Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024

“Ηταν κι αυτό μία αιτία για να πεθάνει ο Ευγένιος”

Από τις εκδόσεις “Ι. ΣΙΔΕΡΗΣ” έχει κυκλοφορήσει το μυθιστόρημα του Σαράντου Ι. Καργάκου υπό τον τίτλο “Ήταν κι αυτό μια αιτία για να πεθάνει ο Ευγένιος”. Μια καλαίσθητη έκδοση 254 σελίδων. Ο Σαράντος Ι. Καργάκος είναι φυσικά ο πνευματικός άνθρωπος, που ξεχώρισε στην εποχή μας.
Οπως στους σιτοβολώνες κάποια στάχυα ξεχωρίζουν και είναι ψηλότερα απ’ τ’ άλλα.  “Ένας αυτός για μύριους” σήκωσε στους ώμους του τον αγώνα και την αγωνία του πνεύματος των τελευταίων δεκαετιών. Εχει ο συγγραφέας αυτός τη  σφραγίδα της θείας δωρεάς και προικοδοτεί την πνευματική περιουσία της ανθρωπότητας μαζί με ολίγα ακόμη δημιουργικά τέκνα της, όπως σημείωνε ο Εγελος.
Προσπαθεί να μελετήσει τα ιστορικά και κοινωνικά δρώμενα, το ιλιγγιωδώς συμβαίνον και τα έσχατα προβλήματα της υπάρξεως και της πορείας του ανθρώπου πάνω στη γη. Επιθεωρητής του καλού και του ριζικού εθνικού και πνευματικού θαυμασμού και τιμητής της πνευματικής έκπτωσης των καιρών μας, του χυδαίου, του κίβδηλου, του άδειου, του τίποτε, του κατασκευασμένου και όχι εμπνευσμένου. Ερευνά και αναζητεί πάντα την αλήθεια ο δάσκαλος και διδάχος Σαράντος Καργάκος σε καιρούς, που οι πολλοί το αποφεύγουν. «Αταλαίπωρος τοις πολλοίς η ζήτησις της αληθείας και εις τα ετοίμα μάλλον τρέπονται», Θουκυδίδης, Α, 20, 20. Εμείς, οι πολλοί πρέπει να ακούμε τις αλήθειες, όπως αυτές μας προσφέρονται, με αγωνία και αγώνα, από τον Σαράντο Καργάκο και να μην ομοιάζουμε με τον Πιλάτο και σ’ αυτό: «Λέγει αυτώ ο Πιλάτος, τι εστίν αλήθεια; Και τούτο ειπών πάλιν εξήλθεν προς τους Ιουδαίους» κατά Ιωάννη, ΙΗ, 38. Δεν περίμενε την απάντηση του Ιησού. Οσα ενσωματώνονται στις 254 σελίδες του βιβλίου αυτού του συγγραφέα Σαράντου Καργάκου, περιγράφονται και αποδίδονται έντεχνα, συμβαίνουν στα χρόνια της εμφύλιας σύρραξης εν μέρει και κυρίως στην πρώτη δεκαετία, που ακολούθησε.
Στα πέτρινα αυτά χρόνια, που ακολούθησαν τον εμφύλιο πόλεμο και που τόσα συνέβαιναν: Οι πολλοί να προσπαθούν να ξαναοικοδομήσουν την πατρίδα πάνω στα ερείπια, μια μερίδα νικητών να εξαργυρώνει τη συμμετοχή της στον πόλεμο με παράνομο πλουτισμό, παραγόμενο με την κοινωνική και οικονομική αποκτήνωση, πολλοί από τους ηττημένους να αφομοιώνονται από το σύστημα και άλλοι να προσπαθούν να μετατρέψουν την ήττα σε ηθική και πνευματική νίκη. Δίκες, χιλιάδες δίκες, με δίκαιες και άδικες αποφάσεις, με ελλιπή ή ανύπαρκτα ή ψευδή στοιχεία. Με εκτελέσεις ανθρώπων, με εκτοπίσεις σε κολαστήρια, με προδοσίες ανθρώπινες. Αυτά στο εσωτερικό της χώρας. Στο εξωτερικό ο ψυχρός πόλεμος. Η κορύφωση της σταλινικής νοοτροπίας και ιδεολογίας και μετά το 1953 η αποσταλινοποίηση, η εξέγερση της Ουγγαρίας, το πύργωμα και ο μετεωρισμός του στυγνού καπιταλισμού στη Δύση και ιδίως στις Η.Π.Α.
