Καλοί μου φίλοι, καλό Σαββατοκύριακο!
«Θα το ξεπεράσουμε κι αυτό», βάζει τον Μητσάρα να δηλώσει στο τέλος, αφού πρώτα τον θέλει να περιγράφει τις πρώτες μέρες της φετινής σχολικής χρονιάς στο σχολείο του (μαθητής της δεύτερης τάξης του νηπιαγωγείου είναι) η και τέως σχολική σύμβουλος Προσχολικής Αγωγής, γνωστή ανά το πανελλλήνιο Χανιώτισσα συγγραφέας και εικονογράφος Αγγέλα Μάλμου.
Ειδικά για τον Παιδότοπο, ύστερα από πρότασή μου, η σημερινή ιστορία, που για να τη γράψει η Αγγέλα μίλησε με πολλές νηπιαγωγούς, όπως και οι εικόνες που την συνοδεύουν. Εκ βαθέων το ευχαριστώ μου για την πρόθυμη και ενθουσιώδη ανταπόκριση, καλή μου φίλη, και ολόθερμα συγχαρητήρια για το τελικό αποτέλεσμα. Πάντα δοτική και αποδοτική! Δεν το συζητώ ότι θα αρέσει πολύ, όπως και οι προηγούμενες παρόμοιες δουλειές σου, άλλωστε, και στους μικρούς και στους μεγάλους…
Σας χαιρετώ με αγάπη όλους!
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης,
δάσκαλος
Γειά σας φίλοι μου!
Είμαι ο Μητσάρας! Φέτος πάω στη δεύτερη τάξη του νηπιαγωγείου. Είμαι δηλαδή ένας… τελειόφοιτος! Τώρα μπορεί το όνομα να σας ξένισε λίγο.. Απλά τα πράγματα. Πήρα το όνομα του παππού. Μήτσος εκείνος, Μητσάρας εγώ! Για να μας ξεχωρίζουν.
Μου ζήτησαν να σας περιγράψω πως περνάμε στο σχολείο μου φέτος. Με είχαν προετοιμάσει οι γονείς μου γι αυτό το μικροσκοπικό ζωάκι που δεν φαίνεται με ανθρώπου μάτι αλλά με διάφορα μέσα της τεχνολογίας που δεν γνωρίζω.. Τόσο μικρό κι όμως έχει αλλάξει όλο τον κόσμο στη γη μας.. Κόβιντ ο Κορωνοϊός το όνομά του.
Καμία σχέση η ζωή μου στην πρώτη τάξη του νηπιαγωγείου με αυτό που ζω τώρα… Οι γονείς μου και οι νηπιαγωγοί, μας λένε να παίζουμε ένα παιγνίδι που το λένε «το κρυφτούλι από τον κορωνοϊό». Εγω δεν γουστάρω… αυτό δεν είναι παιγνίδι… είναι… βάσανο! Το ίδιο μου λένε και οι διαδικτυακοί μου φίλοι από σχολεία εκτός της πατριδας μας: Ο Φάμπιο ο Ιταλός, η Τζέιν η Βρετανίδα, ο Ούλυ το Γερμανάκι και ο Κάρλος ο Ισπανός.
Θα σας περιγράψω μερικά πράγματα που συμβαίνουν καθημερινά και σεις πέστε μου στο τέλος αν έχω δίκιο.
Πρώτη μέρα σχολείο. Χαρά εγώ! Είχα να δω την παρέα μου από πριν το Πάσχα. Μου φόρεσε κι η μαμά μια μάσκα που την είπαμε « Χάρυ ο πτερόσαυρος». Επειδή ήταν ζωγραφισμένος πάνω της!
Χαρά εγώ και καμάρι!!!!
Φτάνουμε που λέτε στην αυλίτσα τη μικρή μα αγαπημένη του σχολείου μου που στεγάζεται σε ένα παλιό νεοκλασικό σπίτι.
