Στα τελευταία σηµειώµατα που δηµοσιεύσαµε µε τίτλο: «Προοπτικές και κίνδυνοι στην Ευρωπαϊκή Λογική» είχαµε στόχο να αναδείξουµε τα αδιέξοδα στα οποία οδηγείται η ευρωπαϊκή λογική και πώς εγκαταλείπονται σταδιακά οι αρχές και αξίες που ένωσαν τους Ευρωπαίους σε χαλεπούς καιρούς. Η γένεση των αναγκών που πρέπει να απεικονίζονται λογικά πρέπει να µας οδηγούν στις λύσεις κάθε κακοδαιµονίας, και εδώ ο ρόλος των Βρυξελλών δεν συνάδει µε τις προτάσεις που βλέπουν το φως της δηµοσιότητας.
Αν πάρουµε ως δεδοµένο ότι οι πολίτες της ΕΕ χρειάζονται αποσυµπίεση από την εξέλιξη των ευρωπαϊκών θεµάτων στις αρχές της δεκαετίας που διανύουµε, πόλεµοι στη γειτονιά µας και ακραίες συνθήκες πανδηµίας, που ουδέποτε δεν αποδείχθηκαν, θα καταλήξουµε σε περίεργα συµπεράσµατα όπως: α) η διαρκής µείωση των δαπανών για την ΚΓΠ, β) οι απερίγραπτες περικοπές πληρωµών σε σχέση µε τις προγραµµατισµένες αναλήψεις υποχρεώσεων στην πολιτική συνοχής και στην πολιτική απασχόλησης, γ) υπερβάλλων ζήλος ανάπτυξης νέων και έξω από τις αξίες της ΕΕ θεσµικών θεµάτων, όπως η άµυνα, και άλλα σηµεία, όπως η έλλειψη σπάνιων γαιών.
Όλα τα ανωτέρω δεν συνιστούν απαραίτητη προϋπόθεση είναι να ευρεθεί ένας παράγοντας που θα πυροδοτήσει την αποσυµπίεση αυτή.
Οι φωνές που ακούστηκαν για τον επερχόµενο προϋπολογισµό του 2026 ο οποίος πρόκειται να κοινοποιηθεί εντός των προσεχών ηµερών, ίσως εβδοµάδων και οι προτάσεις που δείχνουν τις προθέσεις που θα αφορούν το νέο Πολυετές ∆ηµοσιονοµικό Πλαίσιο (Π∆Π) της ΕΕ που θα καλύψει την επταετία 2028-2034 συνθέτουν ένα πολύχρωµο τάπητα, όπου κανείς δεν βγάζει συγκεκριµένο νόηµα. Το υλικό που συνέλεξε η Κοµισιόν καταλήγει σε σε 11 κατευθυντήριες συστάσεις που λειτουργούν ως βασικές αρχές για να καθοδηγήσουν τον Ευρωπαίο επίτροπο Προϋπολογισµού, κ. Πιοτρ Σεράφιν. Τις 11 αυτές συστάσεις µετρηµένες από το σχετικό δελτίο τις απαριθµούµε στις ακόλουθες 21:
1. ∆ιασφάλιση της προστασίας του περιβάλλοντος, παράλληλα µε την οικονοµική επιτυχία.
2. Προστασία της φύσης και των φυσικών πόρων µέσω της περιβαλλοντικής εκπαίδευσης και άλλων µέτρων.
3. Μείωση των περιφερειακών ανισοτήτων µέσω της επέκτασης των βασικών υποδοµών και υπηρεσιών.
4. Καταπολέµηση της εγκατάλειψης της υπαίθρου µέσω της εκπαίδευσης, των θέσεων απασχόλησης και της στέγασης.
5. Ουσιαστική και βιώσιµη ένταξη των µεταναστών και των προσφύγων για µια ισχυρότερη Ευρώπη.
6. ∆ηµοσιονοµική στήριξη για ισότιµη πρόσβαση στην υγειονοµική περίθαλψη, την παραγωγή φαρµάκων και τη διασυνοριακή περίθαλψη στην ΕΕ.
7. Στήριξη της ψυχικής υγείας για όλες τις ηλικιακές οµάδες µέσω ολοκληρωµένων δράσεων του προϋπολογισµού της ΕΕ.
8. Μια ισχυρή και ασφαλής ΕΕ έναντι των ψηφιακών απειλών.
9. Μια πιο ανεξάρτητη ΕΕ στον τοµέα της άµυνας.
10. ∆ιασφάλιση ευκαιριών εργασίας για όλους τους νέους και όλες τις νέες, υπό δίκαιες και αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας.
11. Στήριξη της ανάπτυξης µικρών και µεσαίων επιχειρήσεων (ΜΜΕ) και νεοφυών επιχειρήσεων.
12. Ενίσχυση του συστήµατος τροφίµων µέσω της αύξησης της βιωσιµότητας των µεγάλων εταιρειών τροφίµων και της στήριξης των µικροπαραγωγών.
13. Ενδυνάµωση των πολιτών όσον αφορά τη χρήση ψηφιακών τεχνολογιών, συµπεριλαµβανοµένης της ΤΝ.
14. Κυριαρχία της ΕΕ στις ψηφιακές τεχνολογίες.
15. Προώθηση της συµπεριληπτικής εκπαίδευσης υψηλής ποιότητας για όλες και όλους µέσω στοχευµένης ενωσιακής στήριξης.
16. Προαγωγή µιας κοινής ευρωπαϊκής ταυτότητας µέσω της εκπαίδευσης και της ευαισθητοποίησης.
17. Απλούστευση, εναρµόνιση και ψηφιοποίηση των διοικητικών διαδικασιών σε όλα τα κράτη µέλη.
18. Οικοδόµηση ισχυρότερων δεσµών µεταξύ των πολιτών και της ΕΕ για ένα καλύτερο µέλλον.
19. Ανάπτυξη ανανεώσιµων πηγών ενέργειας για τη διασφάλιση της ενεργειακής µας κυριαρχίας.
20. Στρατηγική ισχύς: η απάντηση της ευρωπαϊκής βιοµηχανίας στις παγκόσµιες αναταραχές.
21. Ενίσχυση της διπλωµατικής ευθυγράµµισης εντός της ΕΕ µέσω κοινών αξιών.
Ο αναγνώστης θα κατανοήσει ότι βασικά χαρακτηριστικά των πολιτικών που αναπτύχθηκαν στο παρελθόν λείπουν καταφανώς από τη νέα λογική που άντλησαν οι ειδήµονες των Βρυξελλών. Ούτε για την απασχόληση, ούτε για την περιφερειακή ανάπτυξη, ούτε για την επισιτιστική βοήθεια, την αυτάρκεια ή την αύξηση των εξαγωγών, ούτε για τη µείωση της φτώχειας, µετά τον ορυµαγδό των φτωχοποιήσεων που έφερε η πολιτική που άσκησαν οι ταγοί της Ευρώπης.
Πρέπει να υπενθυµίσουµε ότι η πρόεδρος της Κοµισιόν έχει ήδη βάλει το χέρι της στην κατάργηση των προγραµµάτων και την έκφραση µέσω ενός ετήσιου προγράµµατος για κάθε κράτος µέλος, ώστε να προσδιορίζονται οι ανάγκες που απαιτούνται να καλυφθούν.
Αυτό έχει ιδιαίτερη σηµασία, διότι µπορεί να στοχεύσει να λάβει από τις κυβερνήσεις τη σύµφωνη γνώµη στο βαθµό που θα τους δώσει µέρος της εξουσίας, και µάλιστα σηµαντικό για να καταρτιστούν τα προγράµµατα «εθνικής εµβέλειας». Όµως υποθέτουµε ότι οι µυηµένοι πολιτικοί σε τέτοιες παγίδες δεν πρόκειται να ενδώσουν, δεδοµένου ότι η συνέχεια θα είναι οδυνηρή, όταν θα αρχίσουν να εισπράττουν τα «όχι» από τις κοινοτικές υπηρεσίες, είτε λόγω έλλειψης ωριµότητας είτε λόγω περιορισµένων κονδυλίων.
Στραβά αρµενίζει το πλοίο της ΕΕ και όλοι το βλέπουν, δε συνάδει όµως µε τα συµφέροντα των πλούσιων κρατών µελών και για το λόγο αυτό δεν µπορούµε να είµαστε αισιόδοξοι!
Στο επόµενο θα δώσουµε τη δέουσα προσοχή στον τοµέα των αποταµιεύσεων και τη διασύνδεσή τους µε τις επενδύσεις που είναι αναγκαίες για την ανάπτυξη και την ευµάρεια των πολιτών της ΕΕ.