Το κυνήγι των εξοπλισμών και της υψηλής τεχνολογίας. Τόσο υψηλής, που η καταστροφή είχε εισέλθει στον ορίζοντα της δυνατότητας. Ωστόσο, παρά την τεχνική πρόοδο ο άνθρωπος εκινείτο στη δεκαετία αυτή του 1950 (και κινείται και σήμερα) στο ηλιακό σύστημα, μη μπορώντας να εισδύσει στο κοσμικό διάστημα. Είναι αυτό ένα όριο ή μία ποινή και καταδίκη; Ποια θε μπορούσε να είναι η τύχη στη δεκαετία αυτή ενός απλού νέου, ο οποίος δεν λειτουργούσε μέσα από την δύναμη των λεγεώνων των νικητών του πολέμου, ούτε μέσα από τον σκληρό πυρήνα της οργάνωσης των ηττημένων; Και όταν αυτός ο νέος συμβαίνει να είναι και ιδιόρρυθμος και κάπως “αλαφροΐσκιωτος”; Και αν δεν ενδιαφέρει αυτός ο νέος, αλλά ολόκληρη η γενιά του; Ο πρωταγωνιστής λοιπόν, το κύριο πρόσωπο του μυθιστορήματος, προβάλλει. Ενα νέο παιδί από τη Μάνη και τ’ όνομά του Ευγένιος. Σπάνιο τ’ όνομα αυτό στην Ελλάδα, διαχρονικά. Δεν είναι τυχαίο τ’ όνομα, σημαίνει πολλά: «Αρχή σοφίας ονομάτων επίσκεψις», εδίδαξε ο Αντισθένης. Ευγένιος, άρα ευγενής ως προς τους τρόπους, έχων λεπτά αισθήματα, ευειδής κ.λπ. Ο αναγνώστης του μυθιστορήματος αυτού θα εύρει τα στοιχεία αυτά του Ευγένιου. Κινείται ο βίος του Ευγένιου από τη Μάνη στον Πειραιά και στην Αθήνα. Οι λόγοι της αναγκαστικής φυγής του Ευγένιου, των γονέων του και των αδελφών του από τη Μάνη στον Πειραιά, αναλύονται εκτενώς στο βιβλίο. Ας αφήσουμε τον αναγνώστη ο ίδιος να τους διαβάσει. Θα πούμε μόνο ότι ο τότε Εισαγγελέας του Γυθείου Δελλαπόρτας στο βιβλίο του “Το σημειωματάριο ενός Πιλάτου”, αναφέρει ότι μία μάνα τον παρακάλεσε να βάλει τον γιο της στην φυλακή, μήπως γλυτώσει από την μανία των αντιπάλων! Πόσο βάρβαρη μπορεί να είναι η ανθρώπινη ψυχή; «Και είπεν Κύριος … ο λογισμός της καρδίας του ανθρώπου κακός εστίν εκ νηπιότητος αυτού…», Γένεσις, Η, 20, 21. Τελικά δεν σώθηκε ο γιος της μάνας εκείνης, γιατί έγινε τη νύχτα επιδρομή στη φυλακή του Γυθείου και εξοντώθηκαν οι φυλακισμένοι! Οι συνθήκες που οδήγησαν τον Ευγένιο σε δίκη και η εξέλιξη της δίκης, καλύτερα να αφεθεί στον αναγνώστη αποκλειστικά και να μη γίνει προϊδεασμός του. Περιοριζόμαστε να