Δεκαπέντε ταινίες με μοναδικές ιστορίες ζωής, από το 16ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, θα προβληθούν στις 24 και 25 Μαρτίου στα Χανιά, λίγο μετά το κλείσιμο της αυλαίας του Φεστιβάλ στη Θεσσαλονίκη.
Οι προβολές θα γίνουν στον κινηματογράφο “Αττικόν” σε καθημερινούς ρυθμούς φεστιβάλ από τις 7 το απόγευμα έως τις 12 το βράδυ.
Η διοργάνωση στα Χανιά γίνεται από την μηνιαία εφημερίδα “Πυξίδα της Πόλης” και την νεοσύστατη κινηματογραφική λέσχη cine-Ιστορίες.
Επιμέλεια προγράμματος – επιλογή ταινιών : Ματθαίος Φραντζεσκάκης.
ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ
Δευτέρα 24 Μαρτίου 2014
7μ.μ. – 8μ.μ.: “Λούης – επτά φορές να πέφτεις, οκτώ να σηκώνεσαι”.
8μ.μ.- 8:30μ.μ.: “Bref”.
8:30μ.μ. – 8:45 μ.μ. Διάλειμμα.
8:45 μ.μ. – 8:55μ.μ.: “Unplugged”.
9μ.μ. – 10:20μ.μ.: “pilgrIMAGE: προσκύνημα στην εικόνα”.
10:20μ.μ. – 10:35μ.μ.: Διάλειμμα
10:30 μ.μ. – 12μ.: “Μαθαίνω την Αμερική”.
Λούης – επτά φορές να πέφτεις, οκτώ να σηκώνεσαι
Σκηνοθεσία: Γιώργος Χρ. Ζέρβας. Σενάριο: Γιώργος Χρ. Ζέρβας, Βαγγέλης Παπαδάκης. Διεύθυνση Φωτογραφίας, Μοντάζ, Ηχος, Παραγωγός: Γιώργος Χρ. Ζέρβας. Παραγωγή: Γιώργος Ζέρβας Film Productions. DigiBeta Color-B&W, Ελλάδα, 62’, 2014.
Ο 86χρονος Λεωνίδας Λάμπρου έζησε και ζει μια σχεδόν κανονική ζωή στο Ναύπλιο. Κανονική, γιατί δεν διέφερε ουσιαστικά από τις ζωές πολυάριθμων Ελλήνων. Σχεδόν κανονική, γιατί κάποια δραματικά γεγονότα σημαδεύουν μέχρι σήμερα τη ζωή του. Μέσα από την καθημερινότητά του, αλλά και από κινηματογραφικές ταινίες που ο ίδιος είχε τραβήξει με μια ερασιτεχνική κάμερα Super 8mm και ξαναβλέπει μετά από σαράντα τόσα χρόνια, αναδεικνύονται στιγμές από το παρελθόν του, από τη ζωή στη γενέθλια πόλη του, από γεγονότα ιστορικά που τον καθόρισαν.
Bref
Σκηνοθεσία: Χριστίνα Πιτούλη. Σενάριο: Χριστίνα Πιτούλη, Ana Pozo. Διεύθυνση Φωτογραφίας: Ana Pozo, Carlos Munoz Gomez-Quintero. Μοντάζ: Ana Pozo, Χριστίνα Πιτούλη, Juan Monsalve. Ήχος, Παραγωγός: Χριστίνα Πιτούλη. Παραγωγή: MKO Metges del Mon Catalunya, Spain. HDCam Έγχρωμο, Ελλάδα-Ισπανία, 30’, 2013
Μέσα από συζητήσεις με μετανάστες από την Αφρική που ζουν στην Ισπανία, το ντοκιμαντέρ προσεγγίζει το θέμα της κλειτοριδεκτομής. Οι αντικρουόμενες απόψεις και εμπειρίες τους αποκαλύπτουν την πολυπλοκότητα αυτού του αμφιλεγόμενου ζητήματος, στον πυρήνα του οποίου τα όρια της πολιτιστικής κληρονομιάς και αυτά των ανθρώπινων δικαιωμάτων συναντιούνται.
Unplugged
Σκηνοθεσία: Τζώρτζης Γρηγοράκης. Διεύθυνση Φωτογραφίας: Matthias Pilz. Μοντάζ, Ήχος: Κενάν Ακάουι. Παραγωγός: Τζώρτζης Γρηγοράκης. Παραγωγή: Plenary Sessions. Συμπαραγωγή: Tom Talent Entertainment. HDCam Έγχρωμο, Ελλάδα-Ελβετία, 10’, 2013.
