Αισθάνομαι ότι όλοι οι πολιτικοί στην χώρα πρέπει να είναι πολύ ανήσυχοι. Η χώρα εισήλθε στον κυκεώνα των αντικρουόμενων απόψεων των δανειστών, η αξιολόγηση “πάγωσε”, η εκκρεμότητα συμμετοχής του Δ.Ν.Τ., παρατείνει τα αδιέξοδα.
Εξαιρετικά ανήσυχος πρέπει να είναι ο κ. Τσίπρας που βλέπει την καθοδηγητική του αφήγηση για το μέλλον να πλήττεται. Η αβεβαιότητα δεν συμφέρει και τον κ. Μητσοτάκη, που αναρωτιέται για το τι χώρα θα παραλάβει, αν αυτό επιλέξουν οι ψηφοφόροι στις επόμενες εκλογές.
Η Ελλάδα χρειάζεται ένα καθαρό πεδίο. Δεν πρέπει επ’ ουδενί λόγο, να μπει ξανά στην “διακεκαυμένη ζώνη”. Είναι αλήθεια ότι αυτό δεν εξαρτάται πάντα μόνον από εμάς. Απλά οι ελληνικές κυβερνήσεις από πολιτικό άγχος, επιτείνουν τα αδιέξοδα.
Όσο η χώρα ταλαντεύεται, η οικονομία θα υποχωρεί. Είναι αλήθεια ότι η κυβέρνηση περισφίγγεται σε ένα κλοιό νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων αν και η φυσιογνωμία της (βεβιασμένα…) είναι αριστερή. Αυτό γεννά διαλεκτικές παλινδρομήσεις. Προσπαθεί να φανεί φιλολαϊκή, ενώ τα δεδομένα δεν το επιτρέπουν. Αυτό την αναγκάζει να εμφανίζεται… με δύο πρόσωπα.
Άρα, τα μηνύματα που εκπέμπει είναι αντιφατικά. Μέσα στην γενικότερη αβεβαιότητα (Ταμείο, Βερολίνο, Κομισιόν, Ολάντ), αυτό σηματοδοτεί μια οπισθοχώρηση στρατηγικής.
Για να δούμε…