ειπούμε ότι ο συγγραφέας Σαράντος Καργάκος απέδωσε άριστα τους χαρακτήρες του Αστυνόμου, του Εισαγγελέα, του Προέδρου του Δικαστηρίου, του κατηγορουμένου Ευγένιου, κυρίως δε και πρωτίστως του συνηγόρου υπερασπίσεως Σταύρου Κανελλίδη. Υποψιαζόμαστε ότι κατά νου είχε ο συγγραφέας τον αείμνηστο ποινικολόγο Σταύρο Κανελλόπουλο. Η υποψία μας ενισχύεται από τις αναφορές για πολλές παραστάσεις του συνηγόρου αυτού σε δίκες αριστερών, από τις υψηλές αμοιβές του, από τη δεινότητά του κλπ.
Η υποψία μας μάλλον είναι βάσιμη, αλλά και εάν δεν είναι, μένει η άψογη περιγραφή από τον συγγραφέα του όποιου συνηγόρου.
Σπουδαίο και το κεφάλαιο, που αναφέρεται στις εκλογές του 1958, στις οποίες είχαμε “το ατύχημα”, να γίνει αξιωματική αντιπολίτευση η Ε.Δ.Α με ποσοστό 25% των ψήφων. Είναι, όμως, ο Ευγένιος, που ταλανίζεται τόσο ή μήπως όλη η γενιά του και μαζί η γενιά του συγγραφέα; Υπάρχει και το θέμα του θανάτου. Αυτός, χωρίς να αναλύεται και χωρίς να χρωματίζεται από τον συγγραφέα, υφέρπει και υπάρχει σε όλα τα κεφάλαια, ως ενεστώς και ερχόμενος! Αν ορθά ερμηνεύουμε το βιβλίο, φαίνεται να μην αξιολογείται ο θάνατος ως απόλυτο κακό. Και δεν θα μπορούσε να είναι το πράγμα άλλως πως. Ο Σωκράτης στο τέλος της απολογίας του θέτει το πρόβλημα: «Αλλά γαρ ήδη ώρα απιέναι, εμοί μεν αποθανουμένω, υμίν δε βιωσομένοις, οπότεροι δε ημών έρχονται επ’ άμεινον, πράγμα άδηλον παντί, πλην ή τω θεώ». Την ίδια απορία έχει και ο Πλάτωνας «Τις δ’ οίδεν ει το ζην μεν εστί κατθανείν, το δε κατθανείν δε ζην κάτω νομίζεται», Πλάτωνος, Φαίδων. Και ο Επίκουρος μας δίδαξε, να μην νοιαζόμαστε για τον θάνατο, γιατί δεν θα τον ανταμώσουμε ποτέ: Όταν υπάρχουμε εμείς, δεν υπάρχει αυτός και όταν θα υπάρχει αυτός, δεν θα υπάρχουμε εμείς. Συμπερασματικά, λέμε ότι ο συγγραφέας Σαράντος Καργάκος ευμοίρησε και σε αυτό το βιβλίο του, το οποίο χρήσιμο είναι να διαβαστεί πλατύτερα. Η ωφέλεια, κυρίως των νέων, θα είναι μεγάλη. «Το φρέαρ βαθύ και άντλημα ουκ έχομεν». Ας ακολουθήσουμε τις προτροπές του συγγραφέα για λύτρωση μέσα από το άλγος της γνώσης: «Εν πλήθει σοφίας πλήθος γνώσεως και ο προστιθείς γνώσιν προσθήσει άλγημα», σημειώνει ο Εκκλησιαστής.


Ακολουθήστε τα Χανιώτικα Νέα στο Google News στο Facebook και στο Twitter.

Δημοφιλή άρθρα

Αφήστε ένα σχόλιο

Please enter your comment!
Please enter your name here

Μικρές αγγελίες

aggelies

Βήμα στον αναγνώστη

Στείλτε μας φωτό και video ή κάντε μία καταγγελία

Συμπληρώστε τη φόρμα

Ειδήσεις

Χρήσιμα