Εκνευρισμός… Ποιος Χάρυ ο πτερόσαυρος… Εκεί να δείτε! Παρέλαση ηρώων στις μάσκες των φίλων μου… Ο Σρεκ, ο Μπομπ ο σφουγγαράκης, ο Σνούπυ, ο Μίκυ…
Έδωσα τόπο στην οργή και έτρεξα να χαιρετήσω τη δασκάλα μου! «Με αγκωνιά!» Μου είχε πει η μαμά. Να το καταπιώ κι αυτό!
Αλλά ποια είναι η δασκάλα μου; Μια δεύτερη ολόιδια σχεδόν ετοίμασε τον αγκώνα της για τον καθιερωμένο πια χαιρετισμό.
– Έλα Μητσάρα! Σε αναγνώρισα! Καλώς όρισες αγόρι μου… Άκουσα τη φωνή της παραλλαγμένη μέσα από τη μάσκα της.
Την άλλη μέρα καθίσαμε στην παρεούλα… Για αποστάσεις μη ρωτάτε… Εδώ δε χωράμε ούτε κι όταν είμαστε δίπλα -δίπλα… Μιλούσα εγώ, παράξενη ακουγόταν η φωνή μου, άλλον κοίταζε η δασκάλα μου… Αμάν! Τα νεύρα μου!
Την παρά άλλη μέρα πήγα να μπω στην τάξη, να ένα τουβλάκι ατακτοποίητο, πάρτον κάτω το Μητσάρα! Κλάματα… κακό! Είπα, θα έλθει η καλή μου η κυρία να με παρηγορήσει, να με σηκώσει, να με χαϊδέψει… αμ δε!… Σταύρωσε τα χέρια κι από ενάμιση μέτρο μακριά με φωνή μασκοεμποδισμένη, αλλά όσο γινόταν πιο γλυκιά, με ενθάρρυνε να σηκωθώ… πράγματα τώρα είναι αυτά;;;
Την επαύριο η κυρία νόμιζε πως ήμουν στενοχωρημένος γιατί πίσω από τη μάσκα μου δεν φαινόταν το ωραίο μου χαμόγελο.
Θύμωσα, απογοητεύθηκα… Κι αποφάσισα να φτιάξω πινακίδες με προσωπάκια που γελούν, κλαίνε, θυμώνουν, απορούν… Κι ανάλογα να σηκώνω το κατάλληλο προσωπάκι για να καταλαβαίνει η κυρία τα συναισθηματά μου… Αμ τι; Άδικα με φωνάζουνε Μητσάρα;
Και το τελευταίο είναι στα γενέθλια της φίλης μου της Φανούλας. Δεν έφερε η μαμά της τούρτα, αλλά γκοφρέτες επώνυμες. Θα τις μοίραζε η κυρία στο σχόλασμα… Έτσι λένε «οι οδηγίες» για τα γενέθλια φέτος…
Η Φανούλα που περίμενε την τούρτα, άρχισε να κλαίει. Έγινε η μάσκα της μούσκεμα. Χαμός!
Να θέλει να βάλει τα χεράκια της στη μάσκα η Φανούλα, να πηγαίνει η δασκάλα από την πλάτη να τη σηκώσει για να πάνε τουαλέτα, να κλαίει αυτή, να μη θέλει να την αγγίξει η κυρία γιατί έτσι λένε οι «οδηγίες», να προσπαθεί να της εξηγήσει τι πρέπει να κάνει… κι η μάσκα της Φανούλας να στάζει από δάκρυ, σάλιο και μύξα…
Είμαι, όμως, αισιόδοξος τύπος…
Ξέρω ότι όλα αυτά -όπως μου λέει κι ο μπαμπάς μου- θα είναι κάποτε οι πιο αστείες αναμνήσεις από τη μαθητική μου ζωή. Άντε φιλαράκια… Καλή δύναμη, προσοχή κι υπομονή… Θα το ξεπεράσουμε κι αυτό…
Σας φιλώ από απόσταση!
Μητσάρας
