Και το πλοίο φεύγει…

Το πλοίο ξεκίνησε το ταξίδι…
Αντί για πυξίδα, διαβάζει ο καπετάνιος τους οιωνούς.
Κατά πού πετούν οι τρίχες της γάτας;
Το δικό μας πλοίο, όλο ταξιδεύει κι όλο στεριά δεν πιάνει.
Πάνω στο κατάστρωμα, οι επιβάτες όλο ρωτούν, όλο ρωτούν “πότε θα σωθούμε;”
“Σκαντζάρισε” ο λοστρόμος, μα τον κρατάει λύπη μεγάλη.
Ο καπετάνιος, όλο και πιο λίγο μιλά, τα μεγάφωνα είναι στην διαπασών· ένα ζεϊμπέκικο που κλαίει για κάποιον Τάσο…
Λίγο το νερό, λίγο το ψωμί, μια μπουνάτσα, μια τρικυμία…
Τι ταξίδι κι αυτό που ξεκίνησε απ’ το Καστελόριζο;
Να το δεις, που χάσαμε την πυξίδα.
Πάνω εκεί… στην γέφυρα του Αδάμ.
Σούσουρο στο κατάστρωμα…
Όλοι ρωτούν, ρωτούν, ρωτούν…
Ποιός καπετανεύει το πλοίο;
Μυρμηγκιάσαμε απ’ τη ζέστη.
Λίγο νερό, λίγο νερό…
Στο μικρόφωνο η διαπασών σου τρυπά τ’ αφτιά….