Τι σημαίνει “unplugged”; Τι σχέση δημιουργεί μεταξύ των μουσικών και του κοινού; Για ποιο λόγο δημιουργούν οι καλλιτέχνες μουσική; Το ντοκιμαντέρ εξερευνά τη live unplugged μουσική σκηνή, στο πλαίσιο του Zermatt Music Festival, του μοναδικού φεστιβάλ unplugged μουσικής στην Ευρώπη. Παρουσιάζονται διεθνούς φήμης καλλιτέχνες (Skunk Anansie, Morcheeba κ.ά.) καθώς επίσης και νέα ταλέντα της ευρωπαϊκής σκηνής σ’ ένα εκπληκτικό περιβάλλον, στη μαγευτική φύση των Ελβετικών Άλπεων.
pilgrIMAGE: προσκύνημα στην εικόνα
Σκηνοθεσία: Πίτερ Ουιντόνικ, Μίρα Μπερτ-Ουιντόνικ. Διεύθυνση Φωτογραφίας: Peter Wintonick, Mira Burt – Wintonick. Μοντάζ: Catherine Legault. Ήχος: Peter Wintonick, Mira Burt – Wintonick. Μουσική: Florencia Di Concilio. Παραγωγός: Peter Wintonick, Francis Miquet. Παραγωγή: Necessary Illusions, Canada. ProRes Έγχρωμο, Καναδάς, 82’, 2008.
Σ’ αυτό το road movie με θέμα το σινεμά, ο Πίτερ Ουιντόνικ ταξιδεύει σ’ όλον τον κόσμο παρέα με την εικοσάχρονη κόρη του Μίρα που ασχολείται με τα μίντια. Ταξιδεύουν στην ιστορία του κινηματογράφου και στο μέλλον των μίντια, εξετάζοντας το πώς διαφορετικές γενιές δημιουργών βλέπουν, χρησιμοποιούν ή κατασκευάζουντις ταινίες, τις εικόνες, τον ήχο και τα μίντια.
Μαθαίνω την Αμερική
Σκηνοθεσία: Ζαν-Μισέλ Ντισάρ, Γκίτε Πενγκ. Διεύθυνση Φωτογραφίας: Jean-Michel Dissard, Andrew Freiband. Μοντάζ:Alison Shurman. Μουσική: Naim Amor. Παραγωγός: Jean Michel-Dissard, Gitte Peng. Παραγωγή: I Learn America LLC., USA. HD Cam Έγχρωμο, ΗΠΑ, 92’, 2013.
Στην Αμερική, ένα στα τέσσερα παιδιά είναι γόνος μεταναστών. Ήρθαν για να μείνουν και είναι το μέλλον της χώρας. Το πώς θα τους καλωσορίσει αυτή η χώρα θα καθορίσει τη φύση της διαρκώς αναδυόμενης ταυτότητάς τους στα επόμενα χρόνια. Στο Διεθνές Λύκειο του Λαφαγιέτ, ένα δημόσιο λύκειο του Μπρούκλιν για άρτι αφιχθέντες μετανάστες απ’ όλον τον κόσμο, πέντε έφηβοι βάζουν τα δυνατά τους να μάθουν αγγλικά, να προσαρμοστούν σε οικογένειες που δεν έχουν δει για χρόνια, και να δημιουργήσουν ένα δικό τους μέλλον ενώ ενηλικιώνονται σε μια ξένη γη.
Τρίτη 25 Μαρτίου 2014
7μ.μ. – 7:25μ.μ.: “Χρυσό δάσος”.
7:30μ.μ. – 7:50μ.μ.: “Κοινωνικό Ωδείο – Notes”.
7:50μ.μ. – 8:20μ.μ.: “Οπτική γωνία: Το χρώμα”.
8:20μ.μ. – 8:30μ.μ.: Διάλειμμα.
8.30μ.μ. – 10:20μ.μ.: “Καλάβρυτα -Ανθρωποι και σκιές”.
10:20μ.μ. – 10:30μ.μ.: Διάλειμμα.
10:30μ.μ. – 11:25μ.μ.: “Χωρίς ανάσα – Relentless”.
11:25μ.μ. – 12:10μ.μ.: “10000 νύχτες”.
Χρυσό δάσος
Σκηνοθεσία: Στρατής Βογιατζής. Σενάριο: Αλεξάνδρα Σαλίμπα, Θοδωρής Αρμάος. Διεύθυνση Φωτογραφίας: Στρατής Βογιατζής, Θέκλα Μαλάμου. Μοντάζ: Θοδωρής
Αρμάος. Ήχος: Θέκλα Μαλάμου. Μουσική: Γιάννης Χρηστίδης. Παραγωγός: Στρατής Βογιατζής. Παραγωγή: Θέτις – The Caravan Project. DCP Έγχρωμο, Ελλάδα, 24’, 2014.
Ο Γιώργος Καλύβας είναι ένας γεωργός που δεν έκανε οικογένεια αλλά “έκανε” δέντρα, που λάτρεψε τη πατρογονική του γη και ζει μόνος του μέσα στο αρχέγονο δάσος των Σκουριών, καλλιεργώντας με αφοσίωση τις καρυδιές, τις καστανιές και φροντίζοντας τα μελίσσια του. Η μοίρα του Γιώργου είναι αλληλένδετη με τη μοίρα του δάσους, το οποίο κινδυνεύει λόγω του ορυκτού πλούτου που κρύβεται στο υπέδαφός του. Η πρόθεση μιας πολυεθνικής να κατασκευάσει ένα ορυχείο χρυσού μέσα στο δάσος των Σκουριών, μερικά μέτρα από το κτήμα του Γιώργου, έχει δημιουργήσει μια άνιση μάχη και έχει πολλαπλασιάσει γι’ αυτόν το μέγεθος της μοναξιάς και της απόγνωσης.
Κοινωνικό Ωδείο – Notes
Σκηνοθεσία, Σενάριο: Θέκλα Μαλάμου, Αλεξάνδρα Σαλίμπα. Διεύθυνση Φωτογραφίας: Θέκλα Μαλάμου. Μοντάζ: Ιωάννα Πογιαντζή. Ήχος: Γιάννης Γιαννακόπουλος. Παραγωγή: The Caravan Project. DCP Έγχρωμο, Ελλάδα, 19’, 2014
Το Κοινωνικό Ωδείο είναι μια συλλογικότητα μουσικών στην Αθήνα που έχει στόχο να προσφέρει δωρεάν μαθήματα μουσικής σ’ όσους επιθυμούν να μάθουν μουσική και δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα. Στο Ωδείο διδάσκουν 66 καθηγητές και φοιτούν 100 μαθητές διαφόρων ηλικιών. Ένα εγχείρημα που βασίζεται στην αλληλεγγύη και τη συνεργατικότητα, αποκτάει δύναμη αλλιώτικη και λειτουργεί με κανόνες διαφορετικούς από αυτούς που ξέραμε ώς τώρα.
Το χρώμα
Σκηνοθεσία, Σενάριο: Σταύρος Ψυλλάκης. Διεύθυνση Φωτογραφίας: Αλέκος Γιάνναρος. Μοντάζ: Σταύρος Ψυλλάκης, Γιώργος Πατεράκης. Ήχος: Κώστας Κουτελιδάκης. Παραγωγός: Νίκος Πανουτσόπουλος, Λένα Αναστασιάδου. Παραγωγή: Δημόσια Τηλεόραση. Συμπαραγωγή: Σταύρος Ψυλλάκης. DigiBeta Έγχρωμο-Ασπρόμαυρο, Ελλάδα, 29’, 2014.
«Δεν υπάρχει σύγκριση ασπρόμαυρου και έγχρωμου, αλλά νομίζω έχω ανάγκη το χρώμα στη ζωή μου έτσι κι αλλιώς». Ο Στράτος Καλαφάτης, φωτογράφος από την Καβάλα που ζει στη Θεσσαλονίκη, παρουσιάζει τη δουλειά του σ’ ένα ντοκιμαντέρ της σειράς “Οπτική γωνία”. Ο τρόπος που επιλέγει να φωτίζει με φλας τα πρόσωπα δημιουργεί συχνά μια σχεδόν εξωπραγματική σχέση αντικειμένου και περιβάλλοντος. Το στοιχείο αυτό αναδεικνύεται περισσότερο με τη χρήση του χρώματος και της ειδικής επεξεργασίας στην εμφάνιση των φιλμ, δημιουργώντας μια χρωματική παλέτα, η οποία ακροβατεί ανάμεσα στο πραγματικό και σε κάτι που είναι επινοημένο ή φανταστικό.
Καλάβρυτα – Άνθρωποι και Σκιές
Σκηνοθεσία, Σενάριο: Ηλίας Γιαννακάκης. Διεύθυνση Φωτογραφίας: Claudio Bolivar. Μοντάζ: Δώρα Μασκλαβάνου. Ήχος: Γιώργος Πόταγας. Παραγωγός: Ηλίας Γιαννακάκης. DigiBeta Έγχρωμο-Ασπρόμαυρο, Ελλάδα, 112’, 2014.
