Λαµπερές κόκκινες, τρυφερές ροζ, αγαπησιάρικες γαλάζιες… Ο λόγος για τις καρδούλες, που -κυρίως οι µικρότεροι σε ηλικία- ζωγραφίζουν σε τετράδια και βιβλία και τα πιτσιρίκια χαρίζουν σε µαµάδες, µπαµπάδες και παππουδογιαγιάδες στις γιορτές. Οι καρδιές έχουν την τιµητική τους την Ηµέρα του Αγίου Βαλεντίνου, στα µηνύµατα που στέλνουν οι ερωτευµένοι έφηβοι (οκ, αρκετές φορές και οι ερωτοχτυπηµένοι µεγαλύτερης ηλικίας), έχουν γίνει λούτρινα, σοκολατάκια, αντικείµενα καθηµερινής χρήσης, στάµπες σε ρούχα και η λίστα δεν έχει τελειωµό. Οι καρδιά ωστόσο είναι κυρίως ένα από τα ουσιαστικότερα όργανα του ανθρώπινου σώµατος, µας κρατούν στη ζωή. Κατά τη διάρκεια της Ιστορίας, διάφορες πρακτικές σχετίζονταν µε την ανθρώπινη καρδιά: λέγεται πως οι πολεµοχαρείς αρχηγοί συνήθιζαν να τρώνε τις καρδιές των νεκρών αντιπάλων τους, θεωρώντας πως έτσι παίρνουν το θάρρος και το κουράγιο τους. Οι «µάγισσες», θεωρείτο πως χρησιµοποιούσαν τις καρδιές νεαρών για να κερδίζουν χρόνια και να φτιάχνουν τα πανίσχυρα ξόρκια τους. Σήµερα, οι «Ιστορίες από τον Κόσµο» ταξιδεύουν στους αιώνες και ψάχνουν παράξενες και άγνωστες ιστορίες µε πρωταγωνίστριες… καρδιές!
Η εκκλησία µε τις 22 καρδιές Παπών
Η Φοντάνα ντι Τρέβι είναι ένας από τους πιο δηµοφιλείς τουριστικούς προορισµούς στη Ρώµη. Ελάχιστα µέτρα µακριά από το διάσηµο σιντριβάνι των ευχών υπάρχει µια εκκλησία που «φιλοξενεί» τις καρδιές από 22 Πάπες! Πρόκειται για την εκκλησία Santi Vincenzo e Anastasio a Trevi που έχει 22 µαρµάρινες τεφροδόχους µε παπικές καρδιές -ξεκινώντας από την καρδιά του Πάπα Sixtus V, που πέθανε το 1583, µέχρι του Leo XIII, που πέθανε το 1903. Η πρακτική έχει τις ρίζες της στους Βυζαντινούς αυτοκράτορες, των οποίων τα εσωτερικά όργανα αφαιρούνταν µετά θάνατον. Πίσω στο 1583, και σύµφωνα µε το τελετουργικό, το σώµα ενός νεκρού Πάπα µπορούσαν να το προσκυνήσουν οι πιστοί για 9 µέρες, προτού αυτό ταφεί. Έτσι, η ταρίχευση αποτελούσε τη µόνη λύση. Κάπως έτσι συντηρούνταν και οι καρδιές ώστε να µπορούν να τις προσκυνούν οι πιστοί σε κάθε εποχή. Η πρακτική αυτή σταµάτησε το 1914, µε τον θάνατο του Πάπας Πίου X: στη διαθήκη του απαγόρευσε την αφαίρεση των εσωτερικών οργάνων του, επειδή επιθυµούσε να ταφεί ολόκληρος. Από τότε, οι επόµενοι Πάπες ακολούθησαν το ίδιο σκεπτικό και η διαδικασία αφαίρεσης των καρδιών σταµάτησε. Βεβαίως εκείνοι που θέλουν να επισκεφθούν την εκκλησία κοντά στη Φοντάνα ντι Τρέβι και να δουν (ή και να προσευχηθούν) στις 22 καρδιές, µπορούν ελεύθερα να το κάνουν.
