Κάποτε οι μάσκες θα πέσουν…

Μάλλον οι πολιτικές του μνημονίου έχουν έναν «κατηχητικό, ομολογιακό χαρακτήρα» για ν’ αντιστρέψω τα λόγια του υπουργού Παιδείας.
Υποψιάζομαι ότι ορισμένοι ελπίζουν ότι η θερινή ραστώνη θα κρατήσει για πάντα.
Εχουν την αίσθηση ό,τι ζούμε εν μέσω… μιας “πολιτικής ανάπαυλας”.
Δεν εξηγούνται διαφορετικά οι αποπροσανατολιστικές τακτικές από τη βιώσιμη ανάπτυξη.
Η χώρα έχει έναν χαλκά στη μύτη της και προχωρά.
Γνωρίζουν ότι τα έσοδα μειώνονται, οι εξαγωγές μειώνονται, η καταναλωτική εμπιστοσύνη συρρικνώνεται.
Παρά ταύτα αρκούνται σε αδιευκρίνιστες επινοήσεις που θυμίζουν λαθραίο τακτικισμό.
Μερικές φορές αισθάνομαι ότι ο πολιτικός κόσμος σπέρνει στη θάλασσα.
Η χώρα χρειάζεται καθοδήγηση.
Αντ’ αυτού ιδεολογικές προσκολλήσεις και προπέτασμα καπνού.
Κάποτε, όμως, οι μάσκες θα πέσουν…
Διότι τι να το κάνουμε το καλύτερο μνημόνιο του κόσμου, αν δεν συμπληρώνεται από εθνικές πολιτικές δομικών μεταρρυθμίσεων.
Οι μεταρρυθμίσεις δεν είναι ασώματες.
Απλά νομοθετούνται και προτρέπουν την κοινωνία να ενταχθεί σε αυτό το πλαίσιο.