Καλλίνικος Καστόρχης

Ξεχωριστή θέση ανάμεσα στους κληρικούς του ιερού μας αγώνα, κατέχει και ο Αρχιεπίσκοπος, Καλλίνικος Καστόρχης (1789-1877).
Eίχε την τύχη να γεννηθεί στη Δημητσάνα και να μαθητέψει στην περίφημη σχολή της. Από τα μικρά του χρόνια είχε κλίση προς ιεροσύνη. Το 1814 περιεβλήθη το μοναχικό σχήμα και ως ιεροδιάκονος υπηρέτησε στην Ιερά Μονή Βουλκάνου Μεσσηνίας που στον καιρό της Τουρκοκρατίας είχε αναγνωριστεί σταυροπηγιακή και είχε ανακηρυχτεί «ελευθέρα, ασύδοτος, ακαταπόνητος, εις μηδέν υποκείμενη», όπως μαρτυρούν τα σωζόμενα γράμματα. Από εκεί το 1817 πήγε στη Σμύρνη να ακούσει το σχολάρχη της Ευαγγελικής σχολής τον περίφημο Κωνσταντίνο Οικονόμου και αργότερα τον ονομαστό Θεόφιλο Καΐρη στις Κυδωνίες.
Το 1820 τον καλεί στην Κωνσταντινούπολη ο συγγενής του εθνομάρτυρας Γρηγόριος ο Ε’, τον χειροτονεί πρεσβύτερο και τον εξαποστέλλει στο Μοριά ο προνοητικός πατριάρχης. Με την έκρηξη τις επανάστασης ο Καλλίνικος ακολουθεί το στρατόπεδο του Κολοκοτρώνη και διακρίνεται σαν ιεροκήρυκας και λειτουργός των μαχόμενων. Παράλληλα προσφέρει και τις διδασκαλικές του υπηρεσίες για τη μόρφωση των νέων της Τριπολιτσάς που διψούσαν για μόρφωση.
Εκτός από τις παραπάνω προσφορές, ο Καλλίνικος έφερε σε πέρας και πολλές άλλες εμπιστευτικές αποστολές που κατά καιρούς του ανέθετε ο Γέρος του Μοριά. Στην εποχή του Καποδίστρια έγινε γραμματέας του υπουργείου Θρησκείας και αργότερα της εκκλησιαστικής Επιτροπής Αθηνών. Επίσης με την ειρηνευτική του διάθεση, πολλές φορές συνετέλεσε στην παγίωση του νεοσύστατου κράτους και στην καταστολή επαναστάσεων, όπως του Γριτζάλη στη Μεσσηνία το 1834 και του Κριεζώτη στην Εύβοια το 1847.
Το 1852 χειροτονήθηκε αρχιεπίσκοπος και εποίμανε το λαό της Φθιώτιδας και της Λοκρίδας.
Το 1871 δοκίμασε μία εξαιρετική χαρά. Προκρίθηκε και προέστη της επιτροπής μαζί με τον επίσκοπο Ζακύνθου Νικόλαο, των αρχιμανδριτών Αβέρκιου Λαμπίρη και Αγαθαγγέλου Λεκοπούλου και του ταγματάρχου ιππικού Γεωργίου Αγγελόπουλου, πήγαν με κυβερνητική εντολή στην Οδησσό και εφρόντισαν τη μετακομιδή των ιερών λειψάνων του πατριάρχου Γρηγορίου του Ε’ στην Αθήνα, πενήντα ακριβώς χρόνια μετά τον απαγχονισμό του.
Τέλος, αξίζει ιδιαίτερα να μνημονευτεί πως η πιο αξιόλογη προσφορά του ήταν η έκδοση των απομνημονευμάτων του επισκόπου Παλαιών Πατρών Γερμανού που έκαμε το 1837.