Καλάβρυτα. Δεκέμβριος 1943. Ενας αφανισμός. Εκτέλεση ολόκληρου του ανδρικού πληθυσμού από 14 χρονών και πάνω. Πυρπόληση όλων των σπιτιών. Και απέμειναν οι μανάδες. Με τα μικρά τότε παιδιά τους. Τα οποία σήμερα είναι ηλικιωμένοι άνθρωποι. Δεν είναι μονάχα η μνήμη της καταστροφής και του αίματος που τους έχει στοιχειώσει. Είναι τα ερωτήματα που βαραίνουν ακόμα περισσότερο. Θα είχαμε αποφύγει την καταστροφή αν οι αντάρτες δε σκότωναν τους Γερμανούς;
Τι σημαίνει η λέξη αντίποινα; Και τι η λέξη καταστροφή; Γιατί εμείς; Περισσότερο από ένα ιστορικό ντοκιμαντέρ πάνω στη φρίκη, μια ταινία συλλογικό πορτρέτο των επιζώντων που προσπαθούν, 70 χρόνια τώρα, να καταλάβουν ποιοι είναι και τι πραγματικά τους συνέβη.
Relentless
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Στατήρης. Σενάριο: Δημήτρης Στατήρης, Paolo Robaudi, Roberto Barbierato. Διεύθυνση Φωτογραφίας: Roberto Barbierato. Μοντάζ: Δημήτρης Στατήρης, Annalisa Schillaci, 24 Steps. Ήχος: Paolo Benvenuti,Simone Paolo Oliviero. Μουσική: La Crus, Doppia I & Ville, Paine Quadreli. Παραγωγός: Δημήτρης Στατήρης,Luca Jaeggli. Παραγωγή: RSI Radiotelevisione Svizzera, Switzerland. HDCam Έγχρωμο, 53’, 2013
Η ζωή έδειξε το σκληρό της πρόσωπο στον Τζάκομπε Φραγκομένι. Πέρασε την παιδική του ηλικία στα ζοφερά περίχωρα του Μιλάνου, σ’ ένα βάναυσο περιβάλλον, μ’ έναν αλκοολικό πατέρα που χτυπούσε τη γυναίκα και τα παιδιά του. Ο Τζάκομπε δεν αργεί να πάρει τον δρόμο των ναρκωτικών. Αλλά ο Τζάκομπε δεν είναι τυχαίος. Ξεκινάει μόνος του τη μάχη της απεξάρτησης μέσω της πυγμαχίας, στην οποία στρέφεται για να χάσει βάρος, κατά τα λεγόμενά του. Χάρη στην αφοσίωση και τη στοργή του πρώτου του προπονητή, Οτάβιο Τάτσι, o “Τζάκο” χτίζει μια λαμπρή καριέρα.
10000 νύχτες
Σκηνοθεσία, Σενάριο: Κώστας Ανέστης. Διεύθυνση Φωτογραφίας: Τάσος Νικολάου, Κώστας Καρπίδας, Κώστας Αμυγδαλίτσης, Κώστας Καψαλάς. Μοντάζ: Αθανασία Ξαφάρα. Ήχος: Κώστας Αναγνώστου, Γιάννης Εμφιετζίδης. Μουσική: Γιώργος Πολύζος. Παραγωγός: Γιώργος Λάγδαρης. Παραγωγή: Lagdaris Productions. BetaSP Έγχρωμο, Ελλάδα, 50’, 2013.
Το 1981, δύο επαγγελματίες μουσικοί, ο Σπύρος Ποδάρας και ο Χρίστος Τόλος, μετά από το κλείσιμο χώρων ζωντανής μουσικής στη Πλάκα, ανοίγουν στον Βόλο, που ακόμη ζει σε αργούς, επαρχιακούς ρυθμούς, το “Καφέ Σαντάν”: ένα μπαρ με ζωντανή ροκ μουσική που γίνεται τόπος καλλιτεχνικής έκφρασης ανθρώπων με ανησυχίες και ελεύθερο πνεύμα, αλλάζει τον τρόπο ζωής της νεολαίας στην πόλη και αποκτά τη δική του μυθολογία.
Το 2009, το κτήριο που στεγάζει το “Σαντάν” δίνεται αντιπαροχή και οδηγείται σε κατεδάφιση.
Οι τελευταίες βραδιές είναι γεμάτες ζωντανή μουσική, συναντήσεις παλιών θαμώνων και νέων επισκεπτών, αναμνήσεις και ροκ ιστορίες.
