Καν’ το για τους άλλους άμα δε θες για σένα

Το να εμπλέξεις την τοπική κοινωνία σε έναν σταθερό, εποικοδομητικό και ουσιαστικό διάλογο, με συνομιλητές όλους τους φορείς, σε όποιο μετερίζι κι αν στέκονται, όποιος και να είναι ο προσανατολισμός τους, δηλώνει ευθύνη απέναντι στο ρόλο και το έργο που καλείται κάθε αρχή του τόπου να φέρει εις πέρας.
Ολοι μπορούμε να εκφραστούμε με πλούσιο λόγο, ελκυστικές χειρονομίες, κριτικές με ή χωρίς δόλο. Οφείλουμε όμως, τόσο ως κοινωνία, όσο ξεχωριστά κι ο κάθε πολίτης, νέος ή μεγαλύτερος σε ηλικία, να συμμετέχει σε διάλογο με τους τοπικούς άρχοντες, ώστε η διαμόρφωση του σήμερα και του αύριο του τόπου μας να πλαισιώνεται, από ανθρώπους που συμμετέχουν και όχι να αφήνονται οι πρωτοβουλίες και οι στρατηγικές σε λίγα μόνο μυαλά και χέρια.
Καθημερινά τα ερεθίσματα για τη συγκεκριμένη θέση που διατυπώνω είναι πολλά. Από σκοτεινές γειτονιές, μέχρι ένα κέντρο της πόλης στο οποίο μεταξύ πολλών άλλων, λείπει η χαρά και η ζωντάνια. Από ασυμμάζευτες εστίες σκουπιδιών, μέχρι λακκούβες που μπαλώνονται και ξαναφυτρώνουν μερικά εκατοστά πιο πέρα. Από τοίχους γραμμένους με αλλόκοτα συνθήματα μέχρι νεολαίους οι οποίοι δεν έχουν τα ερεθίσματα, από μία πόλη και όχι μόνο, που θα μπορούσε να τους έχει αγκαλιά και να τους κρατά ψηλά. Από σκόρπιες φωνές που διεκδικούν το αυτονόητο ή μη, χωρίς όμως να έχουν τη διάθεση να συνεργαστούν με άλλες φωνές που και εκείνες διεκδικούν το αυτονόητο ή μη. Από άρχοντες πολλών ταχυτήτων οι οποίοι όμως κάνουν κόντρες μόνο μεταξύ τους.
Ακόμα προσπαθώ να κατανοήσω, πώς ο τόπος μας, ο οποίος το δέχονται δεν το δέχονται ορισμένοι, είναι κέντρο αποφάσεων και παραδειγματισμού για πολλά από τα εν Ελλάδι τεκταινόμενα, παραμένει εδώ και δεκαετίες στην οπισθογραμμή για την βιοτική, πνευματική, περιβαλλοντική πρόοδο. Ταξιδεύοντας αρκετά και βλέποντας πώς εξελίσσονται άλλες κοινωνίες, με πιάνει το παράπονο. Ο κακός μας εαυτός και συνάμα συμβουλάτορας των πράξεων μας, δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα φερέφωνο, είτε κομματισμού, είτε εγωισμού, είτε ιδεοληψιών, είτε συμφεροντολογισμού είτε παλιμπαιδισμού.
Στην ερώτηση: «…μα τόσα σπουδαία δεν υπάρχουν σε τούτο τον τόπο;», η απάντηση είναι για μένα τουλάχιστον πολύ εύκολη. Φυσικά και υπάρχουν όχι μόνο σπουδαία αλλά και αξιόλογα και αξιολάτρευτα που θα μπορούσαν να οδηγήσουν το κάθε έναν μας ξεχωριστά σε μία καθημερινότητα με συνοδό ένα διαρκές χαμόγελο. Όμως αυτή η έλλειψη διαλόγου μεταξύ όλων των μεν με όλους τους δε, η έλλειψη του από κοινού οράματος με παράλληλη την από κοινού δράση, δυστυχώς κουκουλώνει και σιγά σιγά πνίγει κάθε σπουδαίο, κάθε αξιόλογο, κάθε αξιολάτρευτο.
Τελικά μήπως σε τούτο τον τόπο είναι πιο εύκολο να αντιπαθήσεις κάποιον παρά να συμπορπατήσεις μαζί του; Δεν θέλω απάντηση. Πράξεις θέλω, με την ευχή ο δικός μου Πρώτος Ενικός που χρησιμοποίησα στο σημερινό κείμενο κατάθεση, να γίνει και δικός σου Πρώτος Ενικός. Κι αν δεν μπορείς να το κάνεις για σένα, καν’ το για όλους εκείνους που όχι μόνο τους αξίζουν τα Χανιά, αλλά θέλουν να τα παραδώσουν στις επόμενες γενιές αλώβητα.