Κάθε γενιά κι ο αγώνας της

Κάθε εποχή γεννά τα δικά της συναισθήματα. Κάθε εποχή έχει τους δικούς της ήρωες. Η “γενιά του Πολυτεχνείου” είχε τον 17χρονο Διομήδη Κομνηνό.
Κάθε εποχή έχει τη δική της έκφραση, ως αίσθηση ελευθερίας. Αλλιώς τα ’λεγαν οι Ελασίτες, αλλιώς τα λέμε σήμερα.
Κάθε γενιά πάλλεται, ανάλογα με τη συγκυρία. Αλλιώς οι νέοι της δεκαετίας του ’60, αλλιώς οι σημερινοί της ανεργίας και της ξενιτιάς.
Θυμούμαι μια φορά που λέγανε “ένα, δύο, τρία, πολλά Πολυτεχνεία…”. Σήμερα από κάποιους η “γενιά του Πολυτεχνείου” θεωρείται υπεύθυνη για την χρεοκοπία της χώρας.
“Ένα, δύο, τρία, πολλά Πολυτεχνεία”. Κάθε γενιά και μια “ολική έκλειψη του Ηλίου”. Κάθε γενιά, κάθε αγώνας, κάθε μαρτυρολόγιο, κάθε διάψευση.
Μα πάλι εδώ είμαστε, όλοι παρόντες. Εδώ, μπροστά στον βωμό της Ιστορίας. Με άλλα λόγια, με άλλα συναισθήματα. Εδώ, όμως, μπροστά στον ίδιο βωμό της Ιστορίας.
Ένα γαρύφαλο και τότε· ένα γαρύφαλο και τώρα…
«Μας ξέρουν όλους τα πουλιά και τα ελάφια».