∆ιαβάστε περισσότερα στο: www.atlasobscura.com/places/22-papal-hearts-at-santi-vincenzo-e-anastasio-a-trevi
Η Mary Shelley και η καρδιά του άντρα της
Το 1822, ο 29χρονος ποιητής Percy Bysshe Shelley, σύζυγος της Mary Shelley (σ.σ: της συγγραφέως που έγραψε το εµβληµατικό γοτθικό µυθιστόρηµα Frankenstein) πνίγηκε σε καταιγίδα στα ανοικτά των ακτών της Ιταλίας. Όταν τελικά το σώµα του ξεβράστηκε στην ακτή, µέρες αργότερα, τα λείψανά του αποτεφρώθηκαν στην παραλία -εκτός από την καρδιά του, που για έναν περίεργο λόγο δεν καιγόταν. Αυτή την κράτησε ο φίλος του Leigh Hunt και την παρέδωσε στη Mary. Όταν η συγγραφέας πέθανε, το 1851, η καρδιά βρέθηκε σε ασηµένιο κουτί, τυλιγµένο µε µετάξι στο γραφείο της, δίπλα σε µια ελεγεία που είχε γράψει ο σύζυγός της Percy για τον ποιητή Τζον Κιτς. Γιατί όµως η καρδιά του Percy δεν κάηκε? Ο βιογράφος Edward John Trelawny υποστήριξε ότι «στις περιπτώσεις θανάτου από ασφυξία, η καρδιά γεµίζει αίµα· κατά συνέπεια, είναι πιο δύσκολο να αποτεφρωθεί, ειδικά στην ύπαιθρο». Άλλοι αποδίδουν το παράδοξο στην «ασβεστοποίηση, πιθανώς από προηγούµενη φυµατιώδη λοίµωξη». Όποια και να είναι η απάντηση, γεγονός παραµένει πως ο Mary Shelley κράτησε ένα κοµµάτι του νεκρού συζύγου της, µέχρι τον θάνατό της. Και τούτο, µοιάζει ταιριαστά µακάβριο για τη συγγραφέα του Φρανκενστάιν.
∆ιαβάστε και το: https://theconversation.com/forget-flowers-the-greatest-gift-for-18th-century-romantics-was-the-heart-of-a-deceased-lover-222115
Οι Αζτέκοι και οι θυσίες µε αφαίρεση καρδιάς
Η ιδέα της θυσίας ανθρώπων ξεριζώνοντας την καρδιά τους δεν περιορίζεται µόνο στην πασίγνωστη σκηνή στον κινηµατογραφικό Indiana Jones (σ.σ: στην ταινία του 1984, Indiana Jones and the Temple of Doom, σε έναν χαµένο ναό, ιερέας προσπαθεί να προσφέρει θυσία στη θεά Κάλι την συµπρωταγωνίστρια του Χάρισον Φόρντ, ξεριζώνοντας πρώτα την καρδιά της. Εννοείται πως δεν τα κατάφερε). Για την ιστορία, η πρακτική τέτοιων θυσιών αποτελούσε κοινό τόπο στις Μεσοαµερικανικές φυλές ιθαγενών. Παρότι τα ευρήµατα αυτών των αρχαίων πολιτισµών είναι σπάνια, οι ερευνητές ανακάλυψαν στοιχεία ανθρωποθυσιών που συνήθως γίνονταν για να «καλοπιάσουν» τους θεούς και να µην στείλουν πείνα, ξηρασία και ασθένειες. Τα σκελετικά υπολείµµατα τέτοιων θυσιών έχουν ενδείξεις εξαγωγής καρδιάς, και η ανθρωπολόγος Vera Tiesler εξηγεί πως ότι δηµιουργούσαν µια «σχισµή κάτω από τα πλευρά, ενώ το θύµα ήταν ξαπλωµένο ώστε να βγάλουν την καρδιά χωρίς να χρειαστεί να κόψουν κόκκαλα». Παρόµοιες τελετές απεικονίζονται επίσης σε τεχνουργήµατα των ιθαγενών, αλλά και σε γραπτά Ισπανών αποικιστών. Το ξερίζωµα της καρδιάς «µπορεί να φαίνεται άσκοπη βία σήµερα, όπως ακριβώς οι δίκες των αιρετικών και των µαγισσών» που συνοδεύονταν από βασανιστήρια και θανάτους (προερχόµενα από την Ιερά Εξέταση), τονίζει η Tiesler και καταλήγει πως σε κάθε περίπτωση, αυτές οι θυσίες «θεωρούνταν απαραίτητες και αποτελεσµατικές, την εποχή που τις έκαναν».
∆ιαβάστε επίσης: www.syfy.com/syfy-wire/human-sacrifice-was-more-than-horror-movie-gore
