου µετά από 3 συνεχείς εκλογικές ήττες. Όλοι τότε πίστεψαν ότι έφθασε το πολιτικο τέλος του. Και όµως σε ηλικία 74 ετών και βαριά άρρωστος πήρε τη ρεβάνς από τον Μητσοτάκη!
Λέγεται επίσης ότι ο Αλ. Τσίπρας απέτυχε σαν πρωθυπουργός και ότι κατέστρεψε τη χώρα. Το λένε αυτοί που χρεωκόπησαν τη χώρα και του παρέδωσαν µια χώρα παρία της Ευρώπης. Μέχρι που o καταδικασµένος Γάλλος πρόεδρος Σαρκοζί αποκάλεσε τον πρωθυπουργό Παπανδρέου µ…..! Άφησαν στον Τσίπρα ανολοκλήρωτο µνηµόνιο, ένα χρέος 420 δισ. η 200% ως προς το ΑΕΠ και απαιτούσαν να γίνει θαυµατοποιός. Μια Ελλάδα σιδηροδέσµια της Τρόικας που δεν µπορούσε η κυβέρνηση να κάνει τη δουλειά της. Σ’ ένα τέτοιο κατοχικό καθεστώς δεν µπορούσε να υπάρξει κοινωνική πολιτική. Και παρόλα αυτά οι «εθναµύντορες» προέτρεπαν τον Γερούν να «κρατά γερά». Κι όµως συνέβη κι αυτό στην Ελλάδα!
Παρόλα αυτά αφησε στην κυβέρνηση Μητσοτάκη 37 δισ. και µπόρεσε να κυβερνήσει (τι αχαριστία έδειξαν) αλλά και να αντιµετωπίσει την Covid. Αυτά τα λεφτά εδωσαν την άνετη νίκη στη Ν.∆ το 2023. ∆εν είναι ίδιο να µαζέψεις 37 δισ., µε το να τα µοιράσεις ακόµη και λόγω Covid. Το πρώτο έχει πολιτικό κόστος, το δεύτερο όφελος πολιτικό. Ωστόσο οι τιµητές παριστάνουν την µοίρα Άτροπο που επέλεγε τον κατάλογο των µελλοθάνατων και τον εδινε στον φοβερο Τάρταρο. Αφου λοίπον ο Τσίπρας οδεύει προς τον Τάρταρο, γιατί ανησυχούν και ασχολούνται καθηµερινά µαζί του; Το διαβατήριο εισόδου ή εξόδου στην πολιτική το δίνει µόνο ο λαός και όχι η µισαλλοδοξία των πολιτικών ανταγωνιστών.
*Ο Βασίλης Πεντάρης είναι π. βουλευτής Χανίων
