Καινά δαιμόνια

Ολοι φοβούνται τα δαιμόνια κι όλα μένουν για τον δεύτερο γύρο.
Είναι κοινή διαπίστωση όλων μας, ανεξάρτητα από πολιτικές τοποθετήσεις, ότι καλύπτει τη χώρα μας το τελευταίο διάστημα ένα πέπλο τρόμου που όμοιό του δεν έχει υπάρξει για πολλές – πολλές δεκαετίες. Το πέπλο αυτό προσπαθεί να δημιουργήσει ανασφάλεια, απαισιοδοξία, σκοτάδι στις καρδιές μας κι εκπέμπεται από τα συστημικά Μ.Μ.Ε., αλλά και από δεκάδες “ειδικούς” στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Αν και τη στιγμή που δέχεται κανείς τα πυρά του φόβου, η διάκριση θολώνει, ο νους και η λογική μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα κι αυτό που κυριαρχεί είναι ο πανικός και η αυτοσυντήρηση, εντούτοις ο λόγος αυτής της “μαύρης επιχείρησης” γίνεται φανερός. Είναι φανερό ότι κάποιοι παίζουν με τον ψυχισμό μας, γιατί γνωρίζουν καλά την ψυχολογία της ομάδας και ότι αν ένα έθνος χάσει το ηθικό του, είναι πλέον εύκολος στόχος και η υποδούλωσή του γίνεται εύκολη υπόθεση.
Ωστόσο, αυτή η ένταση φανερώνει και την αγωνία της πλευράς που διοχετεύει τον φόβο. Προφανώς και οι δανειστές μας, αλλά και οι “δικοί τους” άνθρωποι στην Ελλάδα και στους “θεσμούς” βλέπουν τρομερό γι’ αυτούς κίνδυνο. Εναν κίνδυνο του να μετατραπεί η χώρα μας από πειραματόζωο και μνημονιακό παράδειγμα προς μίμηση για τους χρεωμένους της Ευρώπης, σε υπόδειγμα αντίστασης και ανυπακοής απέναντι στη διεθνή τοκογλυφία.
Βρίσκονται έτσι οι δανειστές μπροστά σ’ ένα δίλημμα. Φοβούνται μήπως η Ελλάδα σπείρει “καινά δαιμόνια” και λειτουργήσει ως ντόμινο στη μονοκρατορία των αγορών. Από την άλλη φοβούνται ότι, αν “τιμωρήσουν” σκληρά τη χώρα μας με πτώχευση και διώξιμο από την Ευρωζώνη θα δημιουργηθεί ντόμινο αποσταθεροποιητικών επιπτώσεων με ανεξέλεγκτες διαστάσεις.
Φυσικά και η ελληνική κυβέρνηση έχει παρόμοια διλήμματα. Γνωρίζει ότι ο μόνος λόγος ύπαρξής της, για τον οποίο την εξέλεξε ο ελληνικός λαός είναι η ανατροπή των μνημονίων οπότε πρέπει να παλέψει μέχρι εσχάτων. Άλλωστε και οι δύο πόλοι της κυβέρνησης θέλουν να μείνουν στην ιστορία ως ο “Δαυίδ” που νίκησε τον “Γολιάθ” των αγορών.
Επίσης γνωρίζουν ότι μια στραβοτιμονιά στην “ανορθόδοξη” διαπραγματευτική τους στρατηγική μπορεί να φέρει σε αδιέξοδο το θηρίο των θεσμών, ώστε να το ωθήσει στην εκδίωξη της χώρας από την Ευρωζώνη. Αυτή την έγκριση δεν την έχει από τον ελληνικό λαό.
Έτσι αυτό που κάνουν και οι θεσμοί και η ελληνική κυβέρνηση είναι να επιδίδονται σ’ ένα διαπραγματευτικό “πόκερ” για πολύ γερά νεύρα, χωρίς όμως κανένας να τολμά να παίξει “τα ρέστα του”.
Το πιθανότερο, λοιπόν, είναι να μην έχουμε ρήξη, αλλά μια συμφωνία (ανακωχή), απ’ όπου θα βγουν όλοι ατσαλάκωτοι αφήνοντας “ες αύριον τα σπουδαία”. Το καλλιεργούμενο κλίμα τρόμου βολεύει τελικά και τους δύο για τον τελικό συμβιβασμό, διότι τους παρέχει κάλυψη.
Κερδίζουν, λοιπόν, έτσι και οι δύο πλευρές πολύτιμο χρόνο και οι μεν δανειστές θα προσπαθήσουν να γκρεμίσουν την ελληνική κυβέρνηση με τη βοήθεια των φερέφωνων τους, η δε κυβέρνηση να εδραιώσει την αξιοπιστία της στον ελληνικό λαό και να πάψει να φοβάται. Οι θεσμοί μπορεί να θέλουν κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας, φιλική προς αυτούς και θα χρησιμοποιήσουν γι’ αυτό και πλήθος στελεχών της αντιπολίτευσης και της εγχώριας επιχειρηματικής ελίτ όπου ασκούν άμεση επιρροή.
Η κυβέρνηση πάλι αν ησυχάσει από τον βραχνά της χρηματοδότησης, ελπίζει και σε αλλαγή συσχετισμών στην Ευρώπη, οπότε θα αυξήσει τα διαπραγματευτικά της ατού και ταυτόχρονα θα προσπαθήσει να ενισχύσει την γεωπολιτική ισχύ με τη Ρωσία και την Κίνα. Φυσικά καταφέρνοντας να πάρει μέτρα που θα δικαιώνουν το λαϊκό αίσθημα να πετύχει ένα τεράστιο εσωτερικό βήμα στήριξης.
Συμφωνία, λοιπόν, έρχεται στον πρώτο γύρο και το πιο χοντρό παιχνίδι θα παιχτεί στον δεύτερο γύρο.
Ας μην ξεχνάμε και τους υδατάνθρακες.