Η καταναλωτική κοινωνία!

Καταναλωτική κοινωνία είναι αυτή που παράγει όσο το δυνατόν περισσότερα αγαθά, τα οποία καταναλώνει με γρήγορο ρυθμό. Η βιομηχανική ανάπτυξη, όπως και η τεχνολογία φθάνει στο τέλειο, υπάρχει άφθονο χρήμα και οι άνθρωποι ζουν καιρούς ευημερίας.
Παλαιότερα, οι άνθρωποι ήταν αγρότες, εργάτες, τεχνίτες, δεν είχαν τις προϋποθέσεις ν’ απολαύσουν όσα ήθελαν, αλλά και οι πόλεμοι τους ανάγκαζαν και ζούσαν φτωχά ή μέτρια και αρκούνταν αναγκαστικά στα λίγα αγαθά. Αυτό ωφέλησε μάλλον τους παλαιότερους, γιατί είχαν ανεπτυγμένο τον εσωτερικό και πνευματικό τους κόσμο, γι’ αυτό μας άφησαν τα πολύτιμα μνημεία τέχνης και πνευματικότητας που μας κάνουν υπερήφανους σήμερα. Με την ανάπτυξη των θετικών επιστημών, οι υλικές συνθήκες ζωής καλυτέρεψαν και αυτό φάνηκε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, πρώτα στις ανεπτυγμένες χώρες Αμερική και Ευρώπη, σιγά – σιγά και στην Ελλάδα. Οι άνθρωποι που έμειναν μετά τη μετανάστευση στις άλλες χώρες των αδελφών Ελλήνων, εργάστηκαν εντατικά, σε μια και δυο δουλειές, απέκτησαν χρήματα, δημιούργησαν και έγινε η καλοπέραση και η άνεση όνειρο του λαού.
Το ηλεκτρικό ψυγείο, η ηλεκτρική κουζίνα, το πλυντήριο, η τηλεόραση, το αυτοκίνητο, η άνετη και πολυτελή ενδυμασία, η ανταλλαγή πλούσιων δώρων, οι κοσμικές εκδηλώσεις, τα ταξίδια, τα τέλεια μέσα μετακίνησης και αναψυχής, όλο και περισσότερα ήταν στη διάθεσή μας. Ο νους και ο λογισμός όλων ήταν να κάνουμε τα παιδιά μας επιστήμονες, έστω και να πληρώνουμε ακριβά τη σπουδή τους στο εξωτερικό, ν’ αγοράζουμε συνέχεια και να καταναλώνουμε αλόγιστα. Βέβαια ύστερα από φτώχεια και στέρηση, γέμισε το σπίτι μας αγαθά.
Ακόμα και στο τελευταίο χωριό οι νοικοκυράδες είχαν όλα τα κομφόρ· όχι μόνο ηλεκτρικό πλυντήριο, αλλά και ηλ. στεγνωτήριο. Ύστερα μπήκαν στη ζωή μας τα κινητά τηλέφωνα, οι υπολογιστές και όλα πήγαιναν μια χαρά. Άρχισε ένας φαύλος κύκλος, με τον αγώνα ν’ αποκτήσουμε περισσότερα χρήματα για να αντεπεξέλθουμε στην υπερκατανάλωση.
Η καλοζωία και αυτό το όραμα, μας έκανε και εγκαταλείψαμε τα χωριά μας, τα ωραία πατρικά σπίτια με τις μεγάλες αυλές, τους αμπελώνες, τους ελαιώνες, τα μυρωδάτα οπωροφόρα δέντρα και πηγαίναμε σαν ξένοι στον τόπο μας. Προτιμήσαμε να ζούμε στα μικρά διαμερίσματα των μεγαλουπόλεων, όπου οι συνθήκες ζωής δεν μοιάζουν καθόλου με τις παραδοσιακές συνήθειες. Οι καθημερινές σχέσεις εξαφανίστηκαν. Οι άνθρωποι ζουν στη μοναξιά, είναι άγνωστοι, ακόμη και μ’ αυτούς που τους χωρίζει ένα κατώφλι του διπλανού διαμερίσματος της ίδιας πολυκατοικίας.
Ξαφνικά ξεφύτρωσαν τα παράνομα επαγγέλματα και καταναλωτικές επιχειρήσεις, μόνο με κερδοσκοπικό πνεύμα, οι διαφημίσεις, οι προβολές κ.λπ. Έτσι με κάποιο τρόπο ανυποψίαστο άρχισαν να φαίνονται οι κίνδυνοι, μικροί και μεγάλοι, γιατί, ενώ οι άνθρωποι είχαν στη διάθεσή τους τόσα αγαθά, ξαφνικά βρέθηκαν  “αγράμματοι”, πνευματικά αδύναμοι, ν’ αντιμετωπίσουν τους κινδύνους. Οι έμποροι και οι βιομήχανοι εκμεταλλεύτηκαν τις αλματώδεις προόδους και βρήκαν την ευκαιρία να κερδοσκοπούν.
Το καράβι της ζωής που ταξίδευε στα ήρεμα νερά της ευημερίας βρέθηκε ξαφνικά εγκαταλελειμμένο, ακυβέρνητο, μέσα στα φοβερά κύματα του κέρδους και της παρανομίας και βούλιαξε. Χάθηκαν όλα! Ηρθε η φτώχεια, η πείνα, η στέρηση, η ανεργία, τα δάνεια, οι φόροι, τα χαράτσια, η τρομοκρατία, οι λεηλασίες, η κοινωνική αναστάτωση. Το καλό είναι ότι ξύπνησε, έστω και αργά, η συνείδηση και κάναμε στροφή προς τον εσωτερικό μας κόσμο και τις πνευματικές ανθρωπιστικές μας αξίες και πιστεύω να καταφέρουμε να ξεπεράσουμε θετικά αυτούς τους κινδύνους, γιατί διαφορετικά μας περιμένουν τα χειρότερα.