Θα σας πω µια ιστορία.
Ένα σούρουπο, µε ζέστη πολλή έψαχνα θέση να σταθµεύσω στην πόλη. Μετά από περίπου είκοσι λεπτά αναζήτησης, καθώς έµπαινα σε οργανωµένο επί πληρωµή χώρο στάθµευσης που διαχειρίζεται ο ∆ήµος, βλέπω ένα αυτοκίνητο να ξεπαρκάρει από µια θέση. Ανάβω αλάρµ και σταµατώ περιµένοντας να βγει για να παρκάρω.
Μόλις βγήκε, διαπίστωσα ότι το σηµείο ήταν διαγραµµισµένο, απαγορευόταν δηλαδή η στάθµευση. Έσβησα τα αλάρµ και προχώρησα. Καθώς έκανα τον γύρο και έφτανα απέναντι από το διαγραµµισµένο σηµείο προς την έξοδο, ένα άλλο αυτοκίνητο έµπαινε στην απαγορευµένη θέση που εγώ προσπέρασα.
Η 8χρονη κόρη µου, που ήταν µαζί µου στο αυτοκίνητο, µου επισήµανε το γεγονός. Τη ρώτησα ποια είναι η γνώµη της για αυτό που κάναµε. Ένιωθε ότι κάναµε αυτό που οφείλαµε ή ότι ήµασταν κορόιδα που αφήσαµε µια δυσεύρετη θέση στάθµευσης;
Μου απάντησε ότι αν η τροχαία έγραφε πρόστιµο στον παραβάτη, τότε θα ένιωθε δικαιωµένη. Αν όµως δεν έπαιρνε πρόστιµο ο οδηγός του αυτοκινήτου που παρέβη τον νόµο, τότε θα σκεφτόταν ότι ίσως κάναµε λάθος.
Άρχισα λοιπόν να της εξηγώ ότι ο πολίτης που σέβεται την οµάδα στην οποία έχει αποδεχτεί να ανήκει, δεν χρειάζεται αστυνόµους και πρόστιµα να του θυµίζουν τι πρέπει να κάνει και τι όχι. Χρειάζεται να έχει διδαχτεί την αξία της τήρησης των κανόνων που βοηθούν την οµάδα να λειτουργεί δίκαια. Αν αισθάνεται ότι ένας κανόνας είναι άδικος, χρειάζεται να διαµαρτύρεται για αυτόν. Αλλά αν δεν µπορεί να προσάψει αδικία στον κανόνα, χρειάζεται ο ίδιος να διαφυλάσσει την τήρησή του. Ακόµα και αν οι άλλοι δεν το κάνουν.
«Ναι, αλλά έτσι δεν θα βρούµε θέση στάθµευσης και εγώ θα αισθάνοµαι αδικηµένη. Και η αδικία θα µε γεµίζει θυµό», µου είπε.
Λίγη ώρα µετά, στο υπαίθριο θέατρο της πόλης που διαχειρίζεται ο ∆ήµος και ενοικιάζει για εκδηλώσεις πολιτισµού, ξεκινούσε µια συναυλία. Τα εισιτήρια είχαν πουληθεί όλα πριν την έναρξη της συναυλίας. Καθώς περνούσα από τον χώρο είδα ότι είχαν µπει αρκετά περισσότεροι θεατές από όσες ήταν οι καρέκλες, αρκετές από τις οποίες είχαν µετακινηθεί για να δηµιουργηθεί χώρος για όρθιους µπροστά στη σκηνή και είχε στηθεί ένα αυτοσχέδιο µπαρ µέσα στον χώρο.
Όλα µε πρωτοβουλία του τοπικού διοργανωτή της συναυλίας και κατά παράβαση της σύµβασης που έχει υπογράψει µε τον ∆ήµο, επί ποινή προστίµου και αποκλεισµού του από τον χώρο.
Πάρα πολλοί στην πόλη ξέρουµε ότι αυτό δεν ήταν η πρώτη φορά που συνέβαινε. Κάποιοι ξέρουν ότι αυτό είναι ενάντια στους από κοινού αποδεκτούς και υπογεγραµµένους κανόνες. Κάποιοι γνωρίζουν ή καταλαβαίνουν ότι οι σχετικές παράµετροι της σύµβασης έχουν περιληφθεί για λόγους ασφάλειας των πολιτών. Ανάµεσα σε αυτούς τους κάποιους είναι και ο παραγωγός, και ο ∆ήµος που είναι υπεύθυνος για την τήρηση των κανόνων στους χώρους που διαχειρίζεται, και η Εφορία Αρχαιοτήτων που έχει παραχωρήσει τον χώρο προς διαχείριση στον ∆ήµο.
Για κάποια χρόνια έκανα κι εγώ αυτή τη δουλειά, του τοπικού παραγωγού πολιτιστικών εκδηλώσεων. Το κέρδος που βγάζαµε ήταν από µικρό έως µηδενικό. ∆εν στήσαµε µπαρ ούτε βάλαµε περισσότερους θεατές ούτε αλλάξαµε θέση σε καρέκλες στους χώρους που νοικιάζαµε από τον ∆ήµο, παρότι διερευνήσαµε γιατί δεν επιτρέπεται. Τελικά έπαψα να κάνω αυτή τη δουλειά, διότι έπαψε να είναι δουλειά, εφόσον δεν βγάζαµε µεροκάµατο.
Ένιωσα σίγουρα αδικηµένη. ∆εν µε ενδιέφερε αν ο παραβάτης θα έπαιρνε πρόστιµο. Με ενδιέφερε όµως πάρα πολύ ότι ο ∆ήµος, που µε εκπροσωπεί ως µέλος της κοινωνίας και του έχω αναθέσει να διαχειρίζεται την πόλη που ζω, ο ∆ήµος που υπηρετούµε µε το υστέρηµα του χρόνου και της ενέργειάς µας, πρόδιδε την εµπιστοσύνη µου στη δικαιοσύνη και την ισονοµία. Με ενδιέφερε πάρα πολύ ότι αν δεν έκανα κάτι για αυτό, µπορεί να συνέβαινε ένα ατύχηµα εν ώρα πολιτιστικής εκδήλωσης και ο χώρος να µην µπορούσε να εκκενωθεί έγκαιρα, µε αποτέλεσµα να υπάρξουν τραυµατισµοί.
Ένιωθα θυµωµένη. Γιατί ενώ το θέµα το έχουµε επισηµάνει εδώ και χρόνια στη δηµοτική αρχή και στην Εφορία Αρχαιοτήτων, δεν έχει µεριµνήσει κανείς για τον εξορθολογισµό του. Γιατί η δικαιοσύνη, η ισονοµία και η ασφάλεια δεν µπορούν να περιµένουν άλλο. Έχουµε πληρώσει πολύ σπουδαίο κόστος περιµένοντας.
Ελπίζω η ιστορία µου να είπε κάτι σε κάποιους. Έστω λίγους. Έστω «µειοψηφίες». Πιστεύω πια ότι οι «µειοψηφίες» µπορούν να καταφέρουν αλλαγές προς όφελος της πλειοψηφίας.
*H Ζωή Γεωργούλα, είναι δηµοσιογράφος, δηµοτική σύµβουλος Χανίων
Σηµείωση: Για όποιον/α ενδιαφέρεται να µάθει περισσότερα για την αξία της τήρησης τέτοιων κανόνων: https://tvxs.gr/news/ellada/choros-theamatos-gia-na-apofygoyme-tempi-ston-politismo-prepei-amesa-na-lifthoyn-